Op een dag heeft je kind de leeftijd bereikt dat het een huisdier wil. Herkenbaar? Alle huishoudens met kinderen gingen ons ongetwijfeld voor! Ik liep er al een paar maanden tegenaan te hikken en me op voorhand af te vragen welk beest er voor op zou draaien. Een hond? Nee, we zijn er nooit. Een poes? Nee, niet te vertrouwen, leven te lang, lastig voor op vakantie; moet je van alles regelen. Een halsbandleguaantje? Ja leuk; vind ik… maar mijn man niet. Een konijntje? Valt af; heeft iedereen al. Een cavia? Hetzelfde als een konijn. Maar wat dan?

 

Op een mooie zaterdagochtend, met gemengde pedagogische gevoelens, gingen we dan toch voor het konijntje of een cavia. We kwamen thuis met een rat! Ze worden maar ca. 2 jaar. Komt dat even goed uit. Zo lopen we ook geen risico dat we het beestje op een goede dag naar het asiel te hoeven brengen. Twee jaar is te overzien.

 

Pietje, zo had mijn dochter haar genoemd. Al twee dagen later waren we er al weer vanaf en een eerste trauma verder. We gingen eten bij de buren en zij wilde haar ratje even laten zien, struikelde in de tuin…. Weg Pietje.

 

Weer twee dagen later hadden we twee ratjes: Fietje en Fuutje. Maar Fuutje was een teer nakomertje en na 2 weken konden we Fuutje aan zijn staartje in een gat in de achtertuin kieperen. Die had het niet overleefd. Weer een klein drama.

 

Gelukkig is Fietje een schatje, alhoewel deze beestjes gewoon hun behoeften doen wanneer zij dat zelf wensen… dus ook in je nek! En drie keer raden bij wie dat beestje de hele dag rondhangt in haar nek…. Er gaat immers niets boven een grote-mensen-nek!

Een huisdier? Ja leuk, maar de volgende keer kies ik er zelf wel eentje uit. Als ik er dan toch een in mijn nek krijg, waarom dan geen halsbandleguaantje?