Bianca belde me op een besneeuwde kerstochtend. Ik moest haar helpen. Haar altijd wat daadkrachtige stem brak bij elk woord.

‘Janpeter denkt dat wij een relatie hebben.’

‘Hoe…’

‘Hij heeft in mijn telefoon gekeken. En hij zat te snuffelen in mijn mail.’

‘Maar daar staat toch niks…’

‘Luister. Het beste is dat je het hier komt uitleggen.’

‘In Capelle?’

‘Ja.’

Waar ik Bianca van ken, is een lang verhaal. Maar het komt er op neer dat we elkaar een paar keer per maand spraken. Dan dronken we thee, met een biscuitje in Capelle aan de IJssel. Vaak aan de keukentafel. Maar een enkele keer zaten we ook op de grote groene bank in de woonkamer. Janpeter werkte. Zoals altijd. En Amelie was naar school. Bianca en ik spraken over de kleine dingen des levens. Over cavia’s en hamsters. Dat was het centrale thema. Daar zijn we allebei gek op en zo hebben we elkaar ook leren kennen, via de Landelijke Vereniging Hamsters en Cavia’s (LVHC).

‘Maar nu zit meneer thuis en is het huis te klein’, zei ze in de keuken, nadat ze me verwelkomd had bij de achterdeur. ‘Weet je, Marcel, ik ben gewoon mijn vrijheid kwijt.’ Ze hurkte even om de kooi van de grijze cavia, Wouter, open te maken. ‘Hij bemoeit zich met van alles. Hij heeft alle kastjes opnieuw ingedeeld. Hij zuigt het stof. Hij doet boodschappen.’ Ze zuchtte diep. ‘Ik ben blij als hij even een stukkie gaat rijden in onze nieuwe auto. Dan ben ik even alleen, met Wouter, met Piet Hein en Nebahat (de Turkse hamster, die nog een rol speelde in een Albert Heijn-reclamespotje, dat nooit uitgezonden is).’ Ze pakte Wouter bij zijn nekvel en aaide hem liefdevol.

Toen kwam Janpeter binnen.

‘Zo.’ Hij liep recht op me af. ‘Dus jij bent Marcel.’

‘Ja.’

‘Aangenaam.’

‘En ik ben niet de minnaar van uw vrouw’, zei ik snel.

(…)

Bianca verbrak de stilte. ‘Laten we naar binnen gaan.’

Een nieuwbouwhuis. De meubels zijn zwaar. De sfeer is navenant. In het midden stond een enorme fauteuil, met slijtplekken op de leuning. Een oude versleten stoel. Maar wel één die nooit zou verdwijnen. De paniek was dan ook groot toen Wouter een keer op die stoel had geplast.

‘Zou je een relatie met Bianca willen hebben?’ vroeg Janpeter toen hij was gaan zitten in die fauteuil.

‘Een relatie?’ Ik keek naar Bianca. Natuurlijk had het wel eens door mijn hoofd gespookt. En ja, er was iets. Niet alleen de hamsters en de cavia’s. Er knetterde iets. Eigenlijk hing er erotiek in de lucht. Maar er is nooit iets gebeurd.

‘Zou je met haar naar bed willen?’ verduidelijkte Janpeter zich. Hij legde rustig zijn bril op het salontafeltje voor zich. Ook de afstandsbediening legde hij er naast. Daarna keek hij mij weer aan.

‘Ikke… Nou. Ik.’ Ik stotterde. Ja. Wat zeg je dan? Elk antwoord leek me verkeerd.

‘Mag ik wat zeggen, Janpeter?’ vroeg Bianca.

Hij draaide zich naar zijn vrouw.

‘Dit begint op een soapverhaal te lijken. Laten we dit niet doen’, zei ze met gesloten ogen. ‘Marcel en ik kennen elkaar van de LVHC. Van de cavia’s en de hamsters. Dat weet je.’ Toen draaide ze zich naar mij. ‘Janpeter heeft een mailtje van jou gelezen waarin jij beschreef hoe mijn Nebahat… en jouw Wim… nou, ja. Je weet wel.’

‘Je denkt dat ik gek ben’, interrumpeerde Janpeter.

‘Dat mailtje’, zuchtte ik. ‘Dat ging over mijn Wim Kok en jullie Nebahat, die een keer bij ons kwam logeren. U zat toen in Argentinië, geloof ik.’

(…)

Het was even stil. Alleen de koekoeksklok, gekregen van een bevriende zanger, koekkoekte. Twee uur. Daarna nam Janpeter weer het woord.

‘Wim Kok’, fluisterde hij. Hij schudde zijn hoofd. ‘En Nebahat…’

‘Ja.’

‘En die hadden… eh… seks?’

‘Ja.’

‘En dat beschrijf jij in een mailtje aan mijn vrouw?’

Janpeter zuchtte. Deed zijn vingers in zijn ogen. Zuchtte nog eens. En glimlachte toen een flauwe glimlach.

Ik glimlachte terug.

Weken hoorde ik niks. Toen kreeg ik een sms’je. Van Janpeter.

‘Dat Wim Kok wel minister van staat is geworden en ik niet, begrijp ik nu ook beter…’

 

*************************