archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 6
12 februari 2009
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Toeval? Henk Klaren

0608VG Brilholly
Een goede vriend van me heeft een Buddy Holly-bril gekocht, terwijl het John Lennon-model beter in zijn eigen traditie had gepast. Qua bril dan. Ik geloof niet dat hij zich bij de beslissing tot aanschaf van de nieuwe bril liet leiden door muziek of het imago van muzikanten. Hij vond het gewoon wel een geinige bril en hij was zich – naar eigen zeggen – niet bewust van de gelijkenis met het handelsmerk van Holly. Hij wist zelfs niet dat Buddy Holly zo ongeveer op de dág dat hij zijn nieuwe bril kocht was overleden. Vijftig jaar eerder.
Maar goed, toeval dus.

Zo was het natuurlijk ook toeval dat ik op het Haagse Noordeinde Wim de Bie tegenkwam terwijl ik net van de Plato kwam met de nieuwe CD van Bruce Springsteen in mijn zak. Of liever, ik kwam hem niet echt tégen. Mensen die elkaar kénnen komen elkaar tegen. Ik ken Wim de Bie wel. Althans ik hérken hem, als ik hem zie, van de televisie enzo. Maar hij kent mij niet. Dus moet ik eigenlijk zeggen: ‘Ik zag Wim de Bie lopen…’ etc. Maar wat zou dat nu met Springsteen te maken kunnen hebben?
Welnu.

Decennia geleden gaven van Kooten en de Bie jaarlijks de zogenaamde Bescheurkalender uit. Een in die tijd onmisbaar WC-attribuut. Tegenwoordig word je kapot gegooid met namaak. Allemaal minder. In één van de eerste Bescheurkalenders stond dat de heren zich ter gelegenheid van het nieuwe jaar voornamen om nóóit een elpee (ja, zo heette dat toen) van Bruce Springsteen te kopen. Ik meen me te herinneren dat ik dat toen begreep. Bruce was de Boss nog niet en werd alleen nog maar genoemd door modieuze vooroplopers. Zoiets denk ik en niemand kon natuurlijk in de schaduw van Bob Dylan staan.
Ik sluit niet uit, dat van Kooten en de Bie er schuldig aan zijn, dat ik mijn eerste aanschaf van een Springsteen-elpee wat langer heb uitgesteld dan onder andere omstandigheden zou zijn gebeurd. Ik voelde me zelfs een beetje betrapt door De Bie. En dat terwijl de CD veilig in mijn zak zat opgeborgen en ik er bijna zeker van ben dat hij dat goede voornemen is vergeten. Zo’n0608VG Springsteendylan uitspraak is ook eigenlijk meer iets voor Van Kooten.

Inmiddels heb ik een indrukwekkend rijtje Springsteen. Lekkere muziek tenslotte.
Het nieuwe album van Bruce Springsteen – weer ‘gewoon’ met de E-streetband - heet Working on a Dream. Het gelijknamige nummer wordt grijsgedraaid op Radio 2. Ik begrijp dat nooit zo goed. Waarom zoveel aandacht voor één enkel nummer van een nieuw album terwijl het hele album interessant is en sommige nummers net zo goed of beter zijn dan die éne. Working on a Dream – het nummer bedoel ik – ligt lekker in het gehoor. Maar dat geldt bijvoorbeeld ook voor What Love can do. Klinkt een beetje Iers, met het viooltje van Soozie Tyrell erbij. De tekst van The Queen of the Supermarket is nogal hilarisch voor een zestigjarige. Verliefd op de Albert Hein kassière! Maar het is een lekker liedje.
Working on a Dream is een afwisselend album. Een stoer lied als Good Eye naast mooie kleine stukken als Tomorrow never knows en Life Itself. Het mooiste nummer vinden mijn vrouw en ik The Last Carnival. Vanwege het langzaam aanzwellende koortje. Laat-op-de-avond-muziek, heerlijk.

En ik was alweer vergeten dat ik de vorige CD van Bruce, Magic, ook al had. Die was ook heel mooi, maar toch …. Over Soozie Tyrell gesproken: The Seeger Sessions blijft voor mij nog steeds één van de meest bijzondere projecten van afgelopen jaren*. Zeker als het om Springsteen gaat. Ter verduidelijking: Soozie Tyrell was zo’n beetje de drijvende kracht achter dat project.
Volgende keer Bob Dylan. Deel 8 van de Bootleg-Series is uit.
Of misschien de Dixie Chicks?
 
* Zie jaargang 4, nummer 2.
 
