archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 7
30 september 2010
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Crazy Heart, de soundtrack Henk Klaren

0720VG Bridges
Jeff Bridges is filmacteur en Crazy Heart is een film. Dat wil niet zeggen dat dit stukje over film gaat. Het zij verre van mij. Daar hebben we Hans Knegtmans voor. Maar in de film komt veel muziek voor en er is ook een soundtrack van, die op CD is verschenen. Nadat ik de film had gezien – op DVD, hij was alweer uit de bioscoop verdwenen toen ik wilde gaan, zo gaat dat nou altijd – heb ik gelijk de CD gekocht. Heerlijke muziek, even afgezien van een stukje a capella half zingen, half praten door Robert Duvall.

Het is een afwisselend album*. Originele nummers van: Buck Owens (klassieke country), The Louvin Brothers (bluegrass), Lightnin’ Hopkins (blues), Waylon Jennings (‘outlaw’-country) en Townes van Zandt (tsja, folk? singer/songwriter?), afgewisseld met nieuwe nummers gezongen door: Jeff Bridges zelf (!), mede-acteur Colin Farrell en de veelbelovende Ryan Bingham, van wiens hand het prachtige themanummer The Weary Kind  http://www.youtube.com/watch?v=zelvaxvTaUk mede is. En dan mag mevrouw Sam Phillips ook nog meedoen. Zij is de echtgenote van T-Bone Burnett, één van de producers en ‘co-writer’ van The Weary Kind.
 
The Weary Kind won de Oscar voor ‘best original song’. Ik heb nog een paar andere songs van Ryan Bingham beluisterd op Spotify. Heel erg de moeite waard. Spotify in z’n geheel trouwens ook. Wat een uitvinding.
Overigens vind ik van de ‘soundtrack’ Townes van Zandt’s If I Needed You nog mooier. Luister maar: http://www.youtube.com/watch?v=s2LXiYjk8V0&feature=related . Maar dat was een oud lied en kon dus niet meedingen naar de Oscar. Oh, wat een fraai lied is dat. Emmylou Harris kan ‘m ook zo mooi zingen: href="http://www.youtube.com/watch?v=SysBazd50D8">http://www.youtube.com/watch?v=SysBazd50D8
 
Terugkomend op Colin Farrell. Dat hij kan zingen is niet verrassend, alle Ieren kunnen immers zingen. Dat hij als Ier een geloofwaardige countryzanger neerzet is wel opvallend. En ook Bridges klinkt bepaald prettig. Zijn zang doet in de verte – nou ja, in de verte – wat denken aan die van Kris Kristofferson. Er zijn ook wel parallellen tussen Kristofferson en de hoofdpersoon uit Crazy Heart. Zo zijn beiden ongeveer tien jaar achter elkaar dronken geweest. Maar voor je het weet heb ik het weer over de film en dat was niet de bedoeling.

Er zit veel ellende in de teksten. Neem Hello Trouble en My Baby’s Gone. Bedrieglijk vrolijke muziek, maar het beschrijft gebeurtenissen waarvan je aan de drank zou raken. De blues van Hopkins maakt het niet beter.
T-Bone Burnett kom je in het country genre heel veel tegen. Hij is de schrijver van veel van de nieuwe nummers. Vaak met anderen, zoals Ryan Bingham maar vooral met Stephen Bruton, met Burnett de producers van het album. Hij was een maatje van Kris Kristofferson. Dat kan, lijkt me zo, geen toeval zijn. Het album is aan Stephen Bruton opgedragen. Hij is kort voor de voltooiing ervan overleden.
 
