 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
Nummer 16 Jaargang 11 26 juni 2014 |
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Op de fiets | ||||
| Go west young man, ride like the wind! | Thomas van der Steen | |||
 Wind waait fel uit het oosten, de lucht is wolkeloos, de temperatuur aangenaam. Dat ik ga fietsen staat vast maar geen rondje. Het cijfer 5 en soms zelfs 6 op de Beaufort-schaal wordt gehaald. Ik stap op mijn Raleigh en zet koers naar het westen. Met deze straffe wind in de rug is Scheveningen mogelijk. Het eerste traject gaat naar Breukelen. Dat heb ik vaker gereden, maar nog nooit zo snel. Normaal ga ik verder langs de Vecht, of naar Utrecht of richting Amsterdam. Nu steek ik het Amsterdam-Rijnkanaal over en kom in voor mij Terra incognita. Op de kaart van het fietsknooppuntennetwerk in de polder van Kockengen zie ik dat Vleuten vlakbij is. Vriend R. is daar laatst gaan wonen, wij verklaarden hem voor gek. Hij zou volgens ons, zijn vrienden, ingemetseld worden in de Vinex-wijk en ieder jaar maar één keer ontsnappen. Waarschijnlijk om naar een musical of, god betere het, naar een voorstelling van Youp te gaan. Ik bel hem en hij nodigt me uit voor de lunch. Zijn wijkje ziet er alleraardigst uit met klassieke, neoklassieke, eigentijdse en futuristische huizen en gebouwen. Zijn huis is minstens twee keer zo groot als zijn huis in Hilversum, de tuin tien keer. Aldaar, in de zon en uit de wind, complimenteer ik hem met zijn keuze. Glunderend hapt hij in de op zijn kookeiland bereide boerenomelet. Ik laat R. achter in zijn hof van Eden en fiets naar het Lint, een recreatiestrook van asfalt. Die loopt door het Máximapark, het enorme park van Leidsche Rijn. Vlak voordat ik het park verlaat om verder westwaarts te racen zie ik iets vreemds. Een matzwart object ligt dwars over het pad. Als ik dichterbij kom blijkt ‘t een kunstwerk. Ik herken een gekantelde Citroën 2CV en een Fiatje 500. Verder autobanden, pallets en een anarchistenvlag, alles diepzwart. Het beeld Barricade van de kunstenaar Castillo brengt mij terug naar mei 1968 en dat is precies de bedoeling. Als 10-jarige keek ik met grote ogen naar het Journaal. Wereldwijde studentenprotesten ontwrichtten de status quo en verontrustten het establishment. Vanzelfsprekend lag mijn sympathie bij de studenten en het hardvochtige optreden van politie en leger in vooral Parijs en Mexico-Stad deed mijn kinderbloed koken. Toen ik mijn Marokkaanse collega tijdens de Arabische Lente vertelde dat in mei 1968 de Westerse studentensteden net zo in vuur en vlam stonden keek hij me glazig en vol ongeloof aan. Langs de Leidse Rijn - het kanaal - stuif ik via Harmelen, Woerden, Bodegraven en Reeuwijk naar Gouda. Monotoon stamp ik de trappers naar beneden. De wind stuwt me voort en kilometers fietspad flitsen voorbij. Het tempo, het bestendige ritme en de onwankelbare cadans geeft de vlucht voorwaarts het karakter van een mantra. Niets, niets kan me tegenhou …. nou ja, de lucht wordt donker. Mijn vriend, de wind, blaast verzadigde wolken over me heen. Uitbollend haal ik droog het station van Gouda. Tien minuten later zwoegt de Intercity door de striemende regen oostwaarts. PS. Mijn Raleigh Priority is gestolen en ik zal mijn trouwe kompaan enorm missen. ------------------------------------------------- Het plaatje is gemaakt door Henk Klaren |
||||
| © 2014 Thomas van der Steen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||