archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 6
9 juli 2009
Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Handarbeid vormt de ziel Theo Capel

0617BZ Handenarbeid
Een nieuw zelfhulpboek maakt furore en sluipt de bestsellerslijsten in de Angelsaksische landen binnen. Het accent ervan ligt meer op 'zelf' dan op 'hulp'. Shop Class as Soulcraft: An Inquiry into the Value of Work heet het. De schrijver Matthew Crawford is een academicus die zijn werkhok in een denktank gedesillusioneerd verliet om monteur van motorfietsen te worden. Niets is geestdodender dan naar een computerscherm te turen en pompeuze beleidsnota's te produceren. Dan is werken met je handen, rouwranden onder je nagels krijgen en vuil in de lijnen van je handpalm dat er praktisch niet uit te krijgen is, balsem voor de ziel. Een open ringsleutel 12-14 pakken, de vetspuit hanteren of met je schepje onkruid met een penwortel attaqueren, leidt tot een fluitend bestaan en een glimlach rond de mond.

Voor wie wat ouder is doet het boek door de ondertitel sterk denken aan Zen and the Art of Motorcycle Maintenance: An Inquiry into Values van Robert Pirsig uit de hippietijd. Elke generatie staat er wel weer iemand op die weet hoe je de ruimte van het volledig leven moet vullen. Tuinieren is natuurlijk veel statischer dan de gashendel van je motorfiets opendraaien. Je schiet voor geen meter op, maar voor het zieleheil kan het ook geen kwaad.

Het tijdschrift dat aandacht aan Crawfords boek besteedde ging meteen op zoek naar een stel handwerkslieden. Behalve bij de loodgieter, de kapper en de autouitdeuker ging men ook bij de tuinman langs. De man bleek eerst werkzaam te zijn geweest in de werving van personeel voor de zorgsector. Dat bracht hem naar eigen zeggen niet in vuur en vlam en nu stond hij een deel van de dag plantjes te verpotten in een beroemde botanische tuin, nadat hij eerst twee uur lang planten water had gegeven. Daar moet je een rustige aard voor hebben. Het grote voordeel vond hij dat planten niet tegen je schreeuwen als er iets mis gaat. Ze laten wel hun kopjes hangen en wie ben je dan om hun je aandacht te weigeren?

Weet ik me met mijn mix van creatief denkwerk en het bezit van een volkstuin aan de vervreemding van het moderne bestaan te onttrekken? Die vraag drong zich nu op. 'De hele dag naar een computerscherm staren is geen werk voor een echte man,' stelt de autouitdeuker in het artikel. Op een eerdere tuin hoorde ik vaak dat 'paden schoffelen geen werk voor een blanke man is', als we weer eens met gepaste tegenzin onze werkplicht vervulden. Je suf denken wijkt soms niet veel af van je suf werken in de tuin. Is tuinieren echt goed voor de ziel?

Om voor een bewust levend mens te worden aangezien, klokte ik mezelf in op een middagje arbeid in de tuin. Het begon met het schoffelen van het deel van het wandelpad langs mijn tuin, gevolgd door het aanstampen van het losgewoelde grind en weer aanharken. Niet alleen de eigen tuin moet er goed uitzien maar ook het complex zelf met zijn openbare ruimtes. Je hebt altijd mensen die daar graag op willen toezien.

Het bijknippen van de heg volgde. Het valt nog niet mee om een touwtje dat tussen twee tonkinstokken is gespannen op de hoogte van de heg, helemaal waterpas te krijgen. Voordat je het weet loopt de heg iets op of af. Dat is een mooie aanleiding tot een dialoog met een medetuinder over purisme versus verbeelding. Je kunt het ook gewoon een kletspraatje noemen, maar waarom zou je als je het betekenisvoller kan aanduiden?

De uitgebloeide rozen uit mijn haagje langs een deel van het gazon moesten weggeknipt worden in de hoop dat het tot een nieuwe bloei zou leiden. Daarna was het tijd om de klimrozen langs de pergola op te binden. En omdat ik toch het keukentrappetje erbij had gehaald, bekeek ik ook het topje van de goudenregen dat er verdroogd uitzag. Het gevolg was meer dan twee emmertje water halen.

Het onkruid weghalen in mijn grindpaadje was ook geen slecht idee, maar toen zag ik bij de buren de wederik (lysimachia punctata) in volle bloei staan. Knalgeel met vele klokjesvormige bloemen en als je niet uitkijkt pikt hij alle grond in via een kruipende wortel. Maar wel een plant om te hebben. Ik ging er eens voor zitten. Genieten van handarbeid is één ding, een beetje dagdromen en zelfs wegsoezen heeft ook zijn charme. De ziel is gebaat bij rust. Misschien moet er een boek komen over de weldaad van ontspannend niksen.
 
