archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 7
Jaargang 8
27 januari 2011
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Vermaak of ideologisch pamflet? Hans Knegtmans

Wat de kijker van Morning Glory vindt hangt in de eerste plaats af van of hij zich überhaupt afvraagt waar de film over gaat. Doet hij dat niet dan zal hij zich waarschijnlijk kostelijk amuseren. Regisseur Roger Michell weet hoe je een onderhoudende film moet maakt, getuige eerdere titels als Notting Hill, Enduring Love en Venus. Goed, als je geen fan bent van Hugh Grant is Notting Hill een hele zit. En het psychologische drama Enduring Love, een verfilming van het boek van Ian McEwan, staat beslist niet garant voor een onbekommerd avondje uit. Maar wie dat wil – en dat zijn de meeste bezoekers – kan Morning Glory consumeren als luchtige bioscoopkost die wonderwel past bij de emmer popcorn die het theaterbezoek extra moet veraangenamen. De honderdtien minuten vliegen voorbij.

De kittige workaholic Becky Fuller (een manische Rachel McAdams) ambieert een hoge functie bij een van de grote landelijke zenders. Dat blijkt niet mee te vallen. Na veel soebatten bevecht ze zich de positie van producer van Daybreak, een derderangs leuterprogramma met ontbijt-tv. Ze ontslaat de incompetente medepresentator die presentatrice Colleen Peck (Diane Keaton) het leven zuur maakt. Door een gelukkig toeval ontdekt ze dat de legendarische anchor man Mike Pomeroy (Harrison Ford) op zijn oude dag nog steeds op de loonlijst staat, hoewel hij zelden in het gebouw te vinden is, en biedt hem de baan van co-presentator aan. Als hij niet op het aanbod wil ingaan wijst ze hem op een clausule in zijn contract die hem verplicht eens in de zoveel dagen op de werkplek te verschijnen. De nukkige ster van weleer aanvaardt tegen heug en meug zijn nieuwe functie.

Denk niet dat het nu meteen beter gaat met Daybreak. Peck en Pomeroy harrewarren voortdurend over wie van hen de baas is en wie de co-presentator. Peck schermt met haar anciënniteit, Pomeroy met zijn journalistieke heldendaden. Dat levert vermakelijke scènes op, zoals wanneer ze beiden als laatste afscheid willen nemen van het publiek: ‘Goodbye.’ ‘Goodbye.’ ‘Goodbye.’ En hoe je het ook wendt of keert: het programma blijft even wezenloos als daarvoor en persiflages op slechte tv zijn altijd leuk. Soms wordt het Pomeroy echt te veel en moet Becky hem babysitten om te voorkomen dat hij, zo weet een bevriende collega, toegeeft aan zijn suïcidale gemoedsgesteldheid.

Net wanneer de film op dood spoor dreigt te raken wordt het alsnog spannend. De cynische netwerkbaas (mooie rol van de eeuwig jonge Jeff Goldblum) overweegt het programma op te doeken. Becky krijgt zes weken de tijd om de kijkcijfers op te schroeven. Op de valreep lukt dat natuurlijk ook, al moet de scenarist zich daarvoor in de meest krankzinnige bochten wringen. Becky krijgt de geniale inval het programma nog infantieler te maken dan het al was. De weerman presenteert de weersverwachting vanuit een achtbaan, waardoor zijn angstkreten de zakelijke informatie overstemmen. De programmamaakster geniet zichtbaar. ‘Zie je wel dat de scheiding van nieuws en entertainment niet van deze tijd is?’ houdt ze Pomeroy voor.

Zo krijgt een pretentieloze en intelligente komedie ineens een maatschappijkritische ondertoon. Natuurlijk kenden we die allang uit de berichtgeving van bezorgde recensenten, programmamakers en cultuurpessimisten. Maar deze filmmakers lijken die ontwikkeling juist wel te waarderen. Eerder beklaagde Pomeroy er zich in een onbewaakt moment bij Becky over dat zijn journalistieke terriërmentaliteit hem alleen maar vervreemd heeft van zijn familie. Het feit dat hij in de slotscène op Daybreak enthousiast een eierengerecht bereidt, bewijst dat hij van zijn verleden heeft geleerd.
 
De kijker op zijn manier ook: hij ziet dat zelfs een schijnbaar doodonschuldige lachfilm bedoeld kan zijn om het publiek te hersenspoelen. We weten alleen nog niet of dit het werk is van communisten, Al Qaida, of toch weer de joden.
 
