Na een nachtje doorzakken – feestje, café, disco – belandt het kersverse vriendenspan – twee mannen, twee vrouwen – in een openluchtzwembad in Oslo. Overmoedig door de drank wagen drie van hen zich in het koude water. Nu kan het nog, maar morgen op 1 september sluit het bad zijn poorten. Dan is het zomerseizoen officieel voorbij. De vierde feestganger doet niet mee. Geen zin? Durft hij niet?

In Oslo, August 31st is het thema zelfmoord nooit ver weg. Regisseur Joachim Trier baseerde het verhaal losjes op de boekverfilming Le feu follet (1963) van Louis Malle (Ascenseur pour l’échafaud, Viva Maria!). De alcoholist uit die film heeft plaatsgemaakt voor de vierendertigjarige ex-heroïneverslaafde Anders (Anders Danielsen Lie). Afgekickt in een plattelandskliniek, lijkt hij rijp voor resocialisatie in de maatschappij. Hij mag zelfs een dag de vrije wereld in, voor een sollicitatiegesprek als bureauassistent bij een krant. De kijker moet tot het slot van de film raden hoe het experiment afloopt. Met name of Anders in staat zal blijken zijn destructieve driften te beteugelen.

In ieder geval is het sollicitatiegesprek geen doorslaand succes. Anders wordt snel ontmaskerd als een praatjesmaker zonder praktijkervaring van betekenis. De rest van de dag besteedt hij aan het bijpraten met vrienden en familie. Zijn beste vriend Thomas lijkt, hoewel getrouwd en vader van een dochtertje, nog steeds op dezelfde golflengte te zitten als de hoofdpersoon. Maar schijn bedriegt: wanneer Thomas het gesprek op zijn seksloze huwelijk brengt beseft Anders dat de wereld niet heeft stilgestaan achter zijn rug.

Een cafébezoek toont de eenzaamheid van de hoofdpersoon in al zijn troosteloosheid. Zittend op een terras vangt Anders flarden van gesprekken op van de belendende tafeltjes. De meeste conversaties zijn nogal onbenullig – neem het de mensen eens kwalijk – maar één meisje ratelt zonder mankeren voor haar gesprekspartner twintig activiteiten af die ze op het programma heeft. Of die werkelijk interessant zijn doet er niet toe: zij heeft een agenda in haar hoofd waarmee ze jaren vooruit kan.

Gaandeweg worden Anders’ bezigheden erratischer en minder doelgericht, zeker als hij – uit verveling? uit recalcitrantie? – bij een dealer heroïne gescoord heeft. De locaties die hij bezoekt zijn drukker, onpersoonlijker, lawaaieriger. Het soort omgeving waarin iemand zich, zeker dronken of stoned, knap eenzaam kan voelen. In een indrukwekkende scène speelt hij in het leegstaande huis van zijn ouders hortend een pianostuk van Händel op de ontstemde vleugel. Het is een lange dag geweest, en niets wijst erop dat het morgen leuker zal zijn.