archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 7
20 mei 2010
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Misselijk leventje Debby Kowsoleea

0714VG Misselijk
Zondagochtend. Voor de zoveelste keer komt ze ongevraagd mijn keuken binnen, terwijl ik met m’n voeten op de onafgeruimde tafel een ooit door mijn neefje achtergelaten Donald Duck zit te lezen.
‘Is het weer zover, slampamper?’ snerpt ze, zo’n beetje als een kijvende volksvrouw uit een verhaal van Carmiggelt die haar sullige echtgenoot uit de kroeg komt sleuren. Met haar handen in haar zij komt ze voor me staan en kijkt me priemend aan met haar zwarte kraaloogjes.

Zuchtend ruk ik me los uit de avonturen van Midas en de biggetjes. Soms lukt het me om haar te negeren en hoepelt ze na wat binnensmonds gemopper vanzelf weer op, maar vandaag is de bende te groot. Naast de koffiepot troont uitdagend een stapeltje Viva’s. Tussen de kaaskorsten en sinaasappelschillen zwerven een paar delen van de Pitty Op Kostschool-reeks, de afgelopen week van de zolder van mijn ouderlijk huis gered. Op de grond, naast de televisie, ligt een berg Inspecteur Arglistigs, idem. Óp de televisie het laatste nummer van de Voetbal International, maar die is gelukkig van mijn man.

Ik moet haar uit de slaapkamer zien te houden.
‘En wat heeft dit te betekenen? Had je me niet iets beloofd?’ informeert ze, terwijl ze met een vies gezicht een beduimelde Leni Saris (Eens Komt De Dag) uit de fruitschaal vist en het ding beschuldigend onder mijn neus houdt.
Ik mompel iets over de boog die niet altijd gespannen kan zijn.
‘Ach zóóó,’ zegt ze dreigend. ‘En wanneer ben je van plan die boog wel weer eens te gaan spannen? Hè?’
Ik beloof onmiddellijk werk te gaan maken van mijn culturele belezen-mensenprogramma. IJverig gooi ik de Donald Duck vast in de prullenbak, in de hoop haar ruzieachtige bedilzucht daarmee te bevredigen zodat de rest van het huis gevrijwaard blijft van haar Argusogen.

Vergeefs. Ze stampt de gang in en gooit de slaapkamerdeur open.
Ze snuift als een jachthond die wild ruikt en schiet op mijn nachtkastje af.
‘De Nieuwe Revu! Als ik het niet dacht. Wat had je me nou beloofd?’
Ik moet eens ophouden haar van alles te beloven.
‘Natuurlijk weer tot drie uur vannacht ranzige sensatieverhaaltjes zitten lezen,’ constateert ze bitter. ‘Dat worden weer hoogstaande gesprekken morgen op de zaak. Wat dacht je ervan om eens wat karakter te tonen? Heb je geen gevoel voor eigenwaarde? En...’ Ze rukt mijn hoofdkussen weg en staart met afgrijzen naar wat daaronder vandaan komt.
‘Henny Thijssing-Boer! En De Akker Werd Geploegd! Ben je nou helemaal gek geworden? Wat zit er eigenlijk in die kop van jou? Koffieprut? Vermalen papierresten?’

Ze wacht mijn antwoord niet af en dendert door naar mijn werkkamer. Nou ja, werkkamer... Ik slof achter haar aan. Ze posteert zich breeduit voor de boekenkast en zegt vastberaden: ‘Ik ben het zat. Ik ga hier niet vandaan voordat je eindelijk eens wat lijn in je misselijke leventje hebt gebracht. Zal ik even opnoemen wat er nog allemaal op het programma staat?’
Ik kijk schaapachtig.
Ze wijst aan: ‘De Ulysses, drie jaar geleden op je eigen verzoek voor je verjaardag gekregen. Oorlog en Vrede, blijven steken in het vierde hoofdstuk. De héle Leesclubserie van de NRC, vorige maand gekocht terwijl je al rood stond. Vijf delen van de Russische Bibliotheek, van je oude vader afgetroggeld. Moet ik doorgaan?’
Ik schud schuldig van nee.
Ze snerpt: ‘Vooruit, aan het werk. Begin eerst maar eens met die kasteelpulp en achtsterangsdetectives achter de Man Zonder Eigenschappen en Doctor Faustus vandaan te halen. Die triefel moet het huis uit. En nu we toch bezig zijn: die Joop Ter Heul-omnibus gaat nu ook eindelijk in de papierbak. Daar zie ik je net iets te vaak mee in je handen zitten.’

Dit gaat te ver. Ik mag dan geen gevoel voor eigenwaarde hebben, maar van Joop ter Heul blijft ze af. Ik grijp haar bij haar spichtige schouders en na een eigenlijk verbazend korte worsteling lukt het me haar het huis uit te werken.
Ik veeg het zweet uit mijn wenkbrauwen. Kan iemand mijn Beter Ik eindelijk eens bijbrengen dat zelfs háár bemoeizucht grenzen behoort te hebben?
 
