Postmodern is een beetje diffuus begrip, handig om dingen en verschijnselen aan te duiden die je niet begrijpt, maar waarvan niet uit te sluiten valt dat ze toekomst hebben. Neem Veenendaal-De Klomp, het intercitystation bedoel ik. Boemeltreintjes stopten daar al jaren, om redenen die ook niet geheel te vatten zijn, maar die vermoedelijk iets te maken hebben met de geschiedenis van de spoorwegen in die contreien. Maar nu stopt er dus twee keer per uur een intercity. Niet om tegemoet te komen aan een lokaal gevoelde behoefte, maar om automobilisten te verleiden de auto daar neer te zetten en verder met de trein te reizen. Het feit dat er nauwelijks mensen wonen die met de trein reizen is voor dit doel juist een pré: aan parkeerruimte is voorlopig geen gebrek.

Ik hoefde al helemaal niet in Veenendaal of De Klomp te zijn, maar was er door suffigheid gestrand. Halverwege Utrecht en Arnhem realiseerde ik me ineens dat het vrijreizenkaartje, in Den Haag braaf afgestempeld, op vrijdag niet geldig is. Haastig had ik de trein waarin ik zat bij de eerste gelegenheid verlaten om een kaartje voor de vervolgreis te kopen. Toen ik dat gedaan had was mijn trein vertrokken en moest ik een half uur wachten op de volgende.

Zo stond ik zonder het te willen een tijdje te luisteren naar de conversatie van drie jonge mensen, twee heren en een dame. Het ging over de hulpverlening aan jongeren, blijkbaar waren ze daarin werkzaam. Een van de jongemannen was duidelijk een tobber. Hij gaf aan dat het hem zorgen baarde dat hij zichzelf alleen nog maar kon zien als vertegenwoordiger van de instelling waar hij voor werkte. De jongedame begreep niet zo goed wat hij daarmee bedoelde. Hij deed diverse pogingen zijn probleem op andere wijze te verwoorden, maar zij bleef verbaasd reageren. Tot hij met de formulering kwam: 'Ik weet voor mijzelf niet goed hoe ik erin zit'. Toen zei ze: 'Oh ja', misschien om er vanaf te zijn.

De andere jongeman deed er het zwijgen toe, een aanvaardbare strategie, vooral als je niets te zeggen hebt. Het was natuurlijk niet aan mij om me met de aangeroerde kwestie te bemoeien, maar ik had er wel zin in. Als je jezelf regelmatig de vraag stelt hoe je erin zit wordt het, lijkt mij, hoog tijd om te kijken hoe je eruit kunt komen.

Het is maar een idee, ouderwets misschien. Of juist postmodern, omdat het alle waarden omkeert?

 

********************************