De vreselijkste tijd van het jaar is ongetwijfeld de zomer. Als het tegen zit regent het voortdurend en als het mee zit is het warm; maar daarna wordt het al snel tropisch heet en is de hemel dagen achter elkaar strak blauw, terwijl de koperen ploert ongenadig je huid roostert. Van ellende weet je niet waar je het zoeken moet, want Nederlandse huizen zijn niet gebouwd op hitte. Ze hebben te veel ramen, geen luiken, geen zonneschermen en geen airco en als je echt pech hebt een plat dak.

Je kunt proberen het verkoelende water op te zoeken. Helaas ben je nooit de enige die op dat briljante idee is gekomen, dus staan er lange rijen wachtenden bij de kassa van het zwembad en kun je de kust alleen bereiken na uren in de file te hebben doorgebracht. De natuur heeft een groot deel van zijn voorjaarsaantrekkelijkheid verloren; alles heeft een egaal groene kleur, er bloeit niet veel meer dan onaantrekkelijk onkruid en de wandelaar krijgt te maken met wolken opstuivend zand door langdurige droogte, of zuigende modder door langdurige regenval.

Het ergste van de zomermaanden is echter dat je dan met vakantie moet. Om onduidelijke redenen heeft iemand ooit besloten dat we allemaal ongeveer tegelijk het bijltje erbij neer dienen te gooien, de scholen moeten sluiten, artsen hun praktijk moeten neerleggen en winkeliers hun caravan moeten induiken. Er is zogenaamd vakantiespreiding, maar dat heeft niet veel om het lijf. Het zijn en blijven de maanden juli en augustus waarin wij uit onze dagelijkse routine worden gestoten en van ons wordt verwacht dat we de auto volladen en stapvoets naar het Zuiden afreizen, want daar is het altijd goed weer en bovendien goedkoop.

Als je schoolgaande kinderen had was je zelf ook de pineut, zoals ik in de jaren zeventig en tachtig. Toen duurde het nog uren om de grens te passeren, want er was nog controle. Waarop eigenlijk? En je moest dwars door de grote steden heen, want ringwegen moesten nog uitgevonden worden. De Belgen hadden geen rijbewijs nodig en België passeren deed je met gevaar voor eigen en andermans leven. Zakte je in juli af naar het zuiden, dan waren de grenzen onneembaar, ging je in augustus - vooral in het eerste weekend van augustus - dan riskeerde je een of meerdere ongevallen, want dan begaven de Fransen zich massaal op de weg. Slalommend om de gekantelde caravans en met piepende remmen tegenliggers ontwijkend, kwam je uitgeput op je vakantiebestemming aan. In het huisje in Les Landes dat we ooit huurden, bevond zich geen enkele gemakkelijke stoel en moest je de hele avond aan de tafel hangen of op je bed gaan liggen. En de tuin stond vol met naargeestige pijnbomen, zoals de gehele omgeving, terwijl het strand en de zee aldaar verdacht veel leken op die bij Castricum.

Met een jengelend kind achterin de auto, dat al na twee uur onophoudelijk informeerde of we er nog niet waren en dat ontroostbaar jammerde dat ze weer naar huis wilde toen het tot haar doordrong dat de tocht in de auto wel twee dagen zou duren, was het niet makkelijk om de stemming erin te houden, vooral niet als je de bestuurder net de verkeerde afslag had gewezen. Waar deden we dit allemaal voor?

Kinderen houden helemaal niet van reizen en het maakt hen niets uit of ze met zand spelen op het stand van Benidorm of dat van Wijk aan Zee. Voor een sportieve onderneming als een klein wandelingetje of een tochtje met een kano zijn ze niet te porren en in bezienswaardigheden zijn ze al helemaal niet geïnteresseerd. Ook als de mussen dood van het dak vallen blijven ze in de tent zitten met een stripboek of een computerspelletje. En als je met jonge kinderen op vakantie gaat om ze de Akropolis te laten zien, de Pyramides of het Alhambra, blijkt dat ze zich daar later niets van herinneren. Zelfs de foto's herkennen ze niet.

Hoewel ik kamperen eigenlijk wel leuk vond, kampte ik na een week met zware regenval in een afgesloten, lekkende, klapperende tent, waarin geen droog stukje kleding meer te vinden was, met een zware depressie, die pas opklaarde als ik thuis weer een schoon hemd had aangetrokken.

Er is maar één remedie voor deze horror: thuis blijven en doorwerken. In een kantoorruimte, waarin de ramen geblindeerd kunnen worden met luxaflex en de airco het interne klimaat regelt, terwijl de meeste collega's op pad zijn, zodat je geen gezeur aan je kop hebt en je ook, zoals in mijn geval, niet door studenten of leerlingen wordt lastig gevallen. Op weg naar huis moet je wel de hitte of zware regenval trotseren, maar dat is een klusje van niks als je het vergelijkt met een verblijf aan de Costa Brava of binnen de Poolcirkel. Thuis wordt de hitte buiten de deur gehouden met rolgordijnen en zonneschermen en kan de douche voor verkoeling zorgen. Mocht het regenen, dan is er helemaal geen vuiltje aan de lucht: echt Hollands zomerweertje. Ondertussen kun je alle sportevenementen volgen en schouderophalend de kaarten in ontvangst nemen die vrienden en kennissen vanuit verre oorden opsturen. Later zul je wel vernemen wat hen allemaal voor gruwelijks is overkomen.

En heb je schoolgaande kinderen: daar zijn uitstekende opvangmogelijkheden voor. De naschoolse opvang gaat gewoon door, maar ze kunnen ook naar een leuk kamp of een paar weken naar hun gepensioneerde oma, die van voren niet meer weet dat ze van achteren leeft, want besef van tijd - wat voor dag is het eigenlijk vandaag? - is haar ontvallen.

 

*************************