Deze keer zal ik het kort houden want ik sta op het punt te vertrekken naar ons vakantieverblijf. Dat ligt in het dorpje Nizas. Nizas is een gemeente in het Franse departement Hérault (regio Languedoc-Rousillon) en telt 548 inwoners (2004). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Béziers. De oppervlakte van Nizas bedraagt 8,5 km², de bevolkingsdichtheid is 64,5 inwoners per km². Het is er meestal behoorlijk rustig (stil), maar in de zomer verblijven er veel vakantiegangers: vooral de elders wonende kinderen van dorpsbewoners en natuurlijk de onvermijdelijke Britten. In de zomer is het gedurende een lang weekend zeer onrustig: dan is er feest en denderen de decibellen door het dorp. In Nizas is een stadhuis, een café (laatst afgebrand), een postagentschap, een tennisbaan, twee gemeenschapslokalen, een school en een supermarktje. Op het dorpsplein verschijnt regelmatig een bakker, een visboer, een slager, een Pizzabakker en een Coiffmobile.

In Frankrijk is tot in de nadagen van de 20^e eeuw Het Dorpsgezicht goed bijgehouden op prentbriefkaarten. Dus kan ik u iets laten zien van Nizas in de jaren ‘20 van de vorige eeuw. Op kaart 1a ziet u het dorpsplein met verzamelde bewoners en op de achtergrond de kerk en het kasteel. Camille stuurde de kaart op 21 september 1929 met hartelijke groeten aan Gaston Lange in Chauny (Oise). Op kaart 1b staan (dezelfde) bewoners opgesteld op de plaats voor het kasteel. Ook deze kaart werd in september verstuurd, ditmaal aan Fernand, met een tekst die niet te ontcijferen valt.

We maken een sprong door de tijd belanden in de jaren ’60, alweer op het dorpsplein (bezien vanuit een andere hoek). Dorpsbewoners zitten op kaart 2a gezellig bij de fontein, op bankjes en het dorpscafé heet Chez Jeanette (Jeanette is opgevolgd door een serie dubieuze cafébazen). Het is een gekleurde zomer en bij een groepje pratende vrouwen staat een Renault 8. Ook kaart 2b is gekleurd, maar al te veel kleur is er op deze foto van het kasteel niet te zien. Het zou de Citroën ID 19 moeten zijn. De pratende mannen lijken een schutkleur te hebben aangenomen. Het kasteel was ooit een belangrijke, familiale wijnonderneming, maar nadat de laatste matriarch uit de zaak stapte maken de kinderen geen wijn meer, alleen ruzie. De merknaam Chateau de Nizas werd verkocht aan een Amerikaanse firma. De kaart werd in 1977 door buurvrouw Jarlet verstuurd aan mijn moeder in Den Haag, ter felicitatie met de geboorte van haar kleindochter Sarah Milena.

 

*********************************************************