*********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2011 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Vermaak of ideologisch pamflet? Hans Knegtmans
Wat de kijker van Morning Glory vindt hangt in de eerste plaats af van of hij zich überhaupt afvraagt waar de film over gaat. Doet hij dat niet dan zal hij zich waarschijnlijk kostelijk amuseren. Regisseur Roger Michell weet hoe je een onderhoudende film moet maakt, getuige eerdere titels als Notting Hill, Enduring Love en Venus. Goed, als je geen fan bent van Hugh Grant is Notting Hill een hele zit. En het psychologische drama Enduring Love, een verfilming van het boek van Ian McEwan, staat beslist niet garant voor een onbekommerd avondje uit. Maar wie dat wil – en dat zijn de meeste bezoekers – kan Morning Glory consumeren als luchtige bioscoopkost die wonderwel past bij de emmer popcorn die het theaterbezoek extra moet veraangenamen. De honderdtien minuten vliegen voorbij.

De kittige workaholic Becky Fuller (een manische Rachel McAdams) ambieert een hoge functie bij een van de grote landelijke zenders. Dat blijkt niet mee te vallen. Na veel soebatten bevecht ze zich de positie van producer van Daybreak, een derderangs leuterprogramma met ontbijt-tv. Ze ontslaat de incompetente medepresentator die presentatrice Colleen Peck (Diane Keaton) het leven zuur maakt. Door een gelukkig toeval ontdekt ze dat de legendarische anchor man Mike Pomeroy (Harrison Ford) op zijn oude dag nog steeds op de loonlijst staat, hoewel hij zelden in het gebouw te vinden is, en biedt hem de baan van co-presentator aan. Als hij niet op het aanbod wil ingaan wijst ze hem op een clausule in zijn contract die hem verplicht eens in de zoveel dagen op de werkplek te verschijnen. De nukkige ster van weleer aanvaardt tegen heug en meug zijn nieuwe functie.

Denk niet dat het nu meteen beter gaat met Daybreak. Peck en Pomeroy harrewarren voortdurend over wie van hen de baas is en wie de co-presentator. Peck schermt met haar anciënniteit, Pomeroy met zijn journalistieke heldendaden. Dat levert vermakelijke scènes op, zoals wanneer ze beiden als laatste afscheid willen nemen van het publiek: ‘Goodbye.’ ‘Goodbye.’ ‘Goodbye.’ En hoe je het ook wendt of keert: het programma blijft even wezenloos als daarvoor en persiflages op slechte tv zijn altijd leuk. Soms wordt het Pomeroy echt te veel en moet Becky hem babysitten om te voorkomen dat hij, zo weet een bevriende collega, toegeeft aan zijn suïcidale gemoedsgesteldheid.

Net wanneer de film op dood spoor dreigt te raken wordt het alsnog spannend. De cynische netwerkbaas (mooie rol van de eeuwig jonge Jeff Goldblum) overweegt het programma op te doeken. Becky krijgt zes weken de tijd om de kijkcijfers op te schroeven. Op de valreep lukt dat natuurlijk ook, al moet de scenarist zich daarvoor in de meest krankzinnige bochten wringen. Becky krijgt de geniale inval het programma nog infantieler te maken dan het al was. De weerman presenteert de weersverwachting vanuit een achtbaan, waardoor zijn angstkreten de zakelijke informatie overstemmen. De programmamaakster geniet zichtbaar. ‘Zie je wel dat de scheiding van nieuws en entertainment niet van deze tijd is?’ houdt ze Pomeroy voor.

Zo krijgt een pretentieloze en intelligente komedie ineens een maatschappijkritische ondertoon. Natuurlijk kenden we die allang uit de berichtgeving van bezorgde recensenten, programmamakers en cultuurpessimisten. Maar deze filmmakers lijken die ontwikkeling juist wel te waarderen. Eerder beklaagde Pomeroy er zich in een onbewaakt moment bij Becky over dat zijn journalistieke terriërmentaliteit hem alleen maar vervreemd heeft van zijn familie. Het feit dat hij in de slotscène op Daybreak enthousiast een eierengerecht bereidt, bewijst dat hij van zijn verleden heeft geleerd.
 
De kijker op zijn manier ook: hij ziet dat zelfs een schijnbaar doodonschuldige lachfilm bedoeld kan zijn om het publiek te hersenspoelen. We weten alleen nog niet of dit het werk is van communisten, Al Qaida, of toch weer de joden.
 
*********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2011 Hans Knegtmans
powered by CJ2