archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 9
26 januari 2012
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Lieve Marcel Willem Minderhout

0907BS WM
Bedankt voor je mooie brief over de liefde. Hij kon me op geen beter moment bereiken. Ik zat net wat geïrriteerd met een vork de ijsklontjes uit mijn whisky te vissen – een heer drinkt zijn whisky straight, maar mijn vrouw blijkt dat nooit te leren – toen jouw brief op de mat viel. Hoe treffend heb je ons knusse gezin in kaart gebracht! Moeder de vrouw aandachtig aan het breien boven de nieuwe Libelle, een knappend haardvuur, de honderdtwaalfde vioolsonate van Pier Luigi Cnassati zachtjes op de achtergrond. Een pijp en pantoffels. The works ...

Zoonlief zat in zijn pyjama-tje met gekamde haartjes naar de TV te kijken. Hij had net keurig zijn Engelse woordjes opgezegd en mocht als beloning even met de warme theemuts op zijn hoofd naar ‘Goede Tijden, Slecht Tijden’ kijken. Dat vinden mijn vrouw en ik heel educatief. Hij weet natuurlijk alles van ‘Goede Tijden’, maar wij sociaaldemocraten moeten hem natuurlijk wel langzaam maar zeker confronteren met het feit dat er ook ‘Slechte Tijden’ bestaan en dat die allemaal de schuld van ‘Het Kapitaal’ zijn.

Geroerd door dit tafereel van gezinsgeluk, dat jij zo prachtig in woorden hebt getroffen, legde ik jouw brief even terzijde. GTST was afgelopen en voordat zoonlief naar bed ging moesten wij nog het vaste ritueel van de maatschappelijke strijd opvoeren. Welk goed doel gingen wij vanavond met een overschrijving ondersteunen en welke online petitie gingen wij tekenen? Ik zal je de uitkomst niet verklappen, maar zoonlief geeft meer en meer blijk van een vlijmscherp inzicht in de structureel onrechtvaardige maatschappelijke verhoudingen! Wij zwollen van trots.

Nadat hij naar bed was gegaan genoot ik weer met volle teugen van je brief. De beschrijving van je wanhoop gaf onze knusheid extra reliëf. Wat ben je toch een duivelskunstenaar dat je er zelfs in slaagt om tranen en wijnvlekken zichtbaar te maken via een elektronisch medium! Alsof je ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ leest terwijl je lekker in je warme huisje zit en je geniet van een schoudermassage.

Edoch, edoch! Edoch en zelfs desalniettemin!

De mooiste Liefde is de onvervulde Liefde.

Het waren twee koninghs kindren,
Sy hadden malkander soo lief;
Sy konden by malkander niet komen,
Het water was veel te diep.

Tristan en Isolde, Abelard en Heloise, Romeo en Julia. Puur verdriet! En ‘daar kan geen geloof tegen op’, schrijf je terecht. Maar verdriet is pas echt mooi zolang je de illusie kunt koesteren dat vervulling van je diepste verlangens toch denkbaar is.

De grote filosoof David Byrne heeft het ooit treffend gezegd: ‘Heaven is a place where nothing ever happens.’ Het streven naar de hemel is leuk maar wij zijn niet gemaakt voor de hemel. De hemel is stomvervelend. Hier moet ik natuurlijk mijn grote inspirator Eduard Bernstein citeren: ‘Das, was man gemeinhin Endziel des Sozialismus nennt, ist mir nichts, die Bewegung alles.’ Voor Sozialismus kan men willekeurig elk nastrevenswaardig ideaal invullen, zelfs ‘De Liefde’. Zonder tranen geen extase!

De Liefde is als ganzenbord. Iedereen wil winnen, maar als je eenmaal gewonnen hebt mag je niet meer meedoen. Klaar over.

De Liefde is als een modelspoorbaan. Ik vond het als kind ontzettend leuk om al die rails in elkaar te monteren, bergen en tunnels te maken en huisjes in elkaar te lijmen, maar als die trein eenmaal reed was de lol er snel af. Natuurlijk kun je er af en toe een huisje bijplaatsen, een extra wagon kopen, of zelfs die trein af en toe laten ontsporen, maar dat geeft slechts tijdelijk enige opluchting.
Het mooiste symbool van De Liefde is daarom de kathedraal van Gaudi in Barcelona: een bouwwerk dat nooit gereed komt. Mocht ooit een of andere idiote stadsbestuurder verklaren dat het klaar is dan hoop ik dat de bliksem of een aardbeving het zal treffen en men weer na een flinke huilbui verder kan bouwen, of – als er geen reparatie meer mogelijk is – weer helemaal opnieuw kan beginnen.

Of je moet alle verlangens laten varen en Boeddhist worden. Volgens mij kun je dan net zo goed gelijk doodgaan. Leven is streven en ontbreekt het verlangen, dan kun je beter gaan hangen.

