archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 10
23 mei 2013
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Not Fade Away Henk Klaren

1014VG Not fade away
Buddy Holly schreef Not Fade Away in of voor 1957. Hij nam het op met zijn band The Crickets op 27 mei 1957, meer dan een halve eeuw geleden dus. Ik had geen idee. Ik zat in de tweede van de middelbare school en voor zover mij toen bekend (als ik me dat allemaal goed herinner) had je toen Theo Uden Masman en de Ramblers en, heel modern: dixieland.

Ik ontdekte Not Fade Away door de coverversie van de Rolling Stones. Het was hun derde single en de eerste die in de USA werd uitgebracht. Het nummer staat in mijn geheugen gegrift, maar hoe dat komt? Ik weet het begot niet meer. Het móet de radio zijn geweest. Op ál mijn platen en CD’s komt hij niet voor. Natuurlijk: hij staat op de Amerikaanse versie van de eerste elpee, maar ík heb de Europese versie en daar staat nu juist Bo Diddley’s Mona op in plááts van Not Fade Away. Hij staat ook op Hot Rocks II, maar ik heb alleen Hot Rocks (I). Die heb ik waarschijnlijk cadeau gekregen, want waarom zou je compilaties van de Stones aanschaffen?

Het kan niet helemaal toevallig zijn, dat de Stones Not Fade Away vervingen door Mona (of andersom), want Not Fade Away heeft dat typische Bo Diddley ritme (zie illustratie). Dat is de basisvorm, meestal is het een tikje ingewikkelder. Het ritme komt oorspronkelijk uit Afrika, ten zuiden van de Sahara. Je kunt, geloof ik, wel zeggen dat Diddley (Ellas Otha Bates eigenlijk) het ritme heeft geïntroduceerd in de rock n‘ roll. Niet álle nummers van Bo hebben dat ritme, maar wel veel. Nogal wat anderen hebben er later gebruik van gemaakt, waaronder dus Buddy Holly (nou ja: Charles Hardin Holley).

Ik had al vrij lang niet bewust meer aan Not Fade Away gedacht, tot ik onlangs eens een CD opzette met allerlei nummers, die ik in mijn download tijd van het net had geplukt. Toen vervolgens mijn toenmalige computer het dreigde te begeven heb ik alle gedownloade nummers op CD’s gezet. Wie doet zoiets vandaag aan de dag nog met Spotify, Youtube en Deezer? Maar toen leek het zonde om al die muziek weg te gooien met die oude harde schijf. Je was er immers uren telefonisch voor onbereikbaar geweest met je ISDN verbinding. Kortom: ik heb nu een stapel CD-tjes met allerlei obscure muziek en laatst draaide ik er zomaar eentje. En wat kwam ik1014VG Bodiddley tegen? Een versie van Not Fade Away door The Grateful Dead! Deze cover duurde wel een kwartier. Dat gebeurde wel meer bij de Dead. Ook wel bij andere groepen in die periode. Dat was niet in alle gevallen een succes, maar voor mij verveelde Not Fade Away in deze versie geen moment. Gek eigenlijk, want het is nogal een simpel nummer, zowel muzikaal als tekstueel: Love is love and not fade away met één intrigerende zin: My love, a-bigger than the Cadillac, I try to show it 'n you drive-a me back. Tsja.

Het lied is heel veel gecoverd (Status Quo, The Byrds, Diana Ross and the Supremes, noem maar op) en door nog meer artiesten live gespeeld (Springsteen, Dylan, The Beatles, niet de minsten).
Om de één of andere reden noemen we dat bij popmuziek altijd covers. En dat heeft soms een wat negatieve klank, zoals in ‘coverbandje’. Maar zou het zo langzamerhand niet zo kunnen zijn dat het gaat om ‘klassieke’ muziekstukken, die wellicht oorspronkelijk ooit door de componist zijn uitgevoerd of opgenomen, maar die inmiddels van die oorspronkelijke uitvoering zijn losgezongen en daar ook niet mee hoeven te worden vergeleken. De nieuwe versie is een kunstwerk op zich geworden.
Het wordt nog een beetje ingewikkelder – of juist duidelijker - als de oorspronkelijke uitvoering niet van de componist is. Voorbeeld: Natural Woman van Goffin en King werd als eerste opgenomen door Aretha Franklin, een geweldige hit. Carole King heeft het later ook zelf opgenomen. Wie covert nou wat? Er zijn gewoon muziekstukken en mensen zingen en spelen die. En als ze heel oud zijn – bijvoorbeeld meer dan een halve eeuw – dan zijn het klassieke stukken, geen klassieke muzíek, maar wel klassieke stúkken, zoals Not Fade Away.

