In twee etappes liep ik van Leiden naar Bodegraven. Het is een traject dat je beurtelings tevreden stemt en met chagrijn vervult. Het hangt ervan af hoe je gemutst bent en ook het weer heeft daar invloed op. U hebt gelijk: gezeur. Het is juist Nederland op z’n best. Rustig wonen in het groen en niet te ver van je werk, in een enkel geval zelfs ernaast. Wat is daar mis mee?

Aan de oostzijde is Leiden eerst nog ècht Leiden: oude huisjes aan smalle straatjes en als het even mee zit een gracht in het zicht; of de Stille Rijn, die verderop weer Oude Rijn heet. Daar probeerde ik bij in de buurt te blijven, maar dat viel niet mee vanwege werkzaamheden aan huizen en straten. Daardoor belandde ik bij de Haven, waar zowaar nog klassieke bedrijvigheid bleek plaats te vinden. Pas toen ik mij eenmaal op het Utrechts Jaagpad bevond had ik ongehinderde doorgang langs het water, aan de ‘hoge’ (noordelijke) zijde. Althans, tot de A4 ‘gekruist’ moest worden, normaal een makkie maar nu, vanwege werkzaamheden ter verbreding daarvan, aanleiding voor een omweg van minstens 1,5 kilometer. Misschien moeten de belangen van de voetganger ook maar eens mee gaan wegen in de planning en goedkeuring van dergelijke werkzaamheden. De korenwolf is niet de enige bedreigde diersoort!

Net buiten Leiderdorp begon het pas echt een beetje landelijk te worden. In Achthoven ging er een leuk paadje achter de huizen langs. Dat is een beetje het patroon bij zo’n wandeling langs de Oude Rijn. Je bent gedwongen over de weg of het fietspad te lopen, waardoor je met enige regelmaat moet uitwijken voor auto’s of fietsers. In de buurt van dorpen heb je echter soms paadjes die dicht langs het water, achter de huizen langs lopen. Heel leuk is dat, omdat je daardoor in staat bent op de keukentafels te kijken. Overigens is wat daar op staat in het algemeen weinig opzienbarend. Deze wandeling heeft mij echter wel geleerd dat het slecht gesteld is met de veelgeroemde Nederlandse properheid.

Een aantrekkelijk ogend restaurantje bleek helaas niet geopend te zijn. In dit jaargetijde lijkt het of iedere wandeling ontaardt in een wanhopige zoektocht naar horeca die wèl geopend is rond koffie- en lunchtijd. Goed, verder dan maar, langs het water, over iets dat de naam dijk niet verdient, want de Oude Rijn is eigenlijk geen echte rivier. Het is een grote hoeveelheid afvoerwater die geleid wordt door de bedding van wat eens een rivier was.
Hier en daar staan wat huizen, aan de waterkant, en aan de andere kant staan meest boerderijen. Af en toe is er wat bedrijvigheid, een werf of een cementfabriek, mooi is het niet, maar het zorgt wel voor enige levendigheid. Aan de overkant, in Groenendijk is een concentratie van iets serieuzere aard. Op het water is opmerkelijk weinig verkeer. Ik noteerde welgeteld één baggermolen.

Bij de brug in Koudekerk was de horeca weer dicht, maar even verderop vond ik gelukkig een geopende patatzaak. Een goedgemutste jongen voorzag mij daar van al het nodige. Hij sprak met liefde over zijn dorp en leek een levende reclame voor het leven ten plattelande.

Hoe komt het toch dat ik daar narigheid achter zoek? Misschien wel doordat ik op de boekenmarkt een 1^e druk van Bullet Park (John Cheever, € 1,-met stofomslag!) op de kop heb getikt en meteen ben gaan (her)lezen. Het is bijzondere literatuur, waarin van de gemoedelijke façade van forensensteden niets overblijft. Meer over John Cheever

Het uit zijn krachten gegroeide Alphen a/d Rijn, even verderop, deed mij daar nog nadrukkelijker aan denken. Bodegraven, dat 10 kilometer verderop ligt, was vergeleken daarbij een verademing, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik er de nieuwbouwwijken niet aandeed.

 

*************************