archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 5
14 februari 2008
Beschouwingen > Buitenlandse zaken delen printen terug
Een Democraat in het Witte Huis? Felix Huijgen

0508BS Sigaar
Langzaamaan wordt duidelijk wie met elkaar de strijd zullen aangaan om het Amerikaanse presidentschap. Het is overigens tijd voor een Democraat in het Witte Huis en de kans daarop is groot. De Republikeinen hebben zich de afgelopen zeven jaar door de incompetente republikeinse president Bush de afgrond in laten leiden. Ze hebben 11 september 2001 als excuus gebruikt om een onnodige oorlog tegen Irak te beginnen, die desastreus verliep, en tevens om allerlei in de grondwet verankerde vrijheden op te heffen. Gevangenen in Guantanamo Bay worden zo vastgehouden zonder recht op advocaat en zonder enige vorm van proces. Ook worden verdachten van terrorisme gemarteld, terwijl dat expliciet door de grondwet verboden is.
De Democratische kandidaat zal het moeten opnemen tegen senator John McCain die – zoals uit de peilingen al bleek – de sterkste kandidaat is die de Republikeinen in het veld konden brengen. Hij maakt vanwege zijn standpunten de meeste kans om in november Clinton of Obama te verslaan. Na Super Tuesday en vervolgens de terugtrekking van Mitt Romney is hij praktisch verzekerd van de Republikeinse kandidatuur. Voor die partij is dat nogal paradoxaal. Hij is namelijk het minst meegegaan met de radicalisering van zijn partij. Zijn zwakke punt blijft de oorlog in Irak, die hij altijd heeft gesteund en wil voortzetten totdat Amerika ‘gewonnen’ heeft. Hoe hij die overwinning definieert, zegt hij er niet bij; wel geeft hij ronduit toe dat het ‘misschien wel honderd jaar’ kan duren. Deze verfrissende eerlijkheid is alvast een verbetering ten opzichte van de leugenachtigheid die we van Bush gewend zijn.

Als hij president van Amerika wordt, is een verbetering van de relaties met Europa en de rest van de wereld te verwachten. Hij heeft zich gedurende zijn lange senaatscarrière veel beziggehouden met het buitenlands beleid en is oprecht geïnteresseerd in wat andere landen denken. Hij heeft verklaard dat een sterk Europa en een sterke band met Europa een voorwaarde is voor de kracht van de Verenigde Staten, iets wat je Bush na de Irak-crisis nooit zou horen zeggen. Ook zegde hij toe Guantanamo Bay als president te zullen sluiten en gevangenen op Amerikaans grondgebied te zullen onderbrengen, waar hun grondwettelijke rechten hun niet ontnomen kunnen worden. Bovendien is hij fel tegenstander van marteling, waarvan hij zelf slachtoffer is geweest tijdens zijn jarenlange krijgsgevangenschap in de oorlog in Vietnam. Ook stemde hij tegen Bush’ belastingverlagingen, omdat die niet gepaard gingen met lagere staatsuitgaven. Met deze standpunten gaat hij lijnrecht in tegen wat tegenwoordig de conservatieve hoofdstroom is. Des te verbazender is het dat zijn partij hem bijna zeker als presidentkandidaat zal aanwijzen. Oud-gouverneur Mitt Romney of oud-burgemeester Rudy Giuliani hadden het rampzalige Bush-beleid waarschijnlijk gewoon doorgezet (Romney zei zelfs Guantanamo te willen verdubbelen). Maar deze twee kandidaten spelen geen rol meer.

Door de waarschijnlijke kandidatuur van McCain en de opvattingen van de Democraten lijkt het zeker dat vanaf 20 januari 2009 – als de nieuwe president wordt ingezworen – het imago van Amerika in het buitenland zal verbeteren. Maar de binnenlandse problemen zijn ook groot: de gemiddelde Amerikaan geeft bijvoorbeeld per jaar 8000 dollar uit aan zijn zorgverzekering, waarbij de meest basale zaken nog niet eens vergoed worden. Miljoenen kunnen geen verzekering betalen. Het is duidelijk dat hier veel aan moet veranderen; de verzekeraars moeten minder macht krijgen en de overheid moet strengere regels opstellen om de prijs omlaag te kunnen drijven. De Republikeinen besteden hier nauwelijks aandacht aan, terwijl zowel aan Democratische kant de tegenstrevers Obama en Clinton hiervoor uitgebreide beleidsplannen hebben opgesteld.
Ook moet er meer gebeuren aan het milieu (onder andere om het broeikaseffect tegen te gaan) en zal er wat gedaan moeten worden aan de steeds extremer wordende inkomensongelijkheid. Bovenal moet de schade die Bush aan de grondwet heeft toegebracht, weer hersteld worden: het Congres moet als wetgevende macht weer tegenspel kunnen bieden tegen de uitvoerende macht van het presidentschap, die onder Bush en Cheney veel naar zich toegetrokken heeft. Over al deze onderwerpen hebben de Democraten veel betere ideeën dan de Republikeinen.

