archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 9
9 februari 2012
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Meer dan pruimbaar Henk Klaren

0908VG Cohen
Vele jaren geleden schafte ik een greatest hits-CD aan van Leonard Cohen. Ik had nog niets van hem en met zo’n verzamelaar heb je toch wel zo’n beetje de essentie te pakken. In de loop van de tijd is er nog van alles bijgekomen: CD’s, DVD’s en Cohen-nummers uitgevoerd door anderen. De laatste tijd draai ik een paar uur Cohen per dag en het verveelt geen moment. Aanleiding is het verschijnen van zijn nieuwe album: Old Ideas, zijn eerste in een jaar of acht.

In Tower of Song zingt Leonard Cohen: ‘I was born with the Gift of a golden Voice’. Ik heb mij laten vertellen, door mensen die er bij waren, dat dat bij live optredens leidt tot hoorbare hilariteit bij het publiek. Op registraties van optredens hoor je dat natuurlijk ook. Neem het fantastische concert Live in London uit 2008. Je ziet hem lachen, al vóór hij de reactie van het publiek hoort. De zelfspot druipt er af. Maakt de man toch pruimbaar ondanks alle gekkigheid; afgezien van de muziek, die is meer dan pruimbaar.

Leonard Cohen vindt van zichzelf dat hij niet zo goed zingt. Hij heeft – daarom misschien – ook altijd een beetje ‘praatachtig’ gezongen, ongeveer zoals Paolo Conte, maar dan mooi. Herman Finkers doet ook zoiets op zijn nieuwe plaat, die met behulp van Daniel Lohues best leuk is geworden, maar niet vergelijkbaar met Leonard natuurlijk. Op Old Ideas zingt onze held bijna helemaal niet meer. Hij zegt zijn teksten ritmisch op zou je kunnen zeggen, zonder dat het rap wordt, het blijft muziek en de klemtonen kloppen. Èn, al zingt Cohen dan niet zo erg, er wordt práchtig gezongen op het album.

Daarvoor zijn de dames verantwoordelijk. Sharon Robinson, Charley en Hattie Webb (‘The sublime Webb Sisters’ die ook te horen en te zien zijn op de CD- en DVD-registraties van Live in London) , Dana Glover en Jennifer Warnes. Hoge vrouwenstemmen passen heel mooi bij Leonard’s donkerbruine geluid. Dat soort vrouwenstemmen komen op vrijwel alle Cohenplaten voor. Misschien nog de allermooiste is van Ronee Blakley op Death of a Ladies Man, de door Phil Spector geproduceerde CD. Vooral het nummer Iodine gaat door merg en been.
Terugkomend op die Webb-sisters. Op het Londense concert deden die een versie van If it be your Will. Ze zongen niet alleen, de één speelde gitaar, de ander harp. Met minimale ondersteuning van de band. Om stil van te worden.
Old Ideas is een prachtige plaat. Soms zelfs een tikje bluesy. De nummers heb ik nog niet los van elkaar op het netvlies (of moet je hier trommelvlies zeggen?), zoals met al die oude hits. Alhoewel, hits heeft Leonard Cohen eigenlijk nooit gehad. De hoogste notering ooit was geloof ik 49. Toch kent iedereen op zijn minst Suzanne (al was het maar van Herman van Veen, brrr), Halleluja en So long Marianne. Mijn eerste Cohen-CD heette dan wel Greatest Hits, maar dat begrip gaat verder dan verkoopcijfers. denk ik.

