Dit jaar heb ik voor het eerst alle Touretappes gezien, op één na. De mededeling dat je op een bepaald tijdstip niet kunt afspreken omdat je naar de Tour moet kijken, stuit niet bij iedereen op begrip. Toch voegt het veel toe als je dagelijks kijkt. Je begint als het ware de Grote Lijn te zien, althans dat denk je; misschien is dat slechts een illusie van het brein dat overal iets zinvols van probeert te maken.

Volg je de Tour van dag tot dag, dan is hij veel minder saai. De etappes volgen wel een bepaald patroon, al naar gelang het vlakke of bergetappes zijn, toch zijn er onderling grote verschillen. In vlakke etappes rijdt er altijd een groepje voor het peloton uit. Dat bestaat uit twee tot twintig renners, die in meer of minder harmonie proberen zoveel mogelijk tijd te winnen op het peloton. In dat peloton zitten echter ploegen die de etappe willen beslissen met een massasprint, want daarvoor hebben ze sprinters meegenomen, die als ze de bergen redelijk doorkomen ook een gooi kunnen doen naar de Groene Trui. Het peloton is desnoods wel bereid de groep ontsnapten een kwartiertje voorsprong te gunnen, maar dan is het afgelopen en gaat het peloton jagen.

Van de ploegen gezegend met een kansrijke sprinter zetten zich een paar beulen aan de kop van het peloton, die in een moordend tempo het peloton naar de te ontsnapten brengen, die bedankt worden voor de moeite en waarvan er één beloond wordt met de prijs voor de strijdlustigste renner. Dat is doorgaans een Franse renner, want onderscheid moet er zijn. Dus wel altijd een groepje vooruit, maar altijd een ander groepje. Het gebeurt zelden dat één renner een paar keer mee is met zo'n ontsnapping, want het vreet energie. Toch was er deze keer één, die zich telkens opnieuw in zo'n avontuur stortte, een Deen van de Saxo Bank-ploeg, met een onuitspreekbare naam (met o's met een streepje erdoor). En altijd maar hopen dat er een Nederlandse renner bij zo'n ontsnapping zit. Tenslotte zou de ritwinnaar erbij kunnen zitten, ook al weet je wel beter. Vlakke etappes worden bij hoge uitzondering beslist door een uit het peloton ontsnapte renner.

In de bergetappes gaat het iets anders. Daarin rijdt ook altijd een groepje voor het peloton uit, maar dat wordt ingerekend op de eerste of tweede beklimming. Dan ontstaat er weer een nieuw groepje en als dat op de laatste beklimming stand weet te houden zit daar de etappewinnaar in. In bergetappes kan het ook een eenling zijn die de kont tegen de krib gooit en met de dagprijs gaat strijken, maar in bergetappes gaat het om het eindklassement en wie die etappes wint is van minder belang. Bij bergetappes zijn de verwachtingen altijd hoog gespannen, want hierin gaan de aanvallen op de gele trui plaats vinden. Waar dat idee vandaan komt is raadselachtig, want die aanvallen blijven meestal achterwege. Er worden wel eens wat plaagstootjes uitgedeeld, maar doorgaans is de gele truidrager in de bergetappes tevens de Tourwinnaar, behalve wanneer hij helemaal niet kan tijdrijden en zijn trui in de laatste tijdrit alsnog verliest.

De etappes verlopen dus volgens een voorspelbaar patroon, maar waarom is dat dan niet saai?

Omdat een etappe natuurlijk niet volgens het geijkte patroon hoeft te verlopen. Het is altijd spannend of het peloton wel of niet in staat zal zijn de kopgroep tijdig te verschalken. Het vergist zich wel eens, of de koplopers zijn taaier en harder dan gedacht. En in de bergen kan zomaar het peloton bijeen blijven, zodat de klassementsrenners gaan sprinten voor de etappeoverwinning. En dan zijn er de altijd onvoorspelbare valpartijen, waardoor kansrijke renners uitgeschakeld worden en meer of minder ernstige blessures oplopen. Iedereen spreekt er schande van, maar het blijft gebeuren en het is een factor van betekenis geworden. Op de fiets blijven zitten is een belangrijke kwaliteit. Er zijn renners in het peloton die zo slecht kunnen sturen dat het een wonder is dat ze niet veel vaker tegen de vlakte gaan. Ze slepen anderen mee in hun val; het is daarom zaak in het peloton nooit in de buurt van de Schleckjes te rijden, want die liggen permanent op het asfalt.

Elke Tour is waarschijnlijk leuk als je dagelijks kijkt en deze was het dus ook. Ik heb genoten.

Nu is de Vuelta alweer aan de beurt en dat is opnieuw genieten.

 

********************