McCain is de moeilijkste Republikeinse kandidaat om te verslaan. De Democraten moeten nog uitmaken of hij Clinton of Obama tegenover zich krijgt. Wie maakt de meeste kans? Dat is duidelijk Barack Obama, die door zijn weergaloze toespraken en retoriek die de partijen overstijgt en een enorm enthousiasme een toegewijde aanhang oproept. Hij zal een breed kiezersvolk weten te mobiliseren. Daarom is het goed dat hij als sterkste uit de strijd is gekomen nu de stofwolken van Super Tuesday zijn opgetrokken. Weliswaar zijn hij en Hillary Clinton min of meer gelijk geëindigd qua aantal stemmen en gedelegeerden (die uiteindelijk bepalen wie de kandidaat wordt), maar hij heeft in 13 van de 22 staten een meerderheid gewonnen, tegenover 9 voor Clinton. En als je in gedachten houdt dat dit oorspronkelijk de dag zou zijn waarop de laatste parel in Clintons kroon gezet zou worden – voorverkiezingen houden in zoveel staten tegelijk is namelijk een groot voordeel voor de bekendere, meer gevestigde kandidaat – dan is het een formidabele prestatie van Obama.

Interessant is ook dat bij de Democraten 14,5 miljoen mensen de moeite namen om te stemmen, tegenover 9 miljoen bij de Republikeinen. Dit is een goede indicatie voor de kansen voor een Democraat bij de presidentverkiezingen die aanstaande november worden gehouden. Maar geldt dat ook als Clinton kandidaat wordt? Zij zou namelijk als geen ander de Republikeinse kiezers tegen zich kunnen verenigen en zo de niet echt geliefde eigen kandidaat McCain, die door velen in zijn partij als een ketter wordt gezien, tot een extra sterke tegenstander maken.

Clinton bemoeide zich indertijd intensief met het beleid van het presidentschap van haar man. Hierdoor kan ze overtuigend claimen veruit de meeste ervaring te hebben voor het presidentschap, zowel inhoudelijk als in de politieke strijd tegen de Republikeinen. Maar als je dat argument volgt, dan moet je eigenlijk altijd iemand kiezen die al ervaring heeft opgedaan in het Witte Huis. Dan heb je het meer over een monarchie of dynastie. En dat is nou juist iets wat tegen de essentie van Amerika ingaat. Democratie en dynastievorming passen niet bij elkaar. De grondwet sluit bijvoorbeeld uit dat een president meer dan een keer kan worden herkozen.

Het is natuurlijk een risico om een relatief onervaren senator als Obama de machtigste man op aarde te maken – de kans is groot dat hij zijn eerste maanden maar wat aanrommelt. Er wordt over hem wel gezegd dat hij prachtige toespraken houdt, maar inhoudelijk niet erg sterk staat. Deze mensen vergeten dan dat stijl voor een politiek leider erg belangrijk is, misschien nog wel belangrijker dan de beleidsnuances. Obama kan door zijn bevlogenheid een enorme meerderheid achter zijn beleid krijgen, net zoals Ronald Reagan die – in zijn geval als Republikein – door zijn stijl heel populair was onder veel onafhankelijken en Democraten. Daardoor heeft Obama een veel grotere kans de nodige veranderingen te bewerkstelligen dan Clinton, die alles moet bevechten. Bovendien heeft zij bij de belangrijkste stem uit haar Senaatscarrière – de autorisatie van de Irakoorlog in 2002 – de verkeerde calculatie gemaakt: ze dacht dat ze sterker zou lijken als ze voor zou stemmen. Obama was echter van het begin af aan tegen, ook al werd de oorlog toen nog door de meerderheid gesteund. Dit toont aan dat hij op cruciale momenten het juiste oordeel kan vellen, en dat is belangrijker dan alle ervaring van de wereld. Zal zijn partij dat ook inzien en hem tot kandidaat uitroepen? Dat lijkt met de dag waarschijnlijker te worden. Dit is heel goed nieuws voor iedereen die Amerika weer als lichtend baken voor de wereld wil zien, en niet als afschrikwekkend voorbeeld.
 
