Er is een verschil tussen opgroeien in een stad of dorp. Hoe dit uiteindelijk uitwerkt in iemands leven is afwachten, maar één manier om dorpelingen en stedelingen te onderscheiden is het tempo waarin ze fietsen. Kinderen in dorpen zijn gewend om lange afstanden te fietsen naar school en weer terug. Zij fietsen in de stad als volwassenen dan ook vaak met de blik op oneindig stug door. Stedelingen daarentegen zijn gewend dat er van alles om hen heen gebeurt tijdens de korte ritjes door de stad en doen daarom een stuk kalmer aan, om te genieten van de omgeving.

In de wereld wonen inmiddels meer mensen in een stad dan daarbuiten. En ook Amsterdam is de laatste jaren steeds populairder als vestigingsplaats, zelfs voor gezinnen. Niet langer verdwijnen stellen, zodra de maxicosi is gekocht naar een Vinexwijk. Nee, ze blijven in de stad, wellicht verhuizen ze naar een andere buurt, maar ze kiezen bewust om hier te wonen. De bakfiets (lees 'Bakfietsrepublieken') maakt de aanwezigheid van kinderen in de stad wellicht het meest zichtbaar.

De standaardgedachte is dat een stad geen goede omgeving is voor een kind om op te groeien. Is het wel veilig? Is er genoeg speelruimte? Biedt het onderwijs wel genoeg kwaliteit? Gelukkig zijn er steeds meer ouders die bewust voor de stad kiezen, want gezinnen en kinderen voegen iets toe aan de stad. Zo vond ik het altijd een mooi begin van de dag als ik de trap afkwam en mijn buurjongen en –meisje zag spelen.

Gelukkig is de stad dus steeds populairder, maar er kan wel wat meer gedaan worden voor al die kinderen en hun ouders. Veiligheid is een eerste vereiste, bijvoorbeeld als het gaat om routes naar scholen. Als we willen dat het autogebruik minder wordt, moet het ook veilig zijn voor kinderen om te wandelen en te fietsen naar school!

Een tweede punt is het aanbod aan speelplekken, zowel in kwantiteit als kwaliteit. Amsterdam heeft een prachtige geschiedenis als het gaat om speeltuinen en speelplekken. Maar hiervan zijn er de afgelopen tientallen jaren teveel verdwenen en te weinig teruggekomen. Ook de kwaliteit ervan kan omhoog; een speelplek is meer dan een paar rubberen tegels met een desolate wipkip. Overigens kan het ook zeer avontuurlijk, zoals op Jeugdland bij het Flevopark. Hier kunnen kinderen vrijuit in de natuur spelen, hutten bouwen en net doen alsof ze op het platteland wonen.

Tenslotte is er het algemene aspect dat gezinnen aan de ene kant geborgenheid zoeken, maar niet voor niets in de stad zijn blijven wonen. Het gaat er dus om de levendigheid in doorgaande straten en pleinen te hebben, maar ook intimiteit en geborgenheid in de straten daaromheen te creëren. Een mooi voorbeeld hiervan is de 1^e Constantijn Huygensstraat en Overtoom met de Helmersbuurt eromheen. Wellicht is de Bosboom Toussaintstraat daarom wel zo’n verzameling van winkels voor zwangere vrouwen en baby’s geworden.

Tenslotte een tip van Jane Jacobs, de vrouw met de beste ideeën en gedachten over steden en stedelijkheid: zorg voor brede stoepen! Hier kunnen kinderen spelen en ontmoeten hun ouders, maar ook andere buurtbewoners, elkaar. In de Gerard Terborgstraat zijn van die brede stoepen en die zijn dan ook 'overgenomen' door de gezinnen. Hier gaat het zelfs zover dat er tegels zijn uitgelicht om een zandbak te creëren en de bankjes tegen de gevels zijn niet te tellen! Voor de andere kant van de medaille gaan we terug naar de Bijlmer (lees de column 'Een onstedelijk stukje stad'). Hier was enorm veel ruimte voor kinderen, maar toch speelden ze nauwelijks buiten. Dit kwam doordat ouders geen toezicht konden houden (op hun eigen en andere kinderen!) vanuit hun galerijflat op 7 hoog.

Een stad is pas compleet met gezinnen; de kinderen op straat geven een extra dimensie. En dat is goed voor de stad, de ouders én de kinderen. Hopelijk kiezen die kinderen later ook voor het laten opgroeien van hún kinderen in de stad. Een stad met alleen maar singles, yuppen, dinkies en weduwen/ weduwnaars zou snel saai worden.