* Ik kwam er onlangs achter dat het woord album afkomstig is uit de tijd van de 78-toerenplaten. Een stapeltje van die platen (één nummer per kant) ging in een soort boek met bruinpapieren hoezen waar de platen ingingen. Een album met platen dus. Een stuk of twaalf nummers per album. Het woord is in minder letterlijke zin blijven hangen. Wist ik niet.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2010 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Crazy Heart, de soundtrack Henk Klaren
0720VG Bridges
Jeff Bridges is filmacteur en Crazy Heart is een film. Dat wil niet zeggen dat dit stukje over film gaat. Het zij verre van mij. Daar hebben we Hans Knegtmans voor. Maar in de film komt veel muziek voor en er is ook een soundtrack van, die op CD is verschenen. Nadat ik de film had gezien – op DVD, hij was alweer uit de bioscoop verdwenen toen ik wilde gaan, zo gaat dat nou altijd – heb ik gelijk de CD gekocht. Heerlijke muziek, even afgezien van een stukje a capella half zingen, half praten door Robert Duvall.

Het is een afwisselend album*. Originele nummers van: Buck Owens (klassieke country), The Louvin Brothers (bluegrass), Lightnin’ Hopkins (blues), Waylon Jennings (‘outlaw’-country) en Townes van Zandt (tsja, folk? singer/songwriter?), afgewisseld met nieuwe nummers gezongen door: Jeff Bridges zelf (!), mede-acteur Colin Farrell en de veelbelovende Ryan Bingham, van wiens hand het prachtige themanummer The Weary Kind  http://www.youtube.com/watch?v=zelvaxvTaUk mede is. En dan mag mevrouw Sam Phillips ook nog meedoen. Zij is de echtgenote van T-Bone Burnett, één van de producers en ‘co-writer’ van The Weary Kind.
 
The Weary Kind won de Oscar voor ‘best original song’. Ik heb nog een paar andere songs van Ryan Bingham beluisterd op Spotify. Heel erg de moeite waard. Spotify in z’n geheel trouwens ook. Wat een uitvinding.
Overigens vind ik van de ‘soundtrack’ Townes van Zandt’s If I Needed You nog mooier. Luister maar: http://www.youtube.com/watch?v=s2LXiYjk8V0&feature=related . Maar dat was een oud lied en kon dus niet meedingen naar de Oscar. Oh, wat een fraai lied is dat. Emmylou Harris kan ‘m ook zo mooi zingen: href="http://www.youtube.com/watch?v=SysBazd50D8">http://www.youtube.com/watch?v=SysBazd50D8
 
Terugkomend op Colin Farrell. Dat hij kan zingen is niet verrassend, alle Ieren kunnen immers zingen. Dat hij als Ier een geloofwaardige countryzanger neerzet is wel opvallend. En ook Bridges klinkt bepaald prettig. Zijn zang doet in de verte – nou ja, in de verte – wat denken aan die van Kris Kristofferson. Er zijn ook wel parallellen tussen Kristofferson en de hoofdpersoon uit Crazy Heart. Zo zijn beiden ongeveer tien jaar achter elkaar dronken geweest. Maar voor je het weet heb ik het weer over de film en dat was niet de bedoeling.

Er zit veel ellende in de teksten. Neem Hello Trouble en My Baby’s Gone. Bedrieglijk vrolijke muziek, maar het beschrijft gebeurtenissen waarvan je aan de drank zou raken. De blues van Hopkins maakt het niet beter.
T-Bone Burnett kom je in het country genre heel veel tegen. Hij is de schrijver van veel van de nieuwe nummers. Vaak met anderen, zoals Ryan Bingham maar vooral met Stephen Bruton, met Burnett de producers van het album. Hij was een maatje van Kris Kristofferson. Dat kan, lijkt me zo, geen toeval zijn. Het album is aan Stephen Bruton opgedragen. Hij is kort voor de voltooiing ervan overleden.
 
* Ik kwam er onlangs achter dat het woord album afkomstig is uit de tijd van de 78-toerenplaten. Een stapeltje van die platen (één nummer per kant) ging in een soort boek met bruinpapieren hoezen waar de platen ingingen. Een album met platen dus. Een stuk of twaalf nummers per album. Het woord is in minder letterlijke zin blijven hangen. Wist ik niet.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2010 Henk Klaren
powered by CJ2