Het bekendste wandelpad in Schotland, en waarschijnlijk zelfs van heel Groot-Brittannië is de West Highland Way, 152 kilometer lang, die loopt van iets ten Noorden van Glasgow naar Fort Williams. Je loopt vanaf de grootste stad van Schotland (Glasgow), langs het grootste meer van Groot-Brittannië (Loch Lomond) naar de hoogste berg van Groot-Brittannië (Ben Nevis). Het pad maakt gebruik van oude veedrijversroutes, oude militaire wegen, oude koetswegen en niet meer gebruikte spoorwegen. Mijn wandelvriendin en ik hebben dit pad in acht dagen gelopen en dat viel helemaal niet mee.

Vonden wij onszelf hele pieten dat wij de klus in acht dagen wisten te klaren, er blijken ook mensen die er drie dagen over doen en er zijn er zelfs die hem in één dag achter elkaar afleggen. En dan zijn er ook nog wandelaars die het pad in de winter lopen, als er overal sneeuw ligt. Dat laatste beschouw ik als een zelfmoordpoging gezien de staat van dit pad: bijna overal totaal onbegaanbaar. Niet voor niets is er een gedeelte dat de huiveringwekkende naam Devil’s Staircase draagt.

Wij liepen in 5 loodzware dagen van Milngavie (spreek uit: Mulguy) naar Tyndrum. En daar begint het echte hoogland pas! In Tyndrum bevindt zich een Welly, een buitensportwinkel vergelijkbaar met de firma Bever, maar een stuk goedkoper. Mijn wandelvriendin schafte twee Nordic Walking stokken aan. Met twee van die stokken lopen was bijna niet mogelijk, maar niet getreurd: één zo'n stok bleek bijzonder handig bij het oversteken van snelstromende beken, als je van steen op steen moet springen en de afstand tussen die stenen eigenlijk te groot is. Dus zeulden wij de rest van de tocht ieder een stok mee, die af en toe goed van pas kwam, maar veelal dood gewicht was. Ik ben er nog niet uit of het gemak dat je ervan van hebt wel opweegt tegen de extra inspanning die je moet leveren.

Via Bridge of Orchy liepen we naar Kingshouse, dat slechts bestaat uit het Kingshousehotel, een eeuwenoude pleisterplaats langs de route. Iedereen die niet kampeert, moet hier overnachten of voor vervoer zorgen naar het vorige of volgende dorp. Vanuit onze hotelkamer hadden we een regenachtig uitzicht op de rivier en een klein bosje, aan de voet waarvan zich een aantal herten had neergevleid, wachtend op de schemering. Zodra het wat donkerder was geworden stroomden van alle kanten de herten toe, zomaar in het wild! Van Kingshouse liepen we via Kinlochleven naar Fort William. Het laatste stuk is tamelijk vervelend, een afdaling over een brede gravelweg, waar je steeds op uitglijdt, terwijl dat stadje maar niet in zicht wil komen.

Omdat ik me erop had ingesteld dat we acht dagen door de stromende regen zouden lopen viel het Schotse weer alleszins mee. De eerste dagen, toen de wandelingen het zwaarst waren, was het zelfs mooi weer. Daarna werd het wisselvalliger: zon, bewolking, motregen of een stortbui. Geen enkel probleem als je je regencape maar bij de hand hebt.

Dat de tocht zwaar zou zijn, daar had ik wel rekening mee gehouden. Maar wat me aardig opbrak waren ongekende voetproblemen. Een ontstoken kleine teen, die me dagenlang tormenteerde en heel veel blaren. De vellen hingen erbij. Het blijkt dat het van schoenen waar je vijf uur goed en pijnloos op kunt lopen niet gezegd is dat je er ook negen uur pijnloos op kunt lopen.

Het aardige van de West Highland Way is dat je niet alleen op dit pad loopt. Dat is vooral een geruststelling omdat je door een gebied loopt dat verder door God en de meeste mensen verlaten is. In de dorpen die je aandoet wonen nooit meer dan 200 mensen en daartussenin is het land helemaal leeg. Er is nauwelijks vee en er zijn ook opmerkelijk weinig schapen. Je loopt weliswaar niet in file, maar zo nu en dan kom je andere wandelaars tegen, die je later weer in de pub ziet en soms ook in je hotel of B&B. Er liepen nogal wat opgeschoten jongelui (Hollanders en Belgen) die ons, ondanks hun volle bepakking, voorbij schoten, maar door die zware bepakking ook vaak moesten rusten, zodat we hen weer inhaalden. Een Belgisch echtpaar hadden we op Schiphol al ontmoet en twee Nederlandse vrienden met (im)potentieproblemen troffen we in onze eerste B&B. We kwamen regelmatig twee Nederlandse meisjes tegen die ook kampeerspullen bij zich hadden en een Engels gezin, vader, moeder en een zoon van ± 10. Ook zij kampeerden onderweg en hun zoon liep daardoor met een behoorlijke last en met meer en meer tegenzin. Hij werd natuurlijk door iedere passant aangemoedigd.

Schotland heeft het mooiste berglandschap dat ik ken. Glooiend rond en helemaal groen. En al die meren, die overgaan in snelstromende rivieren, zijn spectaculair. Er wordt veel wild gekampeerd en daarvoor zijn prachtige plekken, al of niet aan de rand van zo'n meer of bij een rivier. Ik zou er niet aan moeten denken na acht of negen uur lopen nog een tent op te moeten zetten en een blik witte bonen op te moeten warmen, maar als je jonger bent vind je dat nog wel leuk, zelfs in de stromende regen. Voor mensen die de eenzaamheid zoeken is het Westen van Schotland ideaal. Je kunt er een tweede huisje nemen, dat weliswaar makkelijk bereikbaar is, maar dat niemand kan vinden.

 

*********************************