Decennia geleden hoorden we op de radio een paar nummers van de toen nieuwe elpee van de Byrds: Sweetheart of the Rodeo. Direct na afloop zat ik op de fiets, naar de platenzaak. Mijn vrouw kon niet wachten. Van die aanschaf heb ik nooit spijt gehad. Ik draai hem vaak. Ja, niet de plaat, maar de CD, die de plaat inmiddels heeft vervangen. Ik heb de plaat nog wel - want wie doet er nou zijn platen weg?– maar geen functionerende platenspeler meer. De belangrijke albums heb ik dus nu ook op CD. En dit is een belangrijke. Voor mij maakte hij country interessant.

Sindsdien zit ons leven vol van dat soort kleine gebeurtenissen. Mijn vrouw hoort een práchtig nummer op de radio en ik ga op zoek. Ik probeer er achter te komen wat het is en van wie. Dat is tegenwoordig een stuk makkelijker, omdat de playlists van muziekprogramma’s vaak op internet te vinden zijn. Soms hebben we die muziek dan al in huis, maar als dat niet zo is probeer ik ze – en eventueel meer van de betreffende artiest – te verwerven. Tot een poosje terug was downloaden de eerste stap, maar dat doe ik niet meer; het is teveel gedoe geworden. De volgende optie is de bibliotheek. Als je lid bent kun je de CD’s voor één euro lenen en ze hebben veel. Meestal niet het allernieuwste en soms zijn ze nogal beschadigd, maar het is toch een nuttige voorziening. Ik moet bekennen: de CD-winkel is de laatste oplossing.

Het is vaak een succes, maar niet altijd. De dubbel-CD van Clannad wordt nooit gedraaid en één nummer van Loreena McKennitt is heel mooi, maar een heel album zit ik niet uit. Daar staat tegenover dat ik nu bijna het complete werk van Dolores Keane, the voice of Ireland, op de computer heb staan. Die kenden we natuurlijk wel van de Woman’s Heart albums, maar dít is allemaal lekkere muziek. Mooie vrouwenstemmen doen het goed, een trekharmonicaatje op de achtergrond wil nog wel eens helpen en koortjes ook. Contrasterende duetten vallen ook in de smaak, neem You’re the One van Shane McGowan en Maire Brennan (zie Jrg 3, Nr 14).

Sommige muziek past niet helemaal in dat patroon. Nieuwe nummers van Tom Petty, al dan niet met de Heartbreakers, vallen haar altijd op, net zoals muziek van Steve Harley en Cockney Rebel. Steve is niet meer actief als muzikant. Petty en Harley maken muziek die wat schuurt, meer rock ’n roll, in weerwil van -zo nu en dan- arrangementen met veel violen. Er zijn wel wat overeenkomsten tussen beiden, de stemmen zijn vergelijkbaar en de manier waarop ze hun stem soms gebruiken is dat ook. Het overkwam me van de week dat ik even niet meer wist wie van de twee ik hoorde. Ik had CD’s van beide in de wisselaar zitten en was ondertussen iets anders gaan doen.

De heren lopen inmiddels allebei alweer tegen de zestig, maar daar houden de overeenkomsten op. Steve Harley komt uit Engeland, Tom Petty is een Amerikaan. Harley heeft weliswaar een paar hele grote hits gehad (Sebastian, Make me smile, come up and see me en Ballerina), maar is nooit in Amerika doorgebroken. Hij had het misschien te druk met het presenteren van z’n radioprogramma.

Tom Petty is nog druk bezig met zijn Heartbreakers. Al sinds 1975! En met opvallend weinig mutaties in de bezetting. Met de Heartbreakers heeft hij ook getoerd met Bob Dylan. En hij maakte deel uit van de Travelin’ Wilburys. Dat was die supergroep met diezelfde Bob Dylan, Jeff Lynn van ELO (met wie Petty nogal wat liedjes heeft geschreven), George Harrison en Roy Orbison. Op het eerste gezicht een wat onlogisch gezelschap, maar dat lijkt maar zo. Misschien kom ik daar nog wel eens op terug.

Vanwege dit stukje heb ik een verzamelalbum van Tom Petty gehuurd bij de bibliotheek. Die staat nu op. Er staat een fraaie uitvoering op van So you want to be a rock ’n roll star van Roger McGuinn en Chris Hillman, de Byrds dus. Niet van Sweetheart of the Rodeo, maar van Younger than yesterday, uit dezelfde periode.

Is de cirkel toch weer een klein beetje rond.

 

********************************