archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 14
Jaargang 5
15 mei 2008
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Alles groeit omhoog Frits Hoorweg

0514BZ NS wandeling
Aan het einde van de winter raak ik geobsedeerd door het verlangen naar zonnig, warm lenteweer. ‘Het mag nu wel eens mooi weer worden,’ zeg ik in maart en april regelmatig tegen mezelf en soms hardop. Meestal valt het tegen en dat leidt dan weer tot de verzuchting: ‘Was het vorig jaar rond deze tijd niet al heel lekker weer?’ Het feit dat het nu nog niet zover is levert me overigens wel het excuus om allerlei woeste plannen om de paden op te gaan nog even onuitgevoerd te laten.
En dan is het ineens zover, meestal rond Koninginnedag. Bij het opstaan is het nog een beetje koud maar al gauw loopt het op naar 20 graden, en uit de wind nog meer; tijd om die plannen ten uitvoer te brengen! Maar plotseling is daar ook een, overigens prettig aandoende, loomheid die ervoor zorgt dat het woeste karakter ervan me een beetje tegenstaat. Niet dat ik opzie tegen een flinke wandeling, maar wel tegen ingewikkelde reizen om bij het beginpunt te komen en nog meer tegen de noodzaak om overnachtingsplaatsen in de provincie te regelen.

Die plannen moesten dus nog even wachten. In plaats daarvan liep ik nog maar eens van station Ede-Wageningen naar Wageningen, een NS wandeling. Ede en Wageningen, met daartussen Bennekom, liggen op de kaart in één (noord-zuid) lijn. De snelste manier om van het station in Wageningen te komen is om ongeveer die lijn te volgen, zoals de bus in omgekeerde richting doet aan het einde van de wandeling. Maar voor de wandelaar heeft de NS natuurlijk iets anders bedacht. Vanaf het station loop je benoorden de spoorlijn een kilometer of drie in oostelijke richting, langs de kazerne, door het Meanderbos en het Hertenbos. Vlak voor de Ginkelsche Heide buigt de route naar het zuiden, onder de A12 door en vervolgens over het spoor via een onbewaakte overgang. Dat deed me eraan denken dat het onzalige plan van een paar jaar geleden om al die onbewaakte overwegen af te sluiten geruisloos van tafel lijkt te zijn verdwenen. Is men tot inkeer gekomen of worden er andere prioriteiten gesteld? Misschien zou het interessant zijn daarover eens met de NS te bellen, maar ja, voor je het weet rakel je iets op dat nu prettig in een vergeethoek ligt.

De route gaat vervolgens over het landgoed Quadenoord, grotendeels door het dal van de Molenbeek en enkele stroompjes die daarop uitkomen. Nu eens loop je links en dan weer rechts van de beek. Om bij Nol in ’t Bosch (Horeca!) te komen moet je de beek op een gegeven moment links laten liggen. Er was een partijtje gaande. Volgens mijn metgezel had het met een trouwerij te maken, maar ik zag niemand in iets wat ook maar in de verte op een trouwjurk leek; belachelijk ouderwetse gedachte misschien. Was0514BZ Nol int bosch het een promotiefeestje? Ook niet waarschijnlijk, want er was niemand met de ongezonde gelaatskleur die het gevolg is van jaren durende eenzame opsluiting in een studeerkamer. We hadden het gewoon kunnen vragen, maar alweer, je weet niet wat je daarmee teweeg brengt. Bovendien past dat van buitenaf observeren, waarbij je speelt met alternatieve verklaringen, goed bij het natuurlijke perspectief van de wandelaar. Confrontatie met de rauwe werkelijkheid is eigenlijk niet waar je op uit bent.

