In de Betuwe hebben de bewoners wat met de natuur. En het zijn niet alleen de boeren die daar dieren houden. Neen. Vele inwoners hebben een ruime tuin, wat gras, en wat past daar beter op dan een paar kippen, schapen, ganzen, konijnen of ander kleinvee? Dat idee kreeg Henk ook toen hij voor zijn twee peuters van 3 en 6 een geit aanschafte voor in de tuin.

En inderdaad, de kinderen waren dol op de geit. Het was zo’n leuk speels dier. Wat de kinderen niet zo interesseerde, maar Henk des te meer, was het feit dat het beestje een grote zelfredzaamheid aan de dag legde. Wachten tot het voer kreeg was niet aan deze geit besteed. Natuurlijk werd al het voer gretig weggekauwd, maar voor het krieken van de dag had de geit al de moestuin bezocht om daar al vast te starten.

Och, een hek om een moestuin plaatsen was geen probleem voor Henk.

Maar voor de geit ook niet. Nooit geweten dat die beesten zo hoog konden springen! Dan maar forse maatregelen, een manshoog hek zou de geit toch wel op andere gedachten brengen. Ook die veronderstelling bleek correct. Vanaf dat moment toog de geit naar de moestuin van de buren.

Niet dat de buurman geen hek kon plaatsen, maar de dierenliefde reikte daar niet zo ver dat hij begrip voor de geit had. De oplossing: de geit aan de lijn. Gedaan met de vrijheid.

Nooit geweten dat een geit zulke scherpe tanden had. Ook niet dat zo’n beest over formidabele klimcapaciteiten beschikte en geen last van hoogtevrees leek te hebben. Het dak van het schuurtje van de buurman vormde een gewild object voor de geit. En vanaf dat dak was het ook maar een klein sprongetje naar de moestuin van de buurman. Kortom, de geit begon een probleem te worden dat de gemoederen van velen bezig hield. Hoe houd je zo’n wild beest in toom?

De winter was ingetreden toen het probleem plotseling opgelost werd. De geit werd dood en stijf aangetroffen in zijn hok. Kennelijk was de 10 graden vorst te veel geweest voor het arme beestje. Henk had zich al gauw met het verscheiden verzoend, maar de kinderen waren in diepe rouw gedompeld. Hun vriend verdiende een officiële begrafenis.

Dat was niet direct Henks eerste gedachte, want de grond was keihard bevroren. Maar het beestje even onder wat sneeuw wegmoffelen was er niet bij. Van achter het raam volgden twee paar kinderogen nauwlettend de begrafenis. Dat had nog heel wat voeten in aarde, want met een schop kwam je de grond niet in. Een houweel was nodig en Henk werkte zich in het zweet om een graf te delven. Eindelijk was het voor Henk goed genoeg en werd het beestje neergelaten, begeleid door een huilbui van de kinderen. Het graf werd dichtgegooid, maar Henk kon niet verhinderen dat er na het sluiten van het graf nog 4 poten boven de grond uit staken. Weliswaar maar 15 cm, maar volstrekt onaanvaardbaar voor de peuters. Wel, eruit met de geit! Na de ‘herbegrafenis’ wist Henk het zeker: nooit meer een geit!

 

****************************