Daar zit ze. De jukbeenderen zijn hoog en ze lijkt niet meer helemaal op de persoon die ze ooit was. De persoon van mijn verloren jeugd. Langer dan noodzakelijk keek ik naar haar. Eigenlijk was mijn wens dat ze mij zou herkennen. Dat zij, hoewel ze niets durfde te zeggen, me zou herkennen.

De eerste jongen met wie ze ooit had gevreeën. De jongen die haar op handen droeg.

Ze speelt met een elastiekje, licht neurotisch, met vingers waar de jaren overheen zijn gegaan. Ze zijn knokig geworden. De groeven op de knokkels zijn dieper, het vel hangt wat losser. De enorme laag aan make-up verbergt haar moeheid. Ze werkt hard, maar naar de stiel die ze uitoefent kan ik alleen raden.

Het heeft geen zin haar aan te spreken. Wat zou ik moeten zeggen? Hey, herken je mij nog? Ken ik je niet ergens van?

Natuurlijk zou ze mij herkennen, de eerste keer dat we naakt tegenover elkaar stonden, dat het kleine streepje aan schaamhaar nog onaangeroerd was. De eerste keer dat ze heeft geprobeerd een condoom om mijn geslacht te wrikken, anders kan ik het niet noemen. De eerste keer voor ons.

Waar zou ik het met haar over moeten hebben? Weet je nog bij de grote plas, toen je mij ontving, waar de boer naar ons stond te kijken? Hoe je zus ons kwam halen voor het eten, terwijl wij niet wisten hoe lang ze daar had gestaan. Dat zijn momenten die je niet in een overvolle trein bespreekt.

Ongegeneerd keek ik weer haar kant op. De perfecte pony van gitzwart haar, de donkerblauwe broek om haar heupen, de sneeuwwitte all-stars om haar voeten. De leren tas, waar als ik me niet vergis een pakje Marlboro light in zit, een mobiele telefoon, en vast iets met haar naam er op. Een pakje kauwgom, waar ze op leefde, dat ook.

Ze is mager geworden in haar gezicht, dezelfde knokige trekken als in haar verouderde handen. Ze is bij het zilver gebleven, daar is ze niet van afgestapt. De donkere kleuren die ze in combinatie draagt met het hagelwitte shirt en haar schoenen, verraden nog steeds haar klasse.

Ik denk een laagje vet over haar gezicht. Ontdoe haar van het gebruik van de stijltang en tover een glimlach op haar gezicht. Ze is het echt.

Als ik naar buiten kijk, voel ik haar blik. Ik voel de priemende donkere ogen in mijn nek. Voel haar slanke handen over mijn buik. Haar ademhaling als vanouds. Het aanspreken zou zo makkelijk zijn. Gewoon 'hey', na een blik van herkenning, maar ik doe het niet.

In Utrecht stapt ze uit, ik kijk naar haar lichaam, vluchtig. Ik denk haar kleding weg, want, zo ken ik haar het best, naakt. Naakt, als we lange woensdagmiddagen..... en.......bed, hitte....lakens. Een gezinsverpakking condooms. Ik glimlach, kijk op.

Met het grijpen van haar tas, een handje omhoog gestoken naar mij. Vingers die de 'wave' deden.

‘Dag Bas’

Goh, wel nog steeds die fantastische lach.

 

************************************

Pepijn Lampe is product & grafisch ontwerper.