Wie geen zin heeft om met een kaart te lopen, houdt in elke stad één vaste route aan. In Newcastle loop je blindelings van het station naar Mark & Spencer en weer terug. Eind jaren zeventig liep die route in Amsterdam van het station naar Paradiso en juist op tijd voor de laatste trein weer terug. In Rotterdam: van het station naar een bepaald piepklein platenwinkeltje (of straatje eerder: Eksit) en terug.

Naar een optreden van Wire in Paradiso ga je tegenwoordig samen met je kinderen, die je uit interesse in sloom geworden oude punkbands op deze buitenkans attenderen. Een plattegrond heeft ook de tijdreiziger niet nodig: vast retourtje 1977. Alleen pak je nu de tram in plaats van dat hele eind te lopen vanaf het station.

Hun eerste plaat sloeg alles. Meer nummers bij elkaar op één plaat dan wie ook: èn sneller èn korter (soms nog geen halve minuut). Maar ook: langer (vijf minuten). En langzamer. Dan enige punkband. Ja, dat wonder heeft kunnen geschieden op het label dat ook See Emily Play had aangedurfd. Alleen maar te vergelijken, die overvloed aan liedjes, wel negentien, nee, eenentwintig, met de verzamel-lp’s van K-Tell (Sounds Spectacular: Phil Spector), Arcade (Black Music 20 Hits) of Golden Hour (of the Kinks, of the Kinks 2, of Donovan), die je toen had.

1 2 X U. Kan het genialer? Of geiniger? En de drummer heette Robert Gotobed: leukste naam van alle leuke punknamen.

Na de eerste lp ging het natuurlijk steeds slomer toe, al was de tweede nog sfeervol zat, met liedjes over ‘an unwilling sailor adrift from arctic waters – a ha’. Niet voor niks leggen ze in de Berlijnse rock´n´roll club nog steeds I Am The Fly op de draaitafel.

Merkwaardige opstellingen (drums links op het podium, gitaar achterin, bas midvoor, zanger rechts), daar doen ze bij Wire niet meer aan. Paradiso is vanavond ordelijk als een lerarenkamer.

Zanger Colin Newman (ex-fotomodel) is onherkenbaar veranderd in de leraar aardrijkskunde. De bassist Gilbert (of Lewis, wie zal het zeggen en wie kan het wat schelen) is Barney Rubbles geworden (uit The Flintstones) en Robert Gotobed is Quangel geworden (uit Jeder stirbt für sich allein).

Kalm steken ze de stekkers in alle stopcontacten. De pluggen in de daartoe bestemde gaatjes. En al even bedaard branden ze los, met hun gitaren, bas en trommels. Jengelen, zagen, pompen en roffelen. Zonder stemverheffing komt de leraar daar niet bovenuit.

Drie oude mannen. Aangevuld met het langharige neefje van een (of meer) van de bandleden. Die krijgt, omdat het februari is, en wel de veertiende, een roos toegeworpen van een smachtend hem aanblikkend meisje. Niet dat dit tot iets leidt. Nou ja, tot een foto van de met een voetbeweging netjes achter zijn monitor geschoven en daar na toegiften achtergelaten bloem, genomen door de vriendin van het verliefde ding.

In zeer straf up-tempo hebben de mannen in de band dan weten te loochenen hoe sloom zij geworden zijn. Moet je gaan, dan net zo lief met slaande trom.

 

****************************************