archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 7
11 maart 2010
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
De allerlaatste Johnny Cash? Henk Klaren

Nieuwe albums van overleden artiesten geven me altijd een dubbel gevoel. Jimi Hendrix was toch dóód en Michael Jackson ook. En Otis al helemaal. En nou weet ik ook wel dat er vaak nog opnamen liggen en dat het om meerdere redenen zonde is om die niet uit te brengen. Commerciële redenen bijvoorbeeld, al leiden die er wel eens toe dat op onverantwoorde wijze afgekeurde rotzooi op de markt wordt gebracht. De andere mogelijke reden is dat het voor de liefhebber jammer zou zijn prachtig materiaal op de plank te laten liggen; eigenlijk de enige goede reden.

Johnny Cash overleed in september 2003, vier maanden na zijn vrouw June. Hij had in de periode van 1994 tot zijn dood vier albums uitgebracht in de serie American Recordings. Dat American slaat vooral op de naam van de platenmaatschappij, maar wellicht zit er ook een woordspelig element in. Voordat Cash bij American kwam zat hij bij Columbia (en daarvoor bij het legendarische Sun Records van Sam Philips). Op de American Recordings, geproduceerd door Rick Rubin, zingt Cash een ander repertoire dan tot dan toe gebruikelijk. Vooral covers. Niet dat hij dat eerder niet deed. Hij schreef wel veel van zijn eigen muziek, maar lang niet alles.

Maar op de American Recordings staan naast liedjes van schrijvers die je wel verwacht, zoals Kris Kristofferson, ook dingen van mensen als Tom Petty, Tom Waits, Sheryl Crowe, Leonard Cohen en vele anderen. Het lijkt wel een soort catalogus van pop-, folk- en countrysongs, waar Rubin en Cash van houden. En ik ook. Ik had het rijtje jaren geleden al compleet. Dat moet je met het complete oeuvre van the man in black niet proberen, want dat zijn tientallen albums, zo niet honderden. En op het complete nieuwe testament op CD zit niet iederéén te wachten denk ik, zelfs niet als Johnny Cash het voorleest.

En toen kwam in 2006 American V, A Hundred Highways uit. Aangezien de serie wel compleet moest blijven trok ik vol goede moed en hoge verwachtingen naar de platenzaak. Nooit spijt van gehad *. Deze CD viel duidelijk onder de categorie jammer-om-op-de-plank-te-laten-liggen. Ik draai hem vaak, samen met de andere vier uit de serie. Komt goed uit dat er precies vijf CD’s in mijn CD-speler passen. Dan heb je ze achter elkaar zonder dat je uit je leunstoel hoeft te komen. Er zat een plakkertje op die CD, waarop stond: The Final Recordings. En nu in 2010 blijkt dat toch niet waar te zijn. Er waren nog tien nummers!
Minstens tien, want je weet het niet. In elk geval zijn er nu tien vastgelegd op American VI: Ain’t no Grave. Daar staat dan weer bij: Johnny’s Final Studio Album. We zullen zien.

Ook dit album is weer zeer de moeite waard. Het is hartverscheurend breekbaar en doorleefd. Het start met Ain’t no grave can hold my body down. En dat zet de toon. De dood komt in de serie steeds meer langs en ook het geloof wordt niet vergeten, zoals in Sheryl Crowe’s Redemption Day en Cash’ eigen 1 Corinthians 15:55. Maar dat hoort bij zijn levensfase ten tijde van de opnames, respectievelijk zijn geloofsovertuiging. Die hoef je niet te delen om de muziek mooi te vinden. Die drie nummers behoren tot de mooiste van de CD. Daar hoort overigens zeker ook Can’t help but wonder where I’m bound bij. Dat is van Tom Paxton, zo’n folkie uit de jaren zestig in de begintijd van Dylan. Maar de allermooiste song is toch wel Kristofferson’s For the good Times. Dat had Waylon (niet Jennings, die is ook dood, maar de jonge Nederlandse zanger) goed gezien, toen hij bij DWDD was met Bennie Jolink om over het album te praten. Nadat ze samen Folsom Prison Blues hadden gedaan zong hij For the good Times. Ik moet toch eens op die jongen gaan letten **.

Voor de oudere Nederlandse luisteraar is het even wennen aan Cool Water, in de jaren vijftig van de vorige eeuw een lullig hitje in ons land als Koel, helder Water van de Chico’s, en Aloha Oe, een Hawaiiaans lied, dat wij – ouderen - kennen van de Kilima Hawaiians en de kampvuurzangbundels. Maar Johnny doet ze mooi, Aloha zelfs deels in het Hawaiiaans. Moet kunnen, van de week hoorde ik Sarie Marais in het Afrikaans door Jim Reeves. Nou ja ….