Leonard Cohen’s nummers laten zich goed uitvoeren door anderen. Ik noemde die Van Veen al. Halleluja is misschien wel het meest gecoverd. Wellicht de allermooiste versie is van K.D. Lang. Ze zong het meen ik bij de opening of de sluiting van de Olympische Winterspelen in Vancouver. K.D. komt uit Canada, net als Leonard Cohen.
Er komt van alles voor in de teksten: religie, filosofie, porno, noem maar op. Van oorsprong is Leonard Cohen een dichter, vol pretenties. Hij heeft nog in het Chelsea-hotel gewoond, waar ook de beat-poets woonden of de deur plat liepen. En waar hij van alles heeft uitgehaald met Janis Joplin. Hij beschrijft dat in detail in het nummer Chelsea Hotel. In dat nummer noemt hij Janis niet maar in een interview in de documentaire I’m your Man doet hij dat wel. De zelfspot, die hij in deze documentaire tentoon spreidt laat zien dat de jeugdige dichterspretenties er met het klimmen der jaren wel af zijn. Hij is nu 77 jaar.
Chelsea Hotel is niet het enige nummer waarin sex om de hoek komt kijken. Het lijkt wel of alle dames die bezongen worden bloot zijn of anders bijna. Het grofste lied is misschien wel Don’t go home with your Hard-on. Ook al van Death of a Ladies’ Man. In het koortje op dat nummer zingen onder meer Bob Dylan en Allen Ginsberg, kennissen uit het Chelsea Hotel waarschijnlijk.

Ginsberg wordt ook sprekend opgevoerd in die documentaire I’m your Man. Het is een film met interviews, o.m. met de man zelf, doorspekt met veel concertbeelden met Cohensongs uitgevoerd door anderen, verkrijgbaar op DVD. De soundtrack is ook een aanrader al was het maar omdat daar een complete versie op staat van Winter Lady, uitgevoerd door Kate en Anna McGarrigle en Martha Wainwright. De film sluit af met een elders in een studio opgenomen versie van Tower of Song door Leonard zelf met U2. Heel mooi en grappig om te constateren, dat Bono de enige artiest is die behalve op I’m your Man ook op de zeer oude tribute-CD Tower of Song staat. Hij deed toen Halleluja.

De hoge vrouwenstemmen ontbreken natuurlijk niet. Perla Batalla en Julie Christensen. Alles wat ze doen is mooi maar als ze samen Anthem zingen is het zelfs ontroerend: ‘There ’s a crack in everything, that’s how the light gets in’.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Meer dan pruimbaar Henk Klaren
0908VG Cohen
Vele jaren geleden schafte ik een greatest hits-CD aan van Leonard Cohen. Ik had nog niets van hem en met zo’n verzamelaar heb je toch wel zo’n beetje de essentie te pakken. In de loop van de tijd is er nog van alles bijgekomen: CD’s, DVD’s en Cohen-nummers uitgevoerd door anderen. De laatste tijd draai ik een paar uur Cohen per dag en het verveelt geen moment. Aanleiding is het verschijnen van zijn nieuwe album: Old Ideas, zijn eerste in een jaar of acht.

In Tower of Song zingt Leonard Cohen: ‘I was born with the Gift of a golden Voice’. Ik heb mij laten vertellen, door mensen die er bij waren, dat dat bij live optredens leidt tot hoorbare hilariteit bij het publiek. Op registraties van optredens hoor je dat natuurlijk ook. Neem het fantastische concert Live in London uit 2008. Je ziet hem lachen, al vóór hij de reactie van het publiek hoort. De zelfspot druipt er af. Maakt de man toch pruimbaar ondanks alle gekkigheid; afgezien van de muziek, die is meer dan pruimbaar.

Leonard Cohen vindt van zichzelf dat hij niet zo goed zingt. Hij heeft – daarom misschien – ook altijd een beetje ‘praatachtig’ gezongen, ongeveer zoals Paolo Conte, maar dan mooi. Herman Finkers doet ook zoiets op zijn nieuwe plaat, die met behulp van Daniel Lohues best leuk is geworden, maar niet vergelijkbaar met Leonard natuurlijk. Op Old Ideas zingt onze held bijna helemaal niet meer. Hij zegt zijn teksten ritmisch op zou je kunnen zeggen, zonder dat het rap wordt, het blijft muziek en de klemtonen kloppen. Èn, al zingt Cohen dan niet zo erg, er wordt práchtig gezongen op het album.

