archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 6
26 februari 2009
Bezigheden > Te water delen printen terug
Badmeester, waar zijn m'n kleren? Katharina Kouwenhoven

0609BZ Kledingkastjes
Toen ik toevallig een paar oude agenda's raadpleegde, ontdekte ik dat ik inmiddels al tien jaar tweemaal in de week zwem en dat er al die tijd nooit wat aan dat zwembad gedaan was. Tot afgelopen zomer. Het bad werd vier maanden gesloten voor een ingrijpende opknapbeurt en is begin september weer heropend. Tot grote opluchting van de regulars, die al die maanden enigszins met de ziel onder de arm hadden gelopen, want adequate vervanging was niet zo makkelijk te vinden geweest.
Sommigen hadden het geprobeerd in het Flevoparkbad, een mooi openluchtbad aan de voet van de Zeeburgerbrug, maar daar bleek het water van een zodanige temperatuur dat je er wintertenen van kreeg. Anderen brachten de zomermaanden toch altijd al door in de caravan en hadden het zwembad niet zo gemist. Zelf was ik een paar keer in het overdekte 25 meterbad van het De Mirandabad geweest op zaterdag- of zondagochtend, maar ook dat bad werd een maand gesloten voor herstelwerkzaamheden. Toen heb ik het maar opgegeven. Er waren vervangende fysieke inspanningsmogelijkheden genoeg.

Toch was ik blij dat mijn eigen zwembad weer open ging. Net als anderen vreesde ik wel dat er mogelijk allerhande speeltuig zou zijn aangebracht - een glijbaan bijvoorbeeld - om ook dit bad om te toveren in een plezierbad. Niets van dat al. Het hele bad was keurig opnieuw betegeld en in de verf gezet en de vervallen badhokjes van groene formica waren vervangen door verse hokjes van formica met een houtnerf. Tel uit je winst. Zonder spiegels, dat wel. De restaurateurs waren toch erg zuinig geweest met spiegels en haken.
De grootste vernieuwing bestond echter uit een digitaal systeem voor de beveiliging van de kledingkastjes. De metalen kastjes van voor de verbouwing hadden een slot, waar je een munt van 20 in moest doen om hem vervolgens met een sleuteltje op slot te draaien en dat sleuteltje tijdens het zwemmen mee te nemen. Aan dat sleuteltje zat een bandje, waarmee je het om je pols, enkel, badpakbandje kon bevestigen, maar dat bandje ging niet zo lang mee (rafelen) en als het onbruikbaar was geworden gold dat ook voor het bijbehorende kastje.

Het nieuwe systeem, iets dat ze tegenwoordig in bijna alle zwembaden hebben, bestaat uit een elektronisch display, waar ook een munt van 20 in moet, die je niet meer terugkrijgt, en waarop je vervolgens een zelfgekozen vier-cijferige code moet intikken en aangeven of je boven of onder een klein of groot kastje wilt. Vervolgens kun je het nummer van een kastje aflezen dat zich ook opent, zodat je daar je kleding en kostbaarheden in op kunt bergen. Een kind kan de was doen.
Om je kleren weer te heroveren, moet je je kastnummer intikken en je vier-cijferige code. Je moet dus iets onthouden.

Deze digitale nieuwlichterij gaf de eerste dag aanleiding tot grote paniek.
De bejaarden bleken de was helemaal niet te kunnen doen, want daar hadden ze niet alleen hun bril voor nodig, maar ook enig begrip van het systeem. Ze tikten maar wat in en grepen naar de verkeerde kastjes, waarvan de deurtjes hardnekkig gesloten bleven of ze waren te laat en moesten dan weer opnieuw beginnen, maar hadden dan geen munten meer. Met behulp van een badmeester was de zaak na een half uur onder controle en kon iedereen te water. Maar het leed was nog lang niet geleden.
Na mijn veertig baantjes kon ik mij weer vervoegen in een lange rij hulpelozen, die stonden te hannesen bij het display om hun kleren weer terug te krijgen. Ze hadden niet begrepen dat ze hun kastnummer en code hadden moeten onthouden.

