Op zaterdagmiddag staat bij ons de radio altijd op 2. Anders ook vaak trouwens. Vroeg op zo’n zaterdagmiddag heb je een programma dat heet ‘Spijkers met Koppen’. Dat heet zo omdat het vroeger werd gepresenteerd door Jack Spijkerman. Voor wie het vergeten is: dat was heel vroeger een succesvol radio- en tv-presentator. Misschien had hij dit programma ook wel bedacht. Je weet het niet. Om de één of andere reden heet het nog steeds net als vroeger.

De presentatoren zijn nu Dolf Jansen (soms ook een ander) en Felix Meurders. Het is een aardig programma. Het wordt live uitgezonden vanuit een Ierse Pub in Utrecht. Die heet Firkin’s geloof ik. Het is wel een beetje jammer dat het niet meer een gewoon café is want toen heette het Zeezicht en dat is toch wel geestig, zo hartje Utrecht. Nou ja, helemaal origineel? Ik weet het niet. In Maastricht had je een coffeeshop die ook zo heette (of heet, ik weet het niet).

In Spijkers met Koppen hebben ze altijd wel een live optreden. Niet zo lang geleden was dat Frédérique Spigt. Ze zong drie nummers van haar laatste album: Land. Als ik het mij goed heug ben ik dezelfde middag nog naar een platenzaak gegaan. Hier en daar is er nog wel eentje te vinden. Ik heb hem gekocht. Ja, noem mij maar ouderwets, maar dan heb je tenminste iets in handen. En er zit dan een boekje bij en daar staat van alles in wat ik weten wil. Kortom, ik koop nog weleens een CD. De laatste keer dat ik onmiddellijk een plaat (toen nog een elpee!) meteen kocht nadat ik een paar nummers op de radio had gehoord was Sweetheart of the Rodeo van The Byrds. Dat was in 1968. Een echte country-plaat. Het wordt wel eens het begin van de country-rock genoemd. Zou het echt toevallig zijn dat Spigt’s Land ook een country-plaat is? Ik denk het wel eigenlijk, want ik vind wel meer muziek mooi. Maar ik kan er niet omheen: goeie country is lekker, vooral als er veel steel guitar op te horen is.

Wel een beetje typisch is dat zo’n stadstype als Frédérique Spigt van die plattelandsmuziek maakt. Nou ja, ik woon ook ik in de stad en ik vind country ook mooi. Land is gewoon een heel goede plaat. Neem I'm sure you wish you had. Op het album zingt Bennie Jolink mee. Wil je het nog plattelandser? Het werd in Jolink’s studio te Haaksbergen opgenomen. (Straks komt mevrouw Spigt nog in Boer zoekt vrouw dan wel man.) Het is natuurlijk niet zo’n geschiedenis makende plaat als Sweetheart, maar zulke platen worden volgens mij niet meer gemaakt.

Ik heb Frédérique Spigt nooit zo precies gevolgd. Ze kwam wel eens langs. Op de grappige plaat (bij het boek) Elvis in Nederland doet ze Suspicious Minds en heel niet slecht. En op Bennie Jolinks (hij alweer) Engelstalige Bluesplaat Howlin’ at the Moon zingt ze mee op We’ll sweep out the Ashes in the Morning. Ook leek. Een paar jaar geleden heb ik haar Mans Genoeg gekocht. Ja, ja… Een CD plús DVD. Dat is een album met alleen maar duetten. Ik heb hem weer eens opgezocht. Was even zoeken. Staat-ie nou bij de CD’s of bij de DVD’s?

Maar: gevonden en weer gedraaid. Een heel aparte schijf. Alwéér Jolink waarmee ze zelfs in het achterhoeks zingt. Liesbeth List, Huub van der Lubbe, Sarah Bettens (heel mooi) en ook – zij het wat morbide – de dooie Herman Brood. Een hoogtepunt is Je eigen persoonlijke Jezus met Barry Hay. Een vertaling van Personal Jesus van Depeche Mode, wat mij betreft onsterfelijk gemaakt door Johnny Cash op één van zijn American Recordings. De versie van Frédérique en Barry mag er ook zijn.

Niks mis dus met mevrouw Spigt.

 

********************

Kijk op: www.deleunstoel.nl/donateur.php