****************************


© 2010 Debby Kowsoleea meer Debby Kowsoleea - meer "De wereldliteratuur roept"
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Misselijk leventje Debby Kowsoleea
0714VG Misselijk
Zondagochtend. Voor de zoveelste keer komt ze ongevraagd mijn keuken binnen, terwijl ik met m’n voeten op de onafgeruimde tafel een ooit door mijn neefje achtergelaten Donald Duck zit te lezen.
‘Is het weer zover, slampamper?’ snerpt ze, zo’n beetje als een kijvende volksvrouw uit een verhaal van Carmiggelt die haar sullige echtgenoot uit de kroeg komt sleuren. Met haar handen in haar zij komt ze voor me staan en kijkt me priemend aan met haar zwarte kraaloogjes.

Zuchtend ruk ik me los uit de avonturen van Midas en de biggetjes. Soms lukt het me om haar te negeren en hoepelt ze na wat binnensmonds gemopper vanzelf weer op, maar vandaag is de bende te groot. Naast de koffiepot troont uitdagend een stapeltje Viva’s. Tussen de kaaskorsten en sinaasappelschillen zwerven een paar delen van de Pitty Op Kostschool-reeks, de afgelopen week van de zolder van mijn ouderlijk huis gered. Op de grond, naast de televisie, ligt een berg Inspecteur Arglistigs, idem. Óp de televisie het laatste nummer van de Voetbal International, maar die is gelukkig van mijn man.

Ik moet haar uit de slaapkamer zien te houden.
‘En wat heeft dit te betekenen? Had je me niet iets beloofd?’ informeert ze, terwijl ze met een vies gezicht een beduimelde Leni Saris (Eens Komt De Dag) uit de fruitschaal vist en het ding beschuldigend onder mijn neus houdt.
Ik mompel iets over de boog die niet altijd gespannen kan zijn.
‘Ach zóóó,’ zegt ze dreigend. ‘En wanneer ben je van plan die boog wel weer eens te gaan spannen? Hè?’
Ik beloof onmiddellijk werk te gaan maken van mijn culturele belezen-mensenprogramma. IJverig gooi ik de Donald Duck vast in de prullenbak, in de hoop haar ruzieachtige bedilzucht daarmee te bevredigen zodat de rest van het huis gevrijwaard blijft van haar Argusogen.

Vergeefs. Ze stampt de gang in en gooit de slaapkamerdeur open.
Ze snuift als een jachthond die wild ruikt en schiet op mijn nachtkastje af.
‘De Nieuwe Revu! Als ik het niet dacht. Wat had je me nou beloofd?’
Ik moet eens ophouden haar van alles te beloven.
‘Natuurlijk weer tot drie uur vannacht ranzige sensatieverhaaltjes zitten lezen,’ constateert ze bitter. ‘Dat worden weer hoogstaande gesprekken morgen op de zaak. Wat dacht je ervan om eens wat karakter te tonen? Heb je geen gevoel voor eigenwaarde? En...’ Ze rukt mijn hoofdkussen weg en staart met afgrijzen naar wat daaronder vandaan komt.
‘Henny Thijssing-Boer! En De Akker Werd Geploegd! Ben je nou helemaal gek geworden? Wat zit er eigenlijk in die kop van jou? Koffieprut? Vermalen papierresten?’

Ze wacht mijn antwoord niet af en dendert door naar mijn werkkamer. Nou ja, werkkamer... Ik slof achter haar aan. Ze posteert zich breeduit voor de boekenkast en zegt vastberaden: ‘Ik ben het zat. Ik ga hier niet vandaan voordat je eindelijk eens wat lijn in je misselijke leventje hebt gebracht. Zal ik even opnoemen wat er nog allemaal op het programma staat?’
Ik kijk schaapachtig.
Ze wijst aan: ‘De Ulysses, drie jaar geleden op je eigen verzoek voor je verjaardag gekregen. Oorlog en Vrede, blijven steken in het vierde hoofdstuk. De héle Leesclubserie van de NRC, vorige maand gekocht terwijl je al rood stond. Vijf delen van de Russische Bibliotheek, van je oude vader afgetroggeld. Moet ik doorgaan?’
Ik schud schuldig van nee.
Ze snerpt: ‘Vooruit, aan het werk. Begin eerst maar eens met die kasteelpulp en achtsterangsdetectives achter de Man Zonder Eigenschappen en Doctor Faustus vandaan te halen. Die triefel moet het huis uit. En nu we toch bezig zijn: die Joop Ter Heul-omnibus gaat nu ook eindelijk in de papierbak. Daar zie ik je net iets te vaak mee in je handen zitten.’

Dit gaat te ver. Ik mag dan geen gevoel voor eigenwaarde hebben, maar van Joop ter Heul blijft ze af. Ik grijp haar bij haar spichtige schouders en na een eigenlijk verbazend korte worsteling lukt het me haar het huis uit te werken.
Ik veeg het zweet uit mijn wenkbrauwen. Kan iemand mijn Beter Ik eindelijk eens bijbrengen dat zelfs háár bemoeizucht grenzen behoort te hebben?
 
****************************
© 2010 Debby Kowsoleea
powered by CJ2