 
*************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2013 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Not Fade Away Henk Klaren
1014VG Not fade away
Buddy Holly schreef Not Fade Away in of voor 1957. Hij nam het op met zijn band The Crickets op 27 mei 1957, meer dan een halve eeuw geleden dus. Ik had geen idee. Ik zat in de tweede van de middelbare school en voor zover mij toen bekend (als ik me dat allemaal goed herinner) had je toen Theo Uden Masman en de Ramblers en, heel modern: dixieland.

Ik ontdekte Not Fade Away door de coverversie van de Rolling Stones. Het was hun derde single en de eerste die in de USA werd uitgebracht. Het nummer staat in mijn geheugen gegrift, maar hoe dat komt? Ik weet het begot niet meer. Het móet de radio zijn geweest. Op ál mijn platen en CD’s komt hij niet voor. Natuurlijk: hij staat op de Amerikaanse versie van de eerste elpee, maar ík heb de Europese versie en daar staat nu juist Bo Diddley’s Mona op in plááts van Not Fade Away. Hij staat ook op Hot Rocks II, maar ik heb alleen Hot Rocks (I). Die heb ik waarschijnlijk cadeau gekregen, want waarom zou je compilaties van de Stones aanschaffen?

Het kan niet helemaal toevallig zijn, dat de Stones Not Fade Away vervingen door Mona (of andersom), want Not Fade Away heeft dat typische Bo Diddley ritme (zie illustratie). Dat is de basisvorm, meestal is het een tikje ingewikkelder. Het ritme komt oorspronkelijk uit Afrika, ten zuiden van de Sahara. Je kunt, geloof ik, wel zeggen dat Diddley (Ellas Otha Bates eigenlijk) het ritme heeft geïntroduceerd in de rock n‘ roll. Niet álle nummers van Bo hebben dat ritme, maar wel veel. Nogal wat anderen hebben er later gebruik van gemaakt, waaronder dus Buddy Holly (nou ja: Charles Hardin Holley).

Ik had al vrij lang niet bewust meer aan Not Fade Away gedacht, tot ik onlangs eens een CD opzette met allerlei nummers, die ik in mijn download tijd van het net had geplukt. Toen vervolgens mijn toenmalige computer het dreigde te begeven heb ik alle gedownloade nummers op CD’s gezet. Wie doet zoiets vandaag aan de dag nog met Spotify, Youtube en Deezer? Maar toen leek het zonde om al die muziek weg te gooien met die oude harde schijf. Je was er immers uren telefonisch voor onbereikbaar geweest met je ISDN verbinding. Kortom: ik heb nu een stapel CD-tjes met allerlei obscure muziek en laatst draaide ik er zomaar eentje. En wat kwam ik1014VG Bodiddley tegen? Een versie van Not Fade Away door The Grateful Dead! Deze cover duurde wel een kwartier. Dat gebeurde wel meer bij de Dead. Ook wel bij andere groepen in die periode. Dat was niet in alle gevallen een succes, maar voor mij verveelde Not Fade Away in deze versie geen moment. Gek eigenlijk, want het is nogal een simpel nummer, zowel muzikaal als tekstueel: Love is love and not fade away met één intrigerende zin: My love, a-bigger than the Cadillac, I try to show it 'n you drive-a me back. Tsja.

Het lied is heel veel gecoverd (Status Quo, The Byrds, Diana Ross and the Supremes, noem maar op) en door nog meer artiesten live gespeeld (Springsteen, Dylan, The Beatles, niet de minsten).
Om de één of andere reden noemen we dat bij popmuziek altijd covers. En dat heeft soms een wat negatieve klank, zoals in ‘coverbandje’. Maar zou het zo langzamerhand niet zo kunnen zijn dat het gaat om ‘klassieke’ muziekstukken, die wellicht oorspronkelijk ooit door de componist zijn uitgevoerd of opgenomen, maar die inmiddels van die oorspronkelijke uitvoering zijn losgezongen en daar ook niet mee hoeven te worden vergeleken. De nieuwe versie is een kunstwerk op zich geworden.
Het wordt nog een beetje ingewikkelder – of juist duidelijker - als de oorspronkelijke uitvoering niet van de componist is. Voorbeeld: Natural Woman van Goffin en King werd als eerste opgenomen door Aretha Franklin, een geweldige hit. Carole King heeft het later ook zelf opgenomen. Wie covert nou wat? Er zijn gewoon muziekstukken en mensen zingen en spelen die. En als ze heel oud zijn – bijvoorbeeld meer dan een halve eeuw – dan zijn het klassieke stukken, geen klassieke muzíek, maar wel klassieke stúkken, zoals Not Fade Away.

 
*************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2013 Henk Klaren
powered by CJ2