archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 16
Jaargang 11
26 juni 2014
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Hovaardij Frits Hoorweg

1116BS Bloemen
Dit wist ik nog niet: dat onze overheid verantwoordelijk is voor de biodiversiteit. Althans ik maak dat op uit het feit dat in de zojuist ingediende Natuurwet deze taak wordt toebedeeld aan de provincie. (Deed het Rijk ‘het’ dan eerst zelf?) Volgens een bericht in Trouw van 18 juni 2014 worden de provincies ‘verantwoordelijk voor het in stand houden en verbeteren van de biodiversiteit. Ze worden wettelijk verplicht aan te tonen hoe zij dit moeten bereiken’. De hovaardij van de mens kent geen grenzen, het blijkt telkens weer.

Kortgeleden is Wubbo Ockels overleden. Aardige, inventieve man leek mij dat wel en het rouwbeklag van spraakmakend Nederland bevestigde het. Maar er was sprake van meer dan sympathie en medeleven. Het leek wel of er een heilige, een ziener, was heengegaan. Hij ging ons voor door aan te geven hoe de wereld van de ondergang (klimaatverandering) moet worden gered.
Als ik het goed heb begrepen moeten wij ons onderwerpen aan een soberheidsregime dat naar mijn idee niet kan bestaan zonder zoiets als een wereldregering, die dan gaat bepalen hoe vaak wij in bad mogen. Nou, ik kan u verklappen dat iets dergelijks nooit en te nimmer gaat gebeuren. God zij dank, want zo’n regering zou het natuurlijk niet kunnen laten zich ook met heel veel andere dingen te bemoeien.

Merkwaardig fenomeen is dat toch die fascinatie met het stukje klimaatverandering dat door de mens wordt veroorzaakt, gekoppeld aan de sterk gevoelde behoefte juist daar iets aan te doen. Af en toe eens onder ogen zien welke gevaren ons op de lange duur bedreigen is opwindend en heeft ook wel enig nut. Maar er zijn legio dingen die ons bedreigen. Ik noem er een paar: (atoom)oorlogen, nucleaire rampen in het algemeen, meteorietinslagen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en, niet te vergeten, klimaatveranderingen die ingebakken zijn in het zonnestelsel waar wij deel van uitmaken. Nog opwindender is het je een combinatie van twee of meer van deze mogelijke rampen voor te stellen. Zoiets als laatst in Japan is gebeurd.

Salomon Kroonenberg verwonderde zich in 2006 ook al over die fixatie op een bedreiging die in vergelijking met veel andere vrij makkelijk te hanteren lijkt (als de zeespiegel stijgt trek je naar een hoger gelegen gebied, of je verhoogt de dijken). Hij schreef het boek ‘De menselijke maat’ (Ondertitel: ‘De aarde over tienduizend jaar’), dat in 2006 werd uitgebracht, juist toen Al Gore de wereld rond ging om zijn film ‘An inconvenient truth’ te promoten. Misschien kreeg het boek daardoor wel minder aandacht dan het verdiende. Jammer, want dat boek bevatte meer waarheden dan die film. Kroonenberg had twee adviezen: bekijk de zaak over een veel langere termijn, dat relativeert direct aanzienlijk en probeer je los te maken van het idee dat de mens centraal staat in het universum. Die gedachte is namelijk gebaseerd op hovaardij, sterker: het is een misverstand.

Provinciale plannen ter bevordering van de biodiversiteit, laat mij niet lachen. Bureaucratisch micromanagement om kosmische krachten in te tomen. Uiteindelijk helpt niets, zelfs ónze rol op deze aarde is eindig. Hoe het zal aflopen daar mag ik graag wat over fantaseren. Ik zie een alles vernietigende ijstijd voor mij, gevolgd door een geleidelijke opwarming. De ijskappen zullen weer smelten en er gaat weer iets groens groeien. Ergens zal er ook wel weer een drassig, veenachtig gebied ontstaan waarop een heideachtige vegetatie groeit, net zoiets als waar ‘wij’ begonnen zijn.
De biodiversiteit krijgt er in ieder geval alle ruimte.