Maar het beste is om al die muizenissen weg te spoelen in de gewijde omgeving van de Jopenkerk. Want als wij het Boeddhisme als ‘too fucking boring’ verwerpen, dan moeten we wel regelmatig aan Bacchus offeren! Want om toch even terug te keren naar het geloof: ik geloof in Apollo en Dionyssus en de eeuwige worsteling om die twee een beetje met elkaar in evenwicht te houden.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2012 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Lieve Marcel Willem Minderhout
0907BS WM
Bedankt voor je mooie brief over de liefde. Hij kon me op geen beter moment bereiken. Ik zat net wat geïrriteerd met een vork de ijsklontjes uit mijn whisky te vissen – een heer drinkt zijn whisky straight, maar mijn vrouw blijkt dat nooit te leren – toen jouw brief op de mat viel. Hoe treffend heb je ons knusse gezin in kaart gebracht! Moeder de vrouw aandachtig aan het breien boven de nieuwe Libelle, een knappend haardvuur, de honderdtwaalfde vioolsonate van Pier Luigi Cnassati zachtjes op de achtergrond. Een pijp en pantoffels. The works ...

Zoonlief zat in zijn pyjama-tje met gekamde haartjes naar de TV te kijken. Hij had net keurig zijn Engelse woordjes opgezegd en mocht als beloning even met de warme theemuts op zijn hoofd naar ‘Goede Tijden, Slecht Tijden’ kijken. Dat vinden mijn vrouw en ik heel educatief. Hij weet natuurlijk alles van ‘Goede Tijden’, maar wij sociaaldemocraten moeten hem natuurlijk wel langzaam maar zeker confronteren met het feit dat er ook ‘Slechte Tijden’ bestaan en dat die allemaal de schuld van ‘Het Kapitaal’ zijn.

Geroerd door dit tafereel van gezinsgeluk, dat jij zo prachtig in woorden hebt getroffen, legde ik jouw brief even terzijde. GTST was afgelopen en voordat zoonlief naar bed ging moesten wij nog het vaste ritueel van de maatschappelijke strijd opvoeren. Welk goed doel gingen wij vanavond met een overschrijving ondersteunen en welke online petitie gingen wij tekenen? Ik zal je de uitkomst niet verklappen, maar zoonlief geeft meer en meer blijk van een vlijmscherp inzicht in de structureel onrechtvaardige maatschappelijke verhoudingen! Wij zwollen van trots.

Nadat hij naar bed was gegaan genoot ik weer met volle teugen van je brief. De beschrijving van je wanhoop gaf onze knusheid extra reliëf. Wat ben je toch een duivelskunstenaar dat je er zelfs in slaagt om tranen en wijnvlekken zichtbaar te maken via een elektronisch medium! Alsof je ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ leest terwijl je lekker in je warme huisje zit en je geniet van een schoudermassage.

Edoch, edoch! Edoch en zelfs desalniettemin!

De mooiste Liefde is de onvervulde Liefde.

Het waren twee koninghs kindren,
Sy hadden malkander soo lief;
Sy konden by malkander niet komen,
Het water was veel te diep.

Tristan en Isolde, Abelard en Heloise, Romeo en Julia. Puur verdriet! En ‘daar kan geen geloof tegen op’, schrijf je terecht. Maar verdriet is pas echt mooi zolang je de illusie kunt koesteren dat vervulling van je diepste verlangens toch denkbaar is.

De grote filosoof David Byrne heeft het ooit treffend gezegd: ‘Heaven is a place where nothing ever happens.’ Het streven naar de hemel is leuk maar wij zijn niet gemaakt voor de hemel. De hemel is stomvervelend. Hier moet ik natuurlijk mijn grote inspirator Eduard Bernstein citeren: ‘Das, was man gemeinhin Endziel des Sozialismus nennt, ist mir nichts, die Bewegung alles.’ Voor Sozialismus kan men willekeurig elk nastrevenswaardig ideaal invullen, zelfs ‘De Liefde’. Zonder tranen geen extase!

De Liefde is als ganzenbord. Iedereen wil winnen, maar als je eenmaal gewonnen hebt mag je niet meer meedoen. Klaar over.

De Liefde is als een modelspoorbaan. Ik vond het als kind ontzettend leuk om al die rails in elkaar te monteren, bergen en tunnels te maken en huisjes in elkaar te lijmen, maar als die trein eenmaal reed was de lol er snel af. Natuurlijk kun je er af en toe een huisje bijplaatsen, een extra wagon kopen, of zelfs die trein af en toe laten ontsporen, maar dat geeft slechts tijdelijk enige opluchting.
Het mooiste symbool van De Liefde is daarom de kathedraal van Gaudi in Barcelona: een bouwwerk dat nooit gereed komt. Mocht ooit een of andere idiote stadsbestuurder verklaren dat het klaar is dan hoop ik dat de bliksem of een aardbeving het zal treffen en men weer na een flinke huilbui verder kan bouwen, of – als er geen reparatie meer mogelijk is – weer helemaal opnieuw kan beginnen.

Of je moet alle verlangens laten varen en Boeddhist worden. Volgens mij kun je dan net zo goed gelijk doodgaan. Leven is streven en ontbreekt het verlangen, dan kun je beter gaan hangen.

Maar het beste is om al die muizenissen weg te spoelen in de gewijde omgeving van de Jopenkerk. Want als wij het Boeddhisme als ‘too fucking boring’ verwerpen, dan moeten we wel regelmatig aan Bacchus offeren! Want om toch even terug te keren naar het geloof: ik geloof in Apollo en Dionyssus en de eeuwige worsteling om die twee een beetje met elkaar in evenwicht te houden.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2012 Willem Minderhout
powered by CJ2