Nu is die code niet zo'n probleem, want de badmeester beschikt over een moedercode, waarmee hij je kastje kan openen, als je tenminste je kastnummer weet. Anders moet hij meer dan zestig kastjes proberen. Kinderziektes noemde hij het optimistisch. Ik zou het eerder ouderdomsdementie hebben genoemd. Hij wist echter zeker dat het de volgende keer beter zou gaan.
Bij sommigen was dat ook zo. Als je echter een getal van twee cijfers niet kunt onthouden, heb je een probleem, ook al heb je je bril op. En als je dan ook nog iedere keer een andere vier-cijferige code neemt, ben je natuurlijk in de aap gelogeerd. Een aantal van mijn bejaarde zwemgenoten - of ze echt bejaard zijn weet ik eigenlijk helemaal niet - die kennelijk het blauwe garen niet hebben uitgevonden, kunnen hun kleren alleen maar uit hun kastje bevrijden met behulp van de badmeester. Die is daar natuurlijk helemaal niet voor, want die moet erop toezien dat wij tijdens het zwemmen niet worden overvallen door kramp of benauwdheid of andere levensbedreigende narigheid. Er is echter geen andere oplossing, want een alternatief is er niet, behalve het onbewaakt achterlaten van je kleren in het verkleedhokje en daar is het personeel ook geen voorstander van. Bij de installering van dit systeem had niemand rekening gehouden met de beperkingen van de gebruikers. Het elektronische systeem is nu zo veilig, dat ook de bezitter zelf niet bij zijn bezittingen kan.

Een van de leukste probleemgevallen is de vrouw die steeds vol verbazing vertelt dat het systeem nog niet werkt, want zij wist zeker dat haar kleren in kastje 58 zaten, maar dat bleek niet het geval te zijn en dat gebeurde haar iedere keer. Dat de badmeester zijn handen nog niet om haar nek heeft gelegd is een wonder, maar hij heeft veel ervaring met onhandelbare jongeren.
De strategie om steeds dezelfde vier-cijferige code te gebruiken was voor een aantal mensen een eye-opener; zij dachten dat dat niet mocht!
Overigens is deze strategie niet overal van toepassing, want er zijn zwembaden waar het systeem niet alleen het kastnummer zelf genereert, maar ook de vier-cijferige code. Dan heb je niets te kiezen en neemt de cognitieve belasting flink toe, want dan moet je twee jou vreemde getalscombinaties van ongelijke omvang onthouden. Daar zou ik zelf ook moeite mee hebben, maar ik ben erg goed in het bedenken van ezelsbruggetjes. Ik ben echter bang dat dit voor veel van mijn zwemgenoten het einde van hun zwemcarrière geweest zou zijn.
 
****************************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Michiel Hoorweg, Hans Meijer,
J.W. Meijer, Gerbrand Muller, Willem Sloots, Noor van den Brand, Peter Schröder,
Ruurd Kunnen, Carlo van Praag, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.



© 2009 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Te water" -
Bezigheden > Te water
Badmeester, waar zijn m'n kleren? Katharina Kouwenhoven
0609BZ Kledingkastjes
Toen ik toevallig een paar oude agenda's raadpleegde, ontdekte ik dat ik inmiddels al tien jaar tweemaal in de week zwem en dat er al die tijd nooit wat aan dat zwembad gedaan was. Tot afgelopen zomer. Het bad werd vier maanden gesloten voor een ingrijpende opknapbeurt en is begin september weer heropend. Tot grote opluchting van de regulars, die al die maanden enigszins met de ziel onder de arm hadden gelopen, want adequate vervanging was niet zo makkelijk te vinden geweest.
Sommigen hadden het geprobeerd in het Flevoparkbad, een mooi openluchtbad aan de voet van de Zeeburgerbrug, maar daar bleek het water van een zodanige temperatuur dat je er wintertenen van kreeg. Anderen brachten de zomermaanden toch altijd al door in de caravan en hadden het zwembad niet zo gemist. Zelf was ik een paar keer in het overdekte 25 meterbad van het De Mirandabad geweest op zaterdag- of zondagochtend, maar ook dat bad werd een maand gesloten voor herstelwerkzaamheden. Toen heb ik het maar opgegeven. Er waren vervangende fysieke inspanningsmogelijkheden genoeg.

Toch was ik blij dat mijn eigen zwembad weer open ging. Net als anderen vreesde ik wel dat er mogelijk allerhande speeltuig zou zijn aangebracht - een glijbaan bijvoorbeeld - om ook dit bad om te toveren in een plezierbad. Niets van dat al. Het hele bad was keurig opnieuw betegeld en in de verf gezet en de vervallen badhokjes van groene formica waren vervangen door verse hokjes van formica met een houtnerf. Tel uit je winst. Zonder spiegels, dat wel. De restaurateurs waren toch erg zuinig geweest met spiegels en haken.
De grootste vernieuwing bestond echter uit een digitaal systeem voor de beveiliging van de kledingkastjes. De metalen kastjes van voor de verbouwing hadden een slot, waar je een munt van 20 in moest doen om hem vervolgens met een sleuteltje op slot te draaien en dat sleuteltje tijdens het zwemmen mee te nemen. Aan dat sleuteltje zat een bandje, waarmee je het om je pols, enkel, badpakbandje kon bevestigen, maar dat bandje ging niet zo lang mee (rafelen) en als het onbruikbaar was geworden gold dat ook voor het bijbehorende kastje.