Tekening ©MabelAmber
********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2008 Felix Huijgen meer Felix Huijgen - meer "Buitenlandse zaken" -
Beschouwingen > Buitenlandse zaken
Een Democraat in het Witte Huis? Felix Huijgen
0508BS Sigaar
Langzaamaan wordt duidelijk wie met elkaar de strijd zullen aangaan om het Amerikaanse presidentschap. Het is overigens tijd voor een Democraat in het Witte Huis en de kans daarop is groot. De Republikeinen hebben zich de afgelopen zeven jaar door de incompetente republikeinse president Bush de afgrond in laten leiden. Ze hebben 11 september 2001 als excuus gebruikt om een onnodige oorlog tegen Irak te beginnen, die desastreus verliep, en tevens om allerlei in de grondwet verankerde vrijheden op te heffen. Gevangenen in Guantanamo Bay worden zo vastgehouden zonder recht op advocaat en zonder enige vorm van proces. Ook worden verdachten van terrorisme gemarteld, terwijl dat expliciet door de grondwet verboden is.
De Democratische kandidaat zal het moeten opnemen tegen senator John McCain die – zoals uit de peilingen al bleek – de sterkste kandidaat is die de Republikeinen in het veld konden brengen. Hij maakt vanwege zijn standpunten de meeste kans om in november Clinton of Obama te verslaan. Na Super Tuesday en vervolgens de terugtrekking van Mitt Romney is hij praktisch verzekerd van de Republikeinse kandidatuur. Voor die partij is dat nogal paradoxaal. Hij is namelijk het minst meegegaan met de radicalisering van zijn partij. Zijn zwakke punt blijft de oorlog in Irak, die hij altijd heeft gesteund en wil voortzetten totdat Amerika ‘gewonnen’ heeft. Hoe hij die overwinning definieert, zegt hij er niet bij; wel geeft hij ronduit toe dat het ‘misschien wel honderd jaar’ kan duren. Deze verfrissende eerlijkheid is alvast een verbetering ten opzichte van de leugenachtigheid die we van Bush gewend zijn.

Als hij president van Amerika wordt, is een verbetering van de relaties met Europa en de rest van de wereld te verwachten. Hij heeft zich gedurende zijn lange senaatscarrière veel beziggehouden met het buitenlands beleid en is oprecht geïnteresseerd in wat andere landen denken. Hij heeft verklaard dat een sterk Europa en een sterke band met Europa een voorwaarde is voor de kracht van de Verenigde Staten, iets wat je Bush na de Irak-crisis nooit zou horen zeggen. Ook zegde hij toe Guantanamo Bay als president te zullen sluiten en gevangenen op Amerikaans grondgebied te zullen onderbrengen, waar hun grondwettelijke rechten hun niet ontnomen kunnen worden. Bovendien is hij fel tegenstander van marteling, waarvan hij zelf slachtoffer is geweest tijdens zijn jarenlange krijgsgevangenschap in de oorlog in Vietnam. Ook stemde hij tegen Bush’ belastingverlagingen, omdat die niet gepaard gingen met lagere staatsuitgaven. Met deze standpunten gaat hij lijnrecht in tegen wat tegenwoordig de conservatieve hoofdstroom is. Des te verbazender is het dat zijn partij hem bijna zeker als presidentkandidaat zal aanwijzen. Oud-gouverneur Mitt Romney of oud-burgemeester Rudy Giuliani hadden het rampzalige Bush-beleid waarschijnlijk gewoon doorgezet (Romney zei zelfs Guantanamo te willen verdubbelen). Maar deze twee kandidaten spelen geen rol meer.

Door de waarschijnlijke kandidatuur van McCain en de opvattingen van de Democraten lijkt het zeker dat vanaf 20 januari 2009 – als de nieuwe president wordt ingezworen – het imago van Amerika in het buitenland zal verbeteren. Maar de binnenlandse problemen zijn ook groot: de gemiddelde Amerikaan geeft bijvoorbeeld per jaar 8000 dollar uit aan zijn zorgverzekering, waarbij de meest basale zaken nog niet eens vergoed worden. Miljoenen kunnen geen verzekering betalen. Het is duidelijk dat hier veel aan moet veranderen; de verzekeraars moeten minder macht krijgen en de overheid moet strengere regels opstellen om de prijs omlaag te kunnen drijven. De Republikeinen besteden hier nauwelijks aandacht aan, terwijl zowel aan Democratische kant de tegenstrevers Obama en Clinton hiervoor uitgebreide beleidsplannen hebben opgesteld.
Ook moet er meer gebeuren aan het milieu (onder andere om het broeikaseffect tegen te gaan) en zal er wat gedaan moeten worden aan de steeds extremer wordende inkomensongelijkheid. Bovenal moet de schade die Bush aan de grondwet heeft toegebracht, weer hersteld worden: het Congres moet als wetgevende macht weer tegenspel kunnen bieden tegen de uitvoerende macht van het presidentschap, die onder Bush en Cheney veel naar zich toegetrokken heeft. Over al deze onderwerpen hebben de Democraten veel betere ideeën dan de Republikeinen.