 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2010 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
De allerlaatste Johnny Cash? Henk Klaren
Nieuwe albums van overleden artiesten geven me altijd een dubbel gevoel. Jimi Hendrix was toch dóód en Michael Jackson ook. En Otis al helemaal. En nou weet ik ook wel dat er vaak nog opnamen liggen en dat het om meerdere redenen zonde is om die niet uit te brengen. Commerciële redenen bijvoorbeeld, al leiden die er wel eens toe dat op onverantwoorde wijze afgekeurde rotzooi op de markt wordt gebracht. De andere mogelijke reden is dat het voor de liefhebber jammer zou zijn prachtig materiaal op de plank te laten liggen; eigenlijk de enige goede reden.

Johnny Cash overleed in september 2003, vier maanden na zijn vrouw June. Hij had in de periode van 1994 tot zijn dood vier albums uitgebracht in de serie American Recordings. Dat American slaat vooral op de naam van de platenmaatschappij, maar wellicht zit er ook een woordspelig element in. Voordat Cash bij American kwam zat hij bij Columbia (en daarvoor bij het legendarische Sun Records van Sam Philips). Op de American Recordings, geproduceerd door Rick Rubin, zingt Cash een ander repertoire dan tot dan toe gebruikelijk. Vooral covers. Niet dat hij dat eerder niet deed. Hij schreef wel veel van zijn eigen muziek, maar lang niet alles.

Maar op de American Recordings staan naast liedjes van schrijvers die je wel verwacht, zoals Kris Kristofferson, ook dingen van mensen als Tom Petty, Tom Waits, Sheryl Crowe, Leonard Cohen en vele anderen. Het lijkt wel een soort catalogus van pop-, folk- en countrysongs, waar Rubin en Cash van houden. En ik ook. Ik had het rijtje jaren geleden al compleet. Dat moet je met het complete oeuvre van the man in black niet proberen, want dat zijn tientallen albums, zo niet honderden. En op het complete nieuwe testament op CD zit niet iederéén te wachten denk ik, zelfs niet als Johnny Cash het voorleest.

En toen kwam in 2006 American V, A Hundred Highways uit. Aangezien de serie wel compleet moest blijven trok ik vol goede moed en hoge verwachtingen naar de platenzaak. Nooit spijt van gehad *. Deze CD viel duidelijk onder de categorie jammer-om-op-de-plank-te-laten-liggen. Ik draai hem vaak, samen met de andere vier uit de serie. Komt goed uit dat er precies vijf CD’s in mijn CD-speler passen. Dan heb je ze achter elkaar zonder dat je uit je leunstoel hoeft te komen. Er zat een plakkertje op die CD, waarop stond: The Final Recordings. En nu in 2010 blijkt dat toch niet waar te zijn. Er waren nog tien nummers!
Minstens tien, want je weet het niet. In elk geval zijn er nu tien vastgelegd op American VI: Ain’t no Grave. Daar staat dan weer bij: Johnny’s Final Studio Album. We zullen zien.

Ook dit album is weer zeer de moeite waard. Het is hartverscheurend breekbaar en doorleefd. Het start met Ain’t no grave can hold my body down. En dat zet de toon. De dood komt in de serie steeds meer langs en ook het geloof wordt niet vergeten, zoals in Sheryl Crowe’s Redemption Day en Cash’ eigen 1 Corinthians 15:55. Maar dat hoort bij zijn levensfase ten tijde van de opnames, respectievelijk zijn geloofsovertuiging. Die hoef je niet te delen om de muziek mooi te vinden. Die drie nummers behoren tot de mooiste van de CD. Daar hoort overigens zeker ook Can’t help but wonder where I’m bound bij. Dat is van Tom Paxton, zo’n folkie uit de jaren zestig in de begintijd van Dylan. Maar de allermooiste song is toch wel Kristofferson’s For the good Times. Dat had Waylon (niet Jennings, die is ook dood, maar de jonge Nederlandse zanger) goed gezien, toen hij bij DWDD was met Bennie Jolink om over het album te praten. Nadat ze samen Folsom Prison Blues hadden gedaan zong hij For the good Times. Ik moet toch eens op die jongen gaan letten **.

Voor de oudere Nederlandse luisteraar is het even wennen aan Cool Water, in de jaren vijftig van de vorige eeuw een lullig hitje in ons land als Koel, helder Water van de Chico’s, en Aloha Oe, een Hawaiiaans lied, dat wij – ouderen - kennen van de Kilima Hawaiians en de kampvuurzangbundels. Maar Johnny doet ze mooi, Aloha zelfs deels in het Hawaiiaans. Moet kunnen, van de week hoorde ik Sarie Marais in het Afrikaans door Jim Reeves. Nou ja ….

 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2010 Henk Klaren
powered by CJ2