Het nieuwe systeem, iets dat ze tegenwoordig in bijna alle zwembaden hebben, bestaat uit een elektronisch display, waar ook een munt van 20 in moet, die je niet meer terugkrijgt, en waarop je vervolgens een zelfgekozen vier-cijferige code moet intikken en aangeven of je boven of onder een klein of groot kastje wilt. Vervolgens kun je het nummer van een kastje aflezen dat zich ook opent, zodat je daar je kleding en kostbaarheden in op kunt bergen. Een kind kan de was doen.
Om je kleren weer te heroveren, moet je je kastnummer intikken en je vier-cijferige code. Je moet dus iets onthouden.

Deze digitale nieuwlichterij gaf de eerste dag aanleiding tot grote paniek.
De bejaarden bleken de was helemaal niet te kunnen doen, want daar hadden ze niet alleen hun bril voor nodig, maar ook enig begrip van het systeem. Ze tikten maar wat in en grepen naar de verkeerde kastjes, waarvan de deurtjes hardnekkig gesloten bleven of ze waren te laat en moesten dan weer opnieuw beginnen, maar hadden dan geen munten meer. Met behulp van een badmeester was de zaak na een half uur onder controle en kon iedereen te water. Maar het leed was nog lang niet geleden.
Na mijn veertig baantjes kon ik mij weer vervoegen in een lange rij hulpelozen, die stonden te hannesen bij het display om hun kleren weer terug te krijgen. Ze hadden niet begrepen dat ze hun kastnummer en code hadden moeten onthouden.

Nu is die code niet zo'n probleem, want de badmeester beschikt over een moedercode, waarmee hij je kastje kan openen, als je tenminste je kastnummer weet. Anders moet hij meer dan zestig kastjes proberen. Kinderziektes noemde hij het optimistisch. Ik zou het eerder ouderdomsdementie hebben genoemd. Hij wist echter zeker dat het de volgende keer beter zou gaan.
Bij sommigen was dat ook zo. Als je echter een getal van twee cijfers niet kunt onthouden, heb je een probleem, ook al heb je je bril op. En als je dan ook nog iedere keer een andere vier-cijferige code neemt, ben je natuurlijk in de aap gelogeerd. Een aantal van mijn bejaarde zwemgenoten - of ze echt bejaard zijn weet ik eigenlijk helemaal niet - die kennelijk het blauwe garen niet hebben uitgevonden, kunnen hun kleren alleen maar uit hun kastje bevrijden met behulp van de badmeester. Die is daar natuurlijk helemaal niet voor, want die moet erop toezien dat wij tijdens het zwemmen niet worden overvallen door kramp of benauwdheid of andere levensbedreigende narigheid. Er is echter geen andere oplossing, want een alternatief is er niet, behalve het onbewaakt achterlaten van je kleren in het verkleedhokje en daar is het personeel ook geen voorstander van. Bij de installering van dit systeem had niemand rekening gehouden met de beperkingen van de gebruikers. Het elektronische systeem is nu zo veilig, dat ook de bezitter zelf niet bij zijn bezittingen kan.

Een van de leukste probleemgevallen is de vrouw die steeds vol verbazing vertelt dat het systeem nog niet werkt, want zij wist zeker dat haar kleren in kastje 58 zaten, maar dat bleek niet het geval te zijn en dat gebeurde haar iedere keer. Dat de badmeester zijn handen nog niet om haar nek heeft gelegd is een wonder, maar hij heeft veel ervaring met onhandelbare jongeren.
De strategie om steeds dezelfde vier-cijferige code te gebruiken was voor een aantal mensen een eye-opener; zij dachten dat dat niet mocht!
Overigens is deze strategie niet overal van toepassing, want er zijn zwembaden waar het systeem niet alleen het kastnummer zelf genereert, maar ook de vier-cijferige code. Dan heb je niets te kiezen en neemt de cognitieve belasting flink toe, want dan moet je twee jou vreemde getalscombinaties van ongelijke omvang onthouden. Daar zou ik zelf ook moeite mee hebben, maar ik ben erg goed in het bedenken van ezelsbruggetjes. Ik ben echter bang dat dit voor veel van mijn zwemgenoten het einde van hun zwemcarrière geweest zou zijn.
 
****************************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties van:
Barbara Muller, Katharina Kouwenhoven, Michiel Hoorweg, Hans Meijer,
J.W. Meijer, Gerbrand Muller, Willem Sloots, Noor van den Brand, Peter Schröder,
Ruurd Kunnen, Carlo van Praag, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg en anderen.

© 2009 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2