archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 9
5 juli 2012
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
One day stand Willem Minderhout

0917BZ One day stand
‘Wat zie je bleek? Alles goed?’ ‘Ik heb vandaag de liefde van mijn leven ontmoet.’ ‘Goh, gefeliciteerd!’ ‘Maar ze is al weer weg!’ ‘Kom, kom niet huilen. Was het wederzijds? Ze komt vast wel terug. Vertel het me maar als dat je oplucht.’

‘Ik kwam haar vanochtend tegen toen ik een sjekkie ging roken op het balkon. Ze zat op de balustrade vrolijk om zich heen te kijken. Ze was helemaal citroengeel dus dat viel wel op. Ik dacht ‘laat ik eens een praatje met haar maken’. Daar reageerde ze heel leuk op. Ze ging gelijk op mijn vinger zitten en daarna op mijn schouder. Ze knabbelde zachtjes aan mijn oor en je weet … dan ben ik verkocht! Ze ging gelijk mee naar mijn kantoor. Ze vond het heerlijk om tussen de papieren op mijn bureau te ravotten. Ik dacht al aan een duurzame relatie. Ware liefde voor altijd.’

‘Huh? Gaan jullie zo vrijmoedig met elkaar om op de Haagse Hogeschool?’ ‘Oh sorry. Ik ben niet duidelijk. Het gaat om een vogeltje, een dwergpapegaai, een agapornis om precies te zijn. De hele dag was ze niet van me af te slaan. Iedere keer als ik ergens heen moest zat ze op mijn schouder. Mijn hele jasje zat onder de stront, maar als je echt van iemand houdt is dat natuurlijk geen probleem. Tussen het nakijken door zat ik te mijmeren over ons leven samen. Ik moest natuurlijk ergens een kooi vandaan halen. En vogelzaad. Ik had wel een appel, maar daar taalde ze niet naar. Een vriend bood me aan om zijn valkparkietenkooi over te nemen. Voor het transport naar huis had ik al een doosje gevonden …. ‘

‘En toen?’

‘Ik kan het nog steeds niet geloven. Ze zat heerlijk aan mijn tentamenpapieren te knabbelen en ik zat te mijmeren over ‘geschenken uit de hemel’, ’ware liefde’ en ‘tot de dood ons scheidt’. Ineens ging ze rechtop zitten, maakte een sprongetje en vloog als een pijl uit de boog naar het tuimelraam dat op een kier stond. Weg! Ik was totaal verbijsterd! Dat ben ik nog steeds. De tranen vloeiden over mijn wangen.’

‘En nu? Ga je zo’n agapornis kopen?’

‘Nee, ik wil niet zomaar een agapornis! Ik wil haar terug. Die kans is natuurlijk klein, maar ik loop constant naar de lucht te staren. Misschien kom ik mijn citroengele hartsvriendin ooit nog tegen. En misschien verlangt zij ook naar mij!’
 
Foto: Leo Huizinga


© 2012 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
One day stand Willem Minderhout
0917BZ One day stand
‘Wat zie je bleek? Alles goed?’ ‘Ik heb vandaag de liefde van mijn leven ontmoet.’ ‘Goh, gefeliciteerd!’ ‘Maar ze is al weer weg!’ ‘Kom, kom niet huilen. Was het wederzijds? Ze komt vast wel terug. Vertel het me maar als dat je oplucht.’

‘Ik kwam haar vanochtend tegen toen ik een sjekkie ging roken op het balkon. Ze zat op de balustrade vrolijk om zich heen te kijken. Ze was helemaal citroengeel dus dat viel wel op. Ik dacht ‘laat ik eens een praatje met haar maken’. Daar reageerde ze heel leuk op. Ze ging gelijk op mijn vinger zitten en daarna op mijn schouder. Ze knabbelde zachtjes aan mijn oor en je weet … dan ben ik verkocht! Ze ging gelijk mee naar mijn kantoor. Ze vond het heerlijk om tussen de papieren op mijn bureau te ravotten. Ik dacht al aan een duurzame relatie. Ware liefde voor altijd.’

‘Huh? Gaan jullie zo vrijmoedig met elkaar om op de Haagse Hogeschool?’ ‘Oh sorry. Ik ben niet duidelijk. Het gaat om een vogeltje, een dwergpapegaai, een agapornis om precies te zijn. De hele dag was ze niet van me af te slaan. Iedere keer als ik ergens heen moest zat ze op mijn schouder. Mijn hele jasje zat onder de stront, maar als je echt van iemand houdt is dat natuurlijk geen probleem. Tussen het nakijken door zat ik te mijmeren over ons leven samen. Ik moest natuurlijk ergens een kooi vandaan halen. En vogelzaad. Ik had wel een appel, maar daar taalde ze niet naar. Een vriend bood me aan om zijn valkparkietenkooi over te nemen. Voor het transport naar huis had ik al een doosje gevonden …. ‘

‘En toen?’

‘Ik kan het nog steeds niet geloven. Ze zat heerlijk aan mijn tentamenpapieren te knabbelen en ik zat te mijmeren over ‘geschenken uit de hemel’, ’ware liefde’ en ‘tot de dood ons scheidt’. Ineens ging ze rechtop zitten, maakte een sprongetje en vloog als een pijl uit de boog naar het tuimelraam dat op een kier stond. Weg! Ik was totaal verbijsterd! Dat ben ik nog steeds. De tranen vloeiden over mijn wangen.’

‘En nu? Ga je zo’n agapornis kopen?’

‘Nee, ik wil niet zomaar een agapornis! Ik wil haar terug. Die kans is natuurlijk klein, maar ik loop constant naar de lucht te staren. Misschien kom ik mijn citroengele hartsvriendin ooit nog tegen. En misschien verlangt zij ook naar mij!’
 
Foto: Leo Huizinga
© 2012 Willem Minderhout
powered by CJ2