Na een broodje te hebben gegeten liepen we verder in zuidelijke richting, langs het sanatorium (die bestaan blijkbaar nog) Oranje Nassau Oord. Ten westen van Renkum staken we de provinciale weg over. Vervolgens liepen we in westelijke richting over de zuidelijke flank (ja, dat klinkt nogal overdreven, maar hoe omschrijf je het anders?) van de Wageningse Berg. De hele wandeling is bijzonder aangenaam en fraai, maar dat laatste stuk spant de kroon. Overigens meer vanwege het uitzicht op de Rijn en zijn uiterwaarden dan vanwege het Belmonte Arboretum, waar de wandeling naar genoemd is; hoewel dat natuurlijk ook wel mooi is. Bijna aan het eind van de wandeling, onderaan de berg, kun je, als je goed let op de informatiebordjes die her en der in Wageningen staan, een blik werpen op de pittoreske Joodse begraafplaats die er tussen de huizen ingeklemd ligt.

En toen stonden we voor Hotel de Wereld. De laatste tijd is er weer het nodige te doen over het bevrijdingsbeeld dat Hanshan Roebers drie jaar geleden gemaakt heeft en dat voor het hotel had moeten komen. Even heeft het er gestaan maar toen is het haastig verwijderd omdat de omwonenden (en de oorlogsveteranen!) er aanstoot aan namen. De koperen torpedo stak recht omhoog en deed ze aan een penis denken. Een indruk die werd versterkt doordat het geval bij mooi weer leek te groeien. Nu is het weg en zijn de omwonenden en de veteranen waarschijnlijk tevreden, maar de kunstenaar niet en ook de middenstanders die geld hadden gedokt (€ 125.000,-!) zijn boos. De gemeente meldde kortgeleden dat men zich beraadt op een oplossing. Daar zullen knappe koppen voor nodig zijn.
Heb ik er een mening over? Eigenlijk niet. Mijn metgezel wel.
‘Ach de wereld staat nu eenmaal vol met fallussymbolen,’ zei ze berustend en wees er een paar aan: ‘bomen, lantaarnpalen. Er kan d’r nog wel een bij.’
Tsjonge, zo had ik het nog nooit bekeken. Vrouwen hebben toch wat te verduren, en omwonenden ook, en laten we de oorlogsveteranen niet vergeten.
 
*********************************
Alles over wandelen op www.wandelpad.nl


© 2008 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Alles groeit omhoog Frits Hoorweg
0514BZ NS wandeling
Aan het einde van de winter raak ik geobsedeerd door het verlangen naar zonnig, warm lenteweer. ‘Het mag nu wel eens mooi weer worden,’ zeg ik in maart en april regelmatig tegen mezelf en soms hardop. Meestal valt het tegen en dat leidt dan weer tot de verzuchting: ‘Was het vorig jaar rond deze tijd niet al heel lekker weer?’ Het feit dat het nu nog niet zover is levert me overigens wel het excuus om allerlei woeste plannen om de paden op te gaan nog even onuitgevoerd te laten.
En dan is het ineens zover, meestal rond Koninginnedag. Bij het opstaan is het nog een beetje koud maar al gauw loopt het op naar 20 graden, en uit de wind nog meer; tijd om die plannen ten uitvoer te brengen! Maar plotseling is daar ook een, overigens prettig aandoende, loomheid die ervoor zorgt dat het woeste karakter ervan me een beetje tegenstaat. Niet dat ik opzie tegen een flinke wandeling, maar wel tegen ingewikkelde reizen om bij het beginpunt te komen en nog meer tegen de noodzaak om overnachtingsplaatsen in de provincie te regelen.

Die plannen moesten dus nog even wachten. In plaats daarvan liep ik nog maar eens van station Ede-Wageningen naar Wageningen, een NS wandeling. Ede en Wageningen, met daartussen Bennekom, liggen op de kaart in één (noord-zuid) lijn. De snelste manier om van het station in Wageningen te komen is om ongeveer die lijn te volgen, zoals de bus in omgekeerde richting doet aan het einde van de wandeling. Maar voor de wandelaar heeft de NS natuurlijk iets anders bedacht. Vanaf het station loop je benoorden de spoorlijn een kilometer of drie in oostelijke richting, langs de kazerne, door het Meanderbos en het Hertenbos. Vlak voor de Ginkelsche Heide buigt de route naar het zuiden, onder de A12 door en vervolgens over het spoor via een onbewaakte overgang. Dat deed me eraan denken dat het onzalige plan van een paar jaar geleden om al die onbewaakte overwegen af te sluiten geruisloos van tafel lijkt te zijn verdwenen. Is men tot inkeer gekomen of worden er andere prioriteiten gesteld? Misschien zou het interessant zijn daarover eens met de NS te bellen, maar ja, voor je het weet rakel je iets op dat nu prettig in een vergeethoek ligt.

