archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 1
12 februari 2004
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Wandelen met de KRO Frits Hoorweg

0108 Wandelen met de KRODe KRO zendt al jarenlang wekelijks een televisieprogramma uit dat ‘De wandeling’ heet. Wie op vrijdagmiddag een beetje bijtijds naar huis gaat kan van 16.33 tot 17.00 uur inspiratie opdoen voor een actief weekend. Als dat niet lukt kun je zondagochtend (van 9.35 tot 10.00 uur) naar de herhaling kijken. Overigens is het wandelen zelf bijzaak in het programma. Ik kijk slechts af en toe en daarom past mij een zekere voorzichtigheid bij het vellen van een oordeel, maar goed hier is het dan toch: de programmamakers lijken uit te gaan van het misverstand dat wandelen het beste in de mens naar boven brengt.

Het programma portretteert mensen die een positieve wending aan hun leven hebben gegeven. Door, ik citeer uit het hoofd: “beter naar mijn eigen ik te luisteren, afscheid te nemen van de hectiek van een goed betaalde baan, de rust op te zoeken van iets dat ik altijd al wilde en me meer op de ander en minder op mezelf te richten. Mumbo-jumbo noemen de Engelsen dat. De schrijver Francis Wheen heeft er pas een boek over gepubliceerd. Mijn woordenboek geeft twee mogelijke vertalingen: wartaal en hocus-pocus; prietpraat lijkt mij eigenlijk toepasselijker. De aangehaalde teksten worden door de hoofdpersoon uitgesproken terwijl hij of zij ogenschijnlijk ongedwongen aan de wandel is met de presentatrice. Het wordt misschien niet met zoveel woorden gezegd, maar de indruk wordt gewekt dat het wandelen een cruciale rol heeft gespeeld in die zoektocht naar het betere ik. De wandelaar is op zoek naar zichzelf, lijkt de boodschap te zijn; sterker nog: hij vindt zichzelf.

De presentatrice heet Hella van der Wijst. In het introfilmpje van het programma zie je haar met de motor aankomen op de set. ‘Vast een pittig meisje,’ denk je dan, die laat zich niks wijsmaken. Maar, helaas zij beperkt zich tot stoplappen als “O ja?” en “Hoe was dat?”, terwijl ze zou moeten vragen: “Wat bedoelt u nou toch in vredesnaam?” of beter nog: “Wat is er zo bijzonder aan uw eigen ik, zit de rest van de wereld daar wel op te wachten?” Op zoek zijn naar jezelf is een zwaar overschatte bezigheid; typisch iets voor deze tijd. Laatst hoorde ik een Belgische professor (Mark Elchardus) zeggen dat men vroeger begon met te proberen iemand anders te zijn. “Renoir wilde schilderen als Delacroix en door dat lang genoeg te doen werd hij Renoir. Victor Hugo wilde schrijven als Chateaubriand en werd door dat te proberen Hugo. Tegenwoordig wil iedereen meteen zichzelf zijn.” Inderdaad en helaas lukt dat vaak ook.

Tijdens het wandelen malen er allerlei gedachten door je hoofd en dat helpt soms om dingen op een rijtje te krijgen, dat is wel waar. Maar jezelf vinden? Ja, onder in een glas bier, als je op de plaats van bestemming iets teveel gedronken hebt. Trouwens de idee dat er binnen in je iemand huist die beter is dan de buitenkant doet vermoeden, is niet de gedachte waarmee ik ben opgevoed. Het lijkt mij ook een uiterst onchristelijke opvatting. De mens is geneigd tot het kwade, daar binnenin is het helemaal niet pluis. Waar komt het idee dat wandelen iets goeds in de mens los maakt toch vandaan? De KRO heeft het niet zelf bedacht. Je komt het vaker tegen in wandelverhalen. Misschien is het te verklaren uit het welgedane gevoel waarmee je het hoofd te ruste legt na een wandeling. Je bent de drukte van je werk even vergeten en ook familiebesognes zijn naar de achtergrond gedrongen. Op dat moment, net voor het inslapen, ben je ontvankelijk voor de illusie dat je een beter mens bent geworden. De volgende ochtend is dat weer over, dan moet je verder met je ware ik. Wandelaars zijn lang niet allemaal aardige, fijne mensen. Vraag het maar aan de beheerder van het natuurterreinen dat bezoek heeft gehad van een gezelschap dat de hond even los heeft laten lopen. Of aan de boer die zijn vee heeft zien ontsnappen door een openstaand hek. Het zijn eigenlijk gewone mensen die toevallig hun zinnen hebben gezet op het maken van een wandeling.

De laatste tijd is in het programma de aandacht verschoven naar mensen die zich bezig houden met ‘goede werken’: vluchtelingen opvangen in Palestina, probleemjongeren boksen leren of een weeshuis in Peru opzetten, hulp verlenen aan hoeren in de Bijlmer. Zij hebben hun betere ik al gevonden zonder te wandelen! Het wandelen is nu alleen nog maar een alternatieve setting voor een doodgewoon interviewprogramma; en wel een met de voor de KRO zo kenmerkende kleffe boodschap: ‘wat zijn er nog veel fijne mensen op deze wereld, laten we ons niet van de wijs laten brengen door de narigheid die andere omroepen uitzenden.’

Maar, laat ik het positief bekijken: er wordt gewandeld en de gekozen route kan je op een idee brengen. Op de website van het programma kun je de routebeschrijving in detail opvragen. Vanwege die camera’s zijn het meestal goed begaanbare routes. Kijk maar op: www.dewandeling.kro.nl en zet het op een lopen.

