Wie vandaag de dag nog een landkaart gebruikt is niet bij de tijd. Als je ergens heen wilt zet je immers je tomtom aan en een zwoele stem wijst je de weg. Ben je toevallig met een koppig type dat weigert zo’n handig apparaat te installeren – ‘Het is alleen maar een excuus voor inbrekers, 1500 euro schade en een week ellende’ – dan raadpleeg je als je ergens heen gaat even Google Maps en stap je in de auto met een geprint mini-kaartje plus een minutieuze routebeschrijving van deur tot deur.

Zo had ook mijn schoonzuster gedacht toen ze mij een keer met de auto in Amsterdam ophaalde. Ze had haar 93-jarige moeder plus rollator bij zich en moest op de Nieuwe Zijds Voorburgwal zijn. Bij het instappen kreeg ik een keurig printje met de route in mijn handen geduwd. Helaas dirigeerde Google Maps ons steeds, zonder enig inzicht in eenrichtingsverkeer, de verkeerde kant op of naar straten met zo’n paaltje in het midden, alleen voor fietsers en voetgangers.

 

Uiteindelijk kwamen na een uur radeloos rondrijden via de Paleisstraat toch bij de Nieuwe Zijds. Het enige probleem was nu nog dat je daar niet linksaf mocht. ‘Dat doe ik dus maar even wel’, zei mijn schoonzuster. De politie is je beste kameraad en die stond onmiddellijk naast ons. ‘Waar gaat de reis naartoe, mevrouwtje?’, vroegen ze. We reden zonder het te beseffen op de trambaan, heiligschennis in Amsterdam.

Hoe mijn schoonzuster het klaarspeelde kon ik niet volgen, maar haar charme-offensief werkte. Het eind van het liedje was géén bekeuring, maar wel de politie met zwaailicht voor ons uit rijdend, de weg wijzend naar een parkeerplaats vlak voor het beoogde restaurant, zodat de 93-jarige er met de rollator makkelijk kon komen. (De onvermijdelijke problemen met de onbegrijpelijke Amsterdamse parkeermeter heb ik maar even opgelost.)

Hoe anders was het veertig jaar geleden, in de goeie ouwe tijd toen landkaarten nog nuttige gebruiksvoorwerpen waren. Ik was getrouwd en had een minnaar die een vaste vriendin had. In die dagen zonder sms of e-mail was vreemdgaan een lastig organisatorisch probleem. Om te voorkomen dat we betrapt zouden worden, hadden we besloten een keertje de stad uit te gaan om even helemaal vrij te kunnen zijn.

Op de kaart had ik een mooi bos uitgezocht, bij Lage Vuursche, daar zou het wel rustig zijn. We reden er, met de ANWB-wegenkaart in de hand, probleemloos heen. We zetten de auto op een parkeerplaats en wandelden het bos in. Tot onze verwondering was het zelfs op een doordeweekse middag nog behoorlijk druk. We hadden al een heel eind gelopen met de picknickmand en de plaid, en nog steeds zagen we overal wandelaars. Dus we liepen verder en verder tot we jammerlijk verdwaald waren.

 

Zo kwamen we uiteindelijk in een rustiger deel van het bos, vlakbij de bosrand waar de heide begon. Hier konden we de plaid neerleggen. Na een eenvoudige lunch bestaande uit broodjes met zalmsalade en koude kip en een plastic bekertje rosé strekten we ons heerlijk uit. We waren weliswaar verdwaald, maar we hadden wel een idyllische plek voor de liefde gevonden. Hier voelden we ons vrij, hier kwam niemand.

We gingen helemaal in elkaar op toen we onverwacht wreed werden gestoord door een enorm geraas. Op nog geen vijf meter van onze geheime plek reed een volle trein voorbij. Iedereen moet ons gezien hebben. Sommige passagiers zwaaiden zelfs. Toch nog betrapt in flagrante delicto.

Misschien hadden we beter op de kaart moeten kijken? Of was het de straf voor onze zonde?

En zou dit met Google Maps zijn voorkomen?