********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2009 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Toeval? Henk Klaren
0608VG Brilholly
Een goede vriend van me heeft een Buddy Holly-bril gekocht, terwijl het John Lennon-model beter in zijn eigen traditie had gepast. Qua bril dan. Ik geloof niet dat hij zich bij de beslissing tot aanschaf van de nieuwe bril liet leiden door muziek of het imago van muzikanten. Hij vond het gewoon wel een geinige bril en hij was zich – naar eigen zeggen – niet bewust van de gelijkenis met het handelsmerk van Holly. Hij wist zelfs niet dat Buddy Holly zo ongeveer op de dág dat hij zijn nieuwe bril kocht was overleden. Vijftig jaar eerder.
Maar goed, toeval dus.

Zo was het natuurlijk ook toeval dat ik op het Haagse Noordeinde Wim de Bie tegenkwam terwijl ik net van de Plato kwam met de nieuwe CD van Bruce Springsteen in mijn zak. Of liever, ik kwam hem niet echt tégen. Mensen die elkaar kénnen komen elkaar tegen. Ik ken Wim de Bie wel. Althans ik hérken hem, als ik hem zie, van de televisie enzo. Maar hij kent mij niet. Dus moet ik eigenlijk zeggen: ‘Ik zag Wim de Bie lopen…’ etc. Maar wat zou dat nu met Springsteen te maken kunnen hebben?
Welnu.

Decennia geleden gaven van Kooten en de Bie jaarlijks de zogenaamde Bescheurkalender uit. Een in die tijd onmisbaar WC-attribuut. Tegenwoordig word je kapot gegooid met namaak. Allemaal minder. In één van de eerste Bescheurkalenders stond dat de heren zich ter gelegenheid van het nieuwe jaar voornamen om nóóit een elpee (ja, zo heette dat toen) van Bruce Springsteen te kopen. Ik meen me te herinneren dat ik dat toen begreep. Bruce was de Boss nog niet en werd alleen nog maar genoemd door modieuze vooroplopers. Zoiets denk ik en niemand kon natuurlijk in de schaduw van Bob Dylan staan.
Ik sluit niet uit, dat van Kooten en de Bie er schuldig aan zijn, dat ik mijn eerste aanschaf van een Springsteen-elpee wat langer heb uitgesteld dan onder andere omstandigheden zou zijn gebeurd. Ik voelde me zelfs een beetje betrapt door De Bie. En dat terwijl de CD veilig in mijn zak zat opgeborgen en ik er bijna zeker van ben dat hij dat goede voornemen is vergeten. Zo’n0608VG Springsteendylan uitspraak is ook eigenlijk meer iets voor Van Kooten.

Inmiddels heb ik een indrukwekkend rijtje Springsteen. Lekkere muziek tenslotte.
Het nieuwe album van Bruce Springsteen – weer ‘gewoon’ met de E-streetband - heet Working on a Dream. Het gelijknamige nummer wordt grijsgedraaid op Radio 2. Ik begrijp dat nooit zo goed. Waarom zoveel aandacht voor één enkel nummer van een nieuw album terwijl het hele album interessant is en sommige nummers net zo goed of beter zijn dan die éne. Working on a Dream – het nummer bedoel ik – ligt lekker in het gehoor. Maar dat geldt bijvoorbeeld ook voor What Love can do. Klinkt een beetje Iers, met het viooltje van Soozie Tyrell erbij. De tekst van The Queen of the Supermarket is nogal hilarisch voor een zestigjarige. Verliefd op de Albert Hein kassière! Maar het is een lekker liedje.
Working on a Dream is een afwisselend album. Een stoer lied als Good Eye naast mooie kleine stukken als Tomorrow never knows en Life Itself. Het mooiste nummer vinden mijn vrouw en ik The Last Carnival. Vanwege het langzaam aanzwellende koortje. Laat-op-de-avond-muziek, heerlijk.

En ik was alweer vergeten dat ik de vorige CD van Bruce, Magic, ook al had. Die was ook heel mooi, maar toch …. Over Soozie Tyrell gesproken: The Seeger Sessions blijft voor mij nog steeds één van de meest bijzondere projecten van afgelopen jaren*. Zeker als het om Springsteen gaat. Ter verduidelijking: Soozie Tyrell was zo’n beetje de drijvende kracht achter dat project.
Volgende keer Bob Dylan. Deel 8 van de Bootleg-Series is uit.
Of misschien de Dixie Chicks?
 
* Zie jaargang 4, nummer 2.
 
********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2009 Henk Klaren
powered by CJ2