De route gaat vervolgens over het landgoed Quadenoord, grotendeels door het dal van de Molenbeek en enkele stroompjes die daarop uitkomen. Nu eens loop je links en dan weer rechts van de beek. Om bij Nol in ’t Bosch (Horeca!) te komen moet je de beek op een gegeven moment links laten liggen. Er was een partijtje gaande. Volgens mijn metgezel had het met een trouwerij te maken, maar ik zag niemand in iets wat ook maar in de verte op een trouwjurk leek; belachelijk ouderwetse gedachte misschien. Was0514BZ Nol int bosch het een promotiefeestje? Ook niet waarschijnlijk, want er was niemand met de ongezonde gelaatskleur die het gevolg is van jaren durende eenzame opsluiting in een studeerkamer. We hadden het gewoon kunnen vragen, maar alweer, je weet niet wat je daarmee teweeg brengt. Bovendien past dat van buitenaf observeren, waarbij je speelt met alternatieve verklaringen, goed bij het natuurlijke perspectief van de wandelaar. Confrontatie met de rauwe werkelijkheid is eigenlijk niet waar je op uit bent.

Na een broodje te hebben gegeten liepen we verder in zuidelijke richting, langs het sanatorium (die bestaan blijkbaar nog) Oranje Nassau Oord. Ten westen van Renkum staken we de provinciale weg over. Vervolgens liepen we in westelijke richting over de zuidelijke flank (ja, dat klinkt nogal overdreven, maar hoe omschrijf je het anders?) van de Wageningse Berg. De hele wandeling is bijzonder aangenaam en fraai, maar dat laatste stuk spant de kroon. Overigens meer vanwege het uitzicht op de Rijn en zijn uiterwaarden dan vanwege het Belmonte Arboretum, waar de wandeling naar genoemd is; hoewel dat natuurlijk ook wel mooi is. Bijna aan het eind van de wandeling, onderaan de berg, kun je, als je goed let op de informatiebordjes die her en der in Wageningen staan, een blik werpen op de pittoreske Joodse begraafplaats die er tussen de huizen ingeklemd ligt.

En toen stonden we voor Hotel de Wereld. De laatste tijd is er weer het nodige te doen over het bevrijdingsbeeld dat Hanshan Roebers drie jaar geleden gemaakt heeft en dat voor het hotel had moeten komen. Even heeft het er gestaan maar toen is het haastig verwijderd omdat de omwonenden (en de oorlogsveteranen!) er aanstoot aan namen. De koperen torpedo stak recht omhoog en deed ze aan een penis denken. Een indruk die werd versterkt doordat het geval bij mooi weer leek te groeien. Nu is het weg en zijn de omwonenden en de veteranen waarschijnlijk tevreden, maar de kunstenaar niet en ook de middenstanders die geld hadden gedokt (€ 125.000,-!) zijn boos. De gemeente meldde kortgeleden dat men zich beraadt op een oplossing. Daar zullen knappe koppen voor nodig zijn.
Heb ik er een mening over? Eigenlijk niet. Mijn metgezel wel.
‘Ach de wereld staat nu eenmaal vol met fallussymbolen,’ zei ze berustend en wees er een paar aan: ‘bomen, lantaarnpalen. Er kan d’r nog wel een bij.’
Tsjonge, zo had ik het nog nooit bekeken. Vrouwen hebben toch wat te verduren, en omwonenden ook, en laten we de oorlogsveteranen niet vergeten.
 
*********************************
Alles over wandelen op www.wandelpad.nl
© 2008 Frits Hoorweg
powered by CJ2