McCain is de moeilijkste Republikeinse kandidaat om te verslaan. De Democraten moeten nog uitmaken of hij Clinton of Obama tegenover zich krijgt. Wie maakt de meeste kans? Dat is duidelijk Barack Obama, die door zijn weergaloze toespraken en retoriek die de partijen overstijgt en een enorm enthousiasme een toegewijde aanhang oproept. Hij zal een breed kiezersvolk weten te mobiliseren. Daarom is het goed dat hij als sterkste uit de strijd is gekomen nu de stofwolken van Super Tuesday zijn opgetrokken. Weliswaar zijn hij en Hillary Clinton min of meer gelijk geëindigd qua aantal stemmen en gedelegeerden (die uiteindelijk bepalen wie de kandidaat wordt), maar hij heeft in 13 van de 22 staten een meerderheid gewonnen, tegenover 9 voor Clinton. En als je in gedachten houdt dat dit oorspronkelijk de dag zou zijn waarop de laatste parel in Clintons kroon gezet zou worden – voorverkiezingen houden in zoveel staten tegelijk is namelijk een groot voordeel voor de bekendere, meer gevestigde kandidaat – dan is het een formidabele prestatie van Obama.

Interessant is ook dat bij de Democraten 14,5 miljoen mensen de moeite namen om te stemmen, tegenover 9 miljoen bij de Republikeinen. Dit is een goede indicatie voor de kansen voor een Democraat bij de presidentverkiezingen die aanstaande november worden gehouden. Maar geldt dat ook als Clinton kandidaat wordt? Zij zou namelijk als geen ander de Republikeinse kiezers tegen zich kunnen verenigen en zo de niet echt geliefde eigen kandidaat McCain, die door velen in zijn partij als een ketter wordt gezien, tot een extra sterke tegenstander maken.

Clinton bemoeide zich indertijd intensief met het beleid van het presidentschap van haar man. Hierdoor kan ze overtuigend claimen veruit de meeste ervaring te hebben voor het presidentschap, zowel inhoudelijk als in de politieke strijd tegen de Republikeinen. Maar als je dat argument volgt, dan moet je eigenlijk altijd iemand kiezen die al ervaring heeft opgedaan in het Witte Huis. Dan heb je het meer over een monarchie of dynastie. En dat is nou juist iets wat tegen de essentie van Amerika ingaat. Democratie en dynastievorming passen niet bij elkaar. De grondwet sluit bijvoorbeeld uit dat een president meer dan een keer kan worden herkozen.

Het is natuurlijk een risico om een relatief onervaren senator als Obama de machtigste man op aarde te maken – de kans is groot dat hij zijn eerste maanden maar wat aanrommelt. Er wordt over hem wel gezegd dat hij prachtige toespraken houdt, maar inhoudelijk niet erg sterk staat. Deze mensen vergeten dan dat stijl voor een politiek leider erg belangrijk is, misschien nog wel belangrijker dan de beleidsnuances. Obama kan door zijn bevlogenheid een enorme meerderheid achter zijn beleid krijgen, net zoals Ronald Reagan die – in zijn geval als Republikein – door zijn stijl heel populair was onder veel onafhankelijken en Democraten. Daardoor heeft Obama een veel grotere kans de nodige veranderingen te bewerkstelligen dan Clinton, die alles moet bevechten. Bovendien heeft zij bij de belangrijkste stem uit haar Senaatscarrière – de autorisatie van de Irakoorlog in 2002 – de verkeerde calculatie gemaakt: ze dacht dat ze sterker zou lijken als ze voor zou stemmen. Obama was echter van het begin af aan tegen, ook al werd de oorlog toen nog door de meerderheid gesteund. Dit toont aan dat hij op cruciale momenten het juiste oordeel kan vellen, en dat is belangrijker dan alle ervaring van de wereld. Zal zijn partij dat ook inzien en hem tot kandidaat uitroepen? Dat lijkt met de dag waarschijnlijker