Jaren geleden had ik een vriend – hij is nog steeds een vriend, we zien elkaar alleen niet meer, niet om ’t een of ander, maar gewoon… -, die erg hield van zangeres Yvonne Elliman. Zij deed vaak de background vocals op de oudere platen van Eric Clapton. En ze deed dat prachtig. Ze doet ook solowerk; beetje mainstream. Wat mij betreft niet zo interessant.

Mijn dochter heeft jarenlang een vriendje gehad, die altijd de oren spitste als hij Margriet Eshuis meende te horen in een achtergrondkoortje. ‘Eshuis!’, riep hij dan met zijn rechterwijsvinger in de lucht. Meestal had hij wel gelijk. Het was ook niet zó moeilijk.

Mevrouw Eshuis heeft een heel karakteristieke stem. En dat kan best bij achtergrondzang. Luister ook maar eens naar Emmylou Harris. Die zingt nóg wel een klein beetje mooier en ze is herkenbaar uit duizenden. Maar ze is ontdekt – alweer heel lang geleden – als zangpartner van de geniale en nog stééds betreurde Gram Parsons en naast haar megasuccesvolle solocarrière is ze altijd achtergrondzang blijven doen. Op de platen en bij optredens van bevriende artiesten. Soms waarschijnlijk ook om de loopbaan van die vrienden en vriendinnen een kontje te geven. Je weet het niet. Je hoort het resultaat en dat is soms van grote schoonheid. Luister naar Greenville van Lucinda Williams (zie de vorige Leunstoel) en haar bijdrage aan het werk van Steve Earle. Fantastisch!

Achtergrondzang kan echt wat toevoegen. Zou So long Marianne van Leonard Cohen net zo mooi zijn geweest zónder die ijle vrouwenstemmen? De vraag stellen is haar beantwoorden.

Joe Cocker’s succes op Woodstock met With a little Help from my Friends werd volgens mij behoorlijk geholpen door de falset gezongen koortjes van – uit mijn hoofd – Chris Stainton en Henry McCullough.

En wat was Elvis geweest zonder de Jordanaires? Nou nee, Elvis Presley is niet gemaakt door de achtergrondzang van de Jordanaires. Het heeft wel iets toegevoegd aan de muziek. En kennelijk is daar nog steeds behoefte aan. Onlangs kwam ik ze nog tegen op een CD van Chip Taylor. Het zeer rustgevende Chip Taylor’s Last Chance. En ook bij Kris Kristofferson worden ze genoemd bij de background vocals op de CD The Essential Kris Kristofferson.

De oudste Jordanaire: Gordon Stoker, is dik in de tachtig, maar de groep treedt nog steeds op. Vaak samen met Millie Kirkham, die ook als achtergrondsopraan te horen is op platen van Elvis en vele anderen.

Op sommige platen van Kristofferson komt een hoge, mannelijke tweede stem voor. Daar was ikzelf altijd nogal van gecharmeerd. Een erg diepe stem, gecombineerd met een hoge tweede stem wil nog wel eens werken. Neem Leonard Cohen, die daar veel mee werkt. Ook Tom Waits wil zoiets wel eens met succes uitproberen. Bij Kristofferson werkte dat niet zo goed op de platen die hij met zijn toenmalige vrouw Rita Coolidge maakte. Maar die mannelijke tweede stem, bijvoorbeeld op de CD The silver tongued Devil and I…. Heel fraai.

Denkend over dit stukje begon ik mij af te vragen wie dat nou eigenlijk was? Mijn oude platen en nieuwere CD’s bevatten geen specifieke informatie per nummer. Alleen lange lijsten van wie allemaal de background vocals deden. Combinerend en deducerend wist ik het lijstje kandidaten tot drie terug te brengen: Michael Utley, Stephen Bruton en Donnie Fritts. Alle drie hebben ze jaren met Kris gespeeld, soms ook meegeschreven aan zijn nummers en meegespeeld in zijn films.

Ik geloof niet dat het Utley is. Die speelt tegenwoordig keyboard bij de een of andere maffe steeldrum speler. Tsss. Stephen Bruton speelde en zong nog mee op de laatste CD van Kristofferson, This old Road, en werkt ook voor zichzelf. Mooie country, maar zijn stem is te laag. Donnie Fritts, die moet het zijn. Hij maakt nog leukere countrymuziek (of noem het Americana, whatever) dan Bruton en zijn stem heeft de juiste toonhoogte.

Tsja, toen wist ik dat. En wat doe ik daar dan mee. De platen van Bruton en Fritts kun je bij Plato niet kopen en de bibliotheek heeft ze ook niet en om ze nou te bestellen… .

Voorlopig beperk ik me dus tot kennisname van die muziek op wat volgens allerlei publicaties de toekomst is: streamers bekijken en/of beluisteren op You-tube, MySpace of Google-videos.

Ik geloof eigenlijk niet in die toekomst.