archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 1 Jaargang 1 9 oktober 2003

	Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug La France profonde Marianne Bernard Een paar weken geleden waren wij in Frankrijk. Wie snel wil opschieten kan, behalve in de zwarte weekends natuurlijk, het beste over de Autoroute à Péage rijden. Je kunt er 130 rijden en je hoeft er nooit af. Wie iets wil eten of drinken of wil picknicken of moet plassen kan gewoon bij één van de vele Aires terecht. Maar op den duur wordt het saai en slaapverwekkend op de péage. Je rijdt over een keurige half lege driebaansweg door eindeloos heuvellandschap en je ziet Frankrijk niet. Nou weten wij nog van vroeger dat je dan de Bison Futé kunt nemen, een weg, die vrijwel parallel loopt aan de Autoroute, die de Route Nationale volgt. De gedachte was ooit dat er naast de betaalde weg (péage) een gratis weg diende te zijn. Wie de Route Nationale volgt komt door de Franse plaatsjes, die ziet het echte Frankrijk met de barretjes waar je au zinc een snel maar goed kopje koffie kunt drinken en de ouderwetse Boulangerie waar je iedere ochtend, zelfs op zondag, verse croissants kunt kopen. Kortom, dan zie je La France profonde. Dachten wij. Maar dat was helaas vroeger. In zo’n dorpje is een paar jaar geleden een hond doodgereden en de vrouw van de burgemeester werd ‘s nachts wel eens wakker van een voorbij razende vrachtwagen. Dus er moest iets gebeuren. Er moest een rondweg komen en die kwam er, met alle gevolgen van dien. Wie de groene wegwijzers van de Bison volgt komt nooit meer in een plaatsje en wordt continue de rimboe ingestuurd. Als je niet oplet en niet van iedere streek een (Michelin) detailkaart bij de hand hebt, rij je tientallen kilometers om. Bovendien ontstaat er vroeg of laat ruzie tussen chauffeur en kaartlezer. De chauffeur ziet alleen de groene pijl. De kaartlezer ziet dat je juist niet de richting 'Lyon' moet nemen (al lijkt dat nog zo logisch), maar rechtdoor het centrum van het plaatsje in (maar dat staat uiteraard niet aangegeven). Tenslotte: de ringweg om het dorp kruist een aantal oude, kleine, meestal departementale, op de kaart 'witte', weggetjes. Eigenlijk hadden overal stoplichten moeten komen, maar dat werd te duur en zou teveel infrastructuur vereisen. Een veel makkelijker efficiënte oplossing was rotondes maken. En zo kwamen er op de route nationale vele ringwegen met oneindig veel rotondes. Kijk op de detailkaart en zie de witte ‘muntjes’ die op de rode route nationale staan en huiver. Wie vandaag de dag de Route Nationale volgt en zonder meer de Bison kiest, ziet geen enkel leuk plaatsje, alleen lelijke buitenwijken en eindeloze rotondes. Na een uurtje ben je gek en wanhopig en neem je bij de eerstvolgende gelegenheid maar weer de Autoroute. La France profonde is een rotonde. © 2004 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Brief uit ..." -

Beschouwingen > Brief uit ...
La France profonde	Marianne Bernard
Een paar weken geleden waren wij in Frankrijk. Wie snel wil opschieten kan, behalve in de zwarte weekends natuurlijk, het beste over de Autoroute à Péage rijden. Je kunt er 130 rijden en je hoeft er nooit af. Wie iets wil eten of drinken of wil picknicken of moet plassen kan gewoon bij één van de vele Aires terecht. Maar op den duur wordt het saai en slaapverwekkend op de péage. Je rijdt over een keurige half lege driebaansweg door eindeloos heuvellandschap en je ziet Frankrijk niet. Nou weten wij nog van vroeger dat je dan de Bison Futé kunt nemen, een weg, die vrijwel parallel loopt aan de Autoroute, die de Route Nationale volgt. De gedachte was ooit dat er naast de betaalde weg (péage) een gratis weg diende te zijn. Wie de Route Nationale volgt komt door de Franse plaatsjes, die ziet het echte Frankrijk met de barretjes waar je au zinc een snel maar goed kopje koffie kunt drinken en de ouderwetse Boulangerie waar je iedere ochtend, zelfs op zondag, verse croissants kunt kopen. Kortom, dan zie je La France profonde. Dachten wij. Maar dat was helaas vroeger. In zo’n dorpje is een paar jaar geleden een hond doodgereden en de vrouw van de burgemeester werd ‘s nachts wel eens wakker van een voorbij razende vrachtwagen. Dus er moest iets gebeuren. Er moest een rondweg komen en die kwam er, met alle gevolgen van dien. Wie de groene wegwijzers van de Bison volgt komt nooit meer in een plaatsje en wordt continue de rimboe ingestuurd. Als je niet oplet en niet van iedere streek een (Michelin) detailkaart bij de hand hebt, rij je tientallen kilometers om. Bovendien ontstaat er vroeg of laat ruzie tussen chauffeur en kaartlezer. De chauffeur ziet alleen de groene pijl. De kaartlezer ziet dat je juist niet de richting 'Lyon' moet nemen (al lijkt dat nog zo logisch), maar rechtdoor het centrum van het plaatsje in (maar dat staat uiteraard niet aangegeven). Tenslotte: de ringweg om het dorp kruist een aantal oude, kleine, meestal departementale, op de kaart 'witte', weggetjes. Eigenlijk hadden overal stoplichten moeten komen, maar dat werd te duur en zou teveel infrastructuur vereisen. Een veel makkelijker efficiënte oplossing was rotondes maken. En zo kwamen er op de route nationale vele ringwegen met oneindig veel rotondes. Kijk op de detailkaart en zie de witte ‘muntjes’ die op de rode route nationale staan en huiver. Wie vandaag de dag de Route Nationale volgt en zonder meer de Bison kiest, ziet geen enkel leuk plaatsje, alleen lelijke buitenwijken en eindeloze rotondes. Na een uurtje ben je gek en wanhopig en neem je bij de eerstvolgende gelegenheid maar weer de Autoroute. La France profonde is een rotonde.
© 2004 Marianne Bernard
	powered by CJ2