Daarvoor zijn de dames verantwoordelijk. Sharon Robinson, Charley en Hattie Webb (‘The sublime Webb Sisters’ die ook te horen en te zien zijn op de CD- en DVD-registraties van Live in London) , Dana Glover en Jennifer Warnes. Hoge vrouwenstemmen passen heel mooi bij Leonard’s donkerbruine geluid. Dat soort vrouwenstemmen komen op vrijwel alle Cohenplaten voor. Misschien nog de allermooiste is van Ronee Blakley op Death of a Ladies Man, de door Phil Spector geproduceerde CD. Vooral het nummer Iodine gaat door merg en been.
Terugkomend op die Webb-sisters. Op het Londense concert deden die een versie van If it be your Will. Ze zongen niet alleen, de één speelde gitaar, de ander harp. Met minimale ondersteuning van de band. Om stil van te worden.
Old Ideas is een prachtige plaat. Soms zelfs een tikje bluesy. De nummers heb ik nog niet los van elkaar op het netvlies (of moet je hier trommelvlies zeggen?), zoals met al die oude hits. Alhoewel, hits heeft Leonard Cohen eigenlijk nooit gehad. De hoogste notering ooit was geloof ik 49. Toch kent iedereen op zijn minst Suzanne (al was het maar van Herman van Veen, brrr), Halleluja en So long Marianne. Mijn eerste Cohen-CD heette dan wel Greatest Hits, maar dat begrip gaat verder dan verkoopcijfers. denk ik.

Leonard Cohen’s nummers laten zich goed uitvoeren door anderen. Ik noemde die Van Veen al. Halleluja is misschien wel het meest gecoverd. Wellicht de allermooiste versie is van K.D. Lang. Ze zong het meen ik bij de opening of de sluiting van de Olympische Winterspelen in Vancouver. K.D. komt uit Canada, net als Leonard Cohen.
Er komt van alles voor in de teksten: religie, filosofie, porno, noem maar op. Van oorsprong is Leonard Cohen een dichter, vol pretenties. Hij heeft nog in het Chelsea-hotel gewoond, waar ook de beat-poets woonden of de deur plat liepen. En waar hij van alles heeft uitgehaald met Janis Joplin. Hij beschrijft dat in detail in het nummer Chelsea Hotel. In dat nummer noemt hij Janis niet maar in een interview in de documentaire I’m your Man doet hij dat wel. De zelfspot, die hij in deze documentaire tentoon spreidt laat zien dat de jeugdige dichterspretenties er met het klimmen der jaren wel af zijn. Hij is nu 77 jaar.
Chelsea Hotel is niet het enige nummer waarin sex om de hoek komt kijken. Het lijkt wel of alle dames die bezongen worden bloot zijn of anders bijna. Het grofste lied is misschien wel Don’t go home with your Hard-on. Ook al van Death of a Ladies’ Man. In het koortje op dat nummer zingen onder meer Bob Dylan en Allen Ginsberg, kennissen uit het Chelsea Hotel waarschijnlijk.

Ginsberg wordt ook sprekend opgevoerd in die documentaire I’m your Man. Het is een film met interviews, o.m. met de man zelf, doorspekt met veel concertbeelden met Cohensongs uitgevoerd door anderen, verkrijgbaar op DVD. De soundtrack is ook een aanrader al was het maar omdat daar een complete versie op staat van Winter Lady, uitgevoerd door Kate en Anna McGarrigle en Martha Wainwright. De film sluit af met een elders in een studio opgenomen versie van Tower of Song door Leonard zelf met U2. Heel mooi en grappig om te constateren, dat Bono de enige artiest is die behalve op I’m your Man ook op de zeer oude tribute-CD Tower of Song staat. Hij deed toen Halleluja.

De hoge vrouwenstemmen ontbreken natuurlijk niet. Perla Batalla en Julie Christensen. Alles wat ze doen is mooi maar als ze samen Anthem zingen is het zelfs ontroerend: ‘There ’s a crack in everything, that’s how the light gets in’.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2