© 2004 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Wandelen met de KRO Frits Hoorweg
0108 Wandelen met de KRODe KRO zendt al jarenlang wekelijks een televisieprogramma uit dat ‘De wandeling’ heet. Wie op vrijdagmiddag een beetje bijtijds naar huis gaat kan van 16.33 tot 17.00 uur inspiratie opdoen voor een actief weekend. Als dat niet lukt kun je zondagochtend (van 9.35 tot 10.00 uur) naar de herhaling kijken. Overigens is het wandelen zelf bijzaak in het programma. Ik kijk slechts af en toe en daarom past mij een zekere voorzichtigheid bij het vellen van een oordeel, maar goed hier is het dan toch: de programmamakers lijken uit te gaan van het misverstand dat wandelen het beste in de mens naar boven brengt.

Het programma portretteert mensen die een positieve wending aan hun leven hebben gegeven. Door, ik citeer uit het hoofd: “beter naar mijn eigen ik te luisteren, afscheid te nemen van de hectiek van een goed betaalde baan, de rust op te zoeken van iets dat ik altijd al wilde en me meer op de ander en minder op mezelf te richten. Mumbo-jumbo noemen de Engelsen dat. De schrijver Francis Wheen heeft er pas een boek over gepubliceerd. Mijn woordenboek geeft twee mogelijke vertalingen: wartaal en hocus-pocus; prietpraat lijkt mij eigenlijk toepasselijker. De aangehaalde teksten worden door de hoofdpersoon uitgesproken terwijl hij of zij ogenschijnlijk ongedwongen aan de wandel is met de presentatrice. Het wordt misschien niet met zoveel woorden gezegd, maar de indruk wordt gewekt dat het wandelen een cruciale rol heeft gespeeld in die zoektocht naar het betere ik. De wandelaar is op zoek naar zichzelf, lijkt de boodschap te zijn; sterker nog: hij vindt zichzelf.

De presentatrice heet Hella van der Wijst. In het introfilmpje van het programma zie je haar met de motor aankomen op de set. ‘Vast een pittig meisje,’ denk je dan, die laat zich niks wijsmaken. Maar, helaas zij beperkt zich tot stoplappen als “O ja?” en “Hoe was dat?”, terwijl ze zou moeten vragen: “Wat bedoelt u nou toch in vredesnaam?” of beter nog: “Wat is er zo bijzonder aan uw eigen ik, zit de rest van de wereld daar wel op te wachten?” Op zoek zijn naar jezelf is een zwaar overschatte bezigheid; typisch iets voor deze tijd. Laatst hoorde ik een Belgische professor (Mark Elchardus) zeggen dat men vroeger begon met te proberen iemand anders te zijn. “Renoir wilde schilderen als Delacroix en door dat lang genoeg te doen werd hij Renoir. Victor Hugo wilde schrijven als Chateaubriand en werd door dat te proberen Hugo. Tegenwoordig wil iedereen meteen zichzelf zijn.” Inderdaad en helaas lukt dat vaak ook.

Tijdens het wandelen malen er allerlei gedachten door je hoofd en dat helpt soms om dingen op een rijtje te krijgen, dat is wel waar. Maar jezelf vinden? Ja, onder in een glas bier, als je op de plaats van bestemming iets teveel gedronken hebt. Trouwens de idee dat er binnen in je iemand huist die beter is dan de buitenkant doet vermoeden, is niet de gedachte waarmee ik ben opgevoed. Het lijkt mij ook een uiterst onchristelijke opvatting. De mens is geneigd tot het kwade, daar binnenin is het helemaal niet pluis. Waar komt het idee dat wandelen iets goeds in de mens los maakt toch vandaan? De KRO heeft het niet zelf bedacht. Je komt het vaker tegen in wandelverhalen. Misschien is het te verklaren uit het welgedane gevoel waarmee je het hoofd te ruste legt na een wandeling. Je bent de drukte van je werk even vergeten en ook familiebesognes zijn naar de achtergrond gedrongen. Op dat moment, net voor het inslapen, ben je ontvankelijk voor de illusie dat je een beter mens bent geworden. De volgende ochtend is dat weer over, dan moet je verder met je ware ik. Wandelaars zijn lang niet allemaal aardige, fijne mensen. Vraag het maar aan de beheerder van het natuurterreinen dat bezoek heeft gehad van een gezelschap dat de hond even los heeft laten lopen. Of aan de boer die zijn vee heeft zien ontsnappen door een openstaand hek. Het zijn eigenlijk gewone mensen die toevallig hun zinnen hebben gezet op het maken van een wandeling.

De laatste tijd is in het programma de aandacht verschoven naar mensen die zich bezig houden met ‘goede werken’: vluchtelingen opvangen in Palestina, probleemjongeren boksen leren of een weeshuis in Peru opzetten, hulp verlenen aan hoeren in de Bijlmer. Zij hebben hun betere ik al gevonden zonder te wandelen! Het wandelen is nu alleen nog maar een alternatieve setting voor een doodgewoon interviewprogramma; en wel een met de voor de KRO zo kenmerkende kleffe boodschap: ‘wat zijn er nog veel fijne mensen op deze wereld, laten we ons niet van de wijs laten brengen door de narigheid die andere omroepen uitzenden.’

Maar, laat ik het positief bekijken: er wordt gewandeld en de gekozen route kan je op een idee brengen. Op de website van het programma kun je de routebeschrijving in detail opvragen. Vanwege die camera’s zijn het meestal goed begaanbare routes. Kijk maar op: www.dewandeling.kro.nl en zet het op een lopen.
© 2004 Frits Hoorweg
powered by CJ2