Salamon Kroonenberg, De menselijke maat. De aarde over tienduizend jaar, Atlas, 2006

--------------------------------------------------
De tekening is van Annemiek Meijer


© 2014 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Hovaardij Frits Hoorweg
1116BS Bloemen
Dit wist ik nog niet: dat onze overheid verantwoordelijk is voor de biodiversiteit. Althans ik maak dat op uit het feit dat in de zojuist ingediende Natuurwet deze taak wordt toebedeeld aan de provincie. (Deed het Rijk ‘het’ dan eerst zelf?) Volgens een bericht in Trouw van 18 juni 2014 worden de provincies ‘verantwoordelijk voor het in stand houden en verbeteren van de biodiversiteit. Ze worden wettelijk verplicht aan te tonen hoe zij dit moeten bereiken’. De hovaardij van de mens kent geen grenzen, het blijkt telkens weer.

Kortgeleden is Wubbo Ockels overleden. Aardige, inventieve man leek mij dat wel en het rouwbeklag van spraakmakend Nederland bevestigde het. Maar er was sprake van meer dan sympathie en medeleven. Het leek wel of er een heilige, een ziener, was heengegaan. Hij ging ons voor door aan te geven hoe de wereld van de ondergang (klimaatverandering) moet worden gered.
Als ik het goed heb begrepen moeten wij ons onderwerpen aan een soberheidsregime dat naar mijn idee niet kan bestaan zonder zoiets als een wereldregering, die dan gaat bepalen hoe vaak wij in bad mogen. Nou, ik kan u verklappen dat iets dergelijks nooit en te nimmer gaat gebeuren. God zij dank, want zo’n regering zou het natuurlijk niet kunnen laten zich ook met heel veel andere dingen te bemoeien.

Merkwaardig fenomeen is dat toch die fascinatie met het stukje klimaatverandering dat door de mens wordt veroorzaakt, gekoppeld aan de sterk gevoelde behoefte juist daar iets aan te doen. Af en toe eens onder ogen zien welke gevaren ons op de lange duur bedreigen is opwindend en heeft ook wel enig nut. Maar er zijn legio dingen die ons bedreigen. Ik noem er een paar: (atoom)oorlogen, nucleaire rampen in het algemeen, meteorietinslagen, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en, niet te vergeten, klimaatveranderingen die ingebakken zijn in het zonnestelsel waar wij deel van uitmaken. Nog opwindender is het je een combinatie van twee of meer van deze mogelijke rampen voor te stellen. Zoiets als laatst in Japan is gebeurd.

Salomon Kroonenberg verwonderde zich in 2006 ook al over die fixatie op een bedreiging die in vergelijking met veel andere vrij makkelijk te hanteren lijkt (als de zeespiegel stijgt trek je naar een hoger gelegen gebied, of je verhoogt de dijken). Hij schreef het boek ‘De menselijke maat’ (Ondertitel: ‘De aarde over tienduizend jaar’), dat in 2006 werd uitgebracht, juist toen Al Gore de wereld rond ging om zijn film ‘An inconvenient truth’ te promoten. Misschien kreeg het boek daardoor wel minder aandacht dan het verdiende. Jammer, want dat boek bevatte meer waarheden dan die film. Kroonenberg had twee adviezen: bekijk de zaak over een veel langere termijn, dat relativeert direct aanzienlijk en probeer je los te maken van het idee dat de mens centraal staat in het universum. Die gedachte is namelijk gebaseerd op hovaardij, sterker: het is een misverstand.

Provinciale plannen ter bevordering van de biodiversiteit, laat mij niet lachen. Bureaucratisch micromanagement om kosmische krachten in te tomen. Uiteindelijk helpt niets, zelfs ónze rol op deze aarde is eindig. Hoe het zal aflopen daar mag ik graag wat over fantaseren. Ik zie een alles vernietigende ijstijd voor mij, gevolgd door een geleidelijke opwarming. De ijskappen zullen weer smelten en er gaat weer iets groens groeien. Ergens zal er ook wel weer een drassig, veenachtig gebied ontstaan waarop een heideachtige vegetatie groeit, net zoiets als waar ‘wij’ begonnen zijn.
De biodiversiteit krijgt er in ieder geval alle ruimte.

Salamon Kroonenberg, De menselijke maat. De aarde over tienduizend jaar, Atlas, 2006

--------------------------------------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
© 2014 Frits Hoorweg
powered by CJ2