***************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com


© 2009 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Handarbeid vormt de ziel Theo Capel
0617BZ Handenarbeid
Een nieuw zelfhulpboek maakt furore en sluipt de bestsellerslijsten in de Angelsaksische landen binnen. Het accent ervan ligt meer op 'zelf' dan op 'hulp'. Shop Class as Soulcraft: An Inquiry into the Value of Work heet het. De schrijver Matthew Crawford is een academicus die zijn werkhok in een denktank gedesillusioneerd verliet om monteur van motorfietsen te worden. Niets is geestdodender dan naar een computerscherm te turen en pompeuze beleidsnota's te produceren. Dan is werken met je handen, rouwranden onder je nagels krijgen en vuil in de lijnen van je handpalm dat er praktisch niet uit te krijgen is, balsem voor de ziel. Een open ringsleutel 12-14 pakken, de vetspuit hanteren of met je schepje onkruid met een penwortel attaqueren, leidt tot een fluitend bestaan en een glimlach rond de mond.

Voor wie wat ouder is doet het boek door de ondertitel sterk denken aan Zen and the Art of Motorcycle Maintenance: An Inquiry into Values van Robert Pirsig uit de hippietijd. Elke generatie staat er wel weer iemand op die weet hoe je de ruimte van het volledig leven moet vullen. Tuinieren is natuurlijk veel statischer dan de gashendel van je motorfiets opendraaien. Je schiet voor geen meter op, maar voor het zieleheil kan het ook geen kwaad.

Het tijdschrift dat aandacht aan Crawfords boek besteedde ging meteen op zoek naar een stel handwerkslieden. Behalve bij de loodgieter, de kapper en de autouitdeuker ging men ook bij de tuinman langs. De man bleek eerst werkzaam te zijn geweest in de werving van personeel voor de zorgsector. Dat bracht hem naar eigen zeggen niet in vuur en vlam en nu stond hij een deel van de dag plantjes te verpotten in een beroemde botanische tuin, nadat hij eerst twee uur lang planten water had gegeven. Daar moet je een rustige aard voor hebben. Het grote voordeel vond hij dat planten niet tegen je schreeuwen als er iets mis gaat. Ze laten wel hun kopjes hangen en wie ben je dan om hun je aandacht te weigeren?

Weet ik me met mijn mix van creatief denkwerk en het bezit van een volkstuin aan de vervreemding van het moderne bestaan te onttrekken? Die vraag drong zich nu op. 'De hele dag naar een computerscherm staren is geen werk voor een echte man,' stelt de autouitdeuker in het artikel. Op een eerdere tuin hoorde ik vaak dat 'paden schoffelen geen werk voor een blanke man is', als we weer eens met gepaste tegenzin onze werkplicht vervulden. Je suf denken wijkt soms niet veel af van je suf werken in de tuin. Is tuinieren echt goed voor de ziel?

Om voor een bewust levend mens te worden aangezien, klokte ik mezelf in op een middagje arbeid in de tuin. Het begon met het schoffelen van het deel van het wandelpad langs mijn tuin, gevolgd door het aanstampen van het losgewoelde grind en weer aanharken. Niet alleen de eigen tuin moet er goed uitzien maar ook het complex zelf met zijn openbare ruimtes. Je hebt altijd mensen die daar graag op willen toezien.

Het bijknippen van de heg volgde. Het valt nog niet mee om een touwtje dat tussen twee tonkinstokken is gespannen op de hoogte van de heg, helemaal waterpas te krijgen. Voordat je het weet loopt de heg iets op of af. Dat is een mooie aanleiding tot een dialoog met een medetuinder over purisme versus verbeelding. Je kunt het ook gewoon een kletspraatje noemen, maar waarom zou je als je het betekenisvoller kan aanduiden?

De uitgebloeide rozen uit mijn haagje langs een deel van het gazon moesten weggeknipt worden in de hoop dat het tot een nieuwe bloei zou leiden. Daarna was het tijd om de klimrozen langs de pergola op te binden. En omdat ik toch het keukentrappetje erbij had gehaald, bekeek ik ook het topje van de goudenregen dat er verdroogd uitzag. Het gevolg was meer dan twee emmertje water halen.

Het onkruid weghalen in mijn grindpaadje was ook geen slecht idee, maar toen zag ik bij de buren de wederik (lysimachia punctata) in volle bloei staan. Knalgeel met vele klokjesvormige bloemen en als je niet uitkijkt pikt hij alle grond in via een kruipende wortel. Maar wel een plant om te hebben. Ik ging er eens voor zitten. Genieten van handarbeid is één ding, een beetje dagdromen en zelfs wegsoezen heeft ook zijn charme. De ziel is gebaat bij rust. Misschien moet er een boek komen over de weldaad van ontspannend niksen.
 
***************************************
Meer over LoolsArt op www.loolsart.blogspot.com
© 2009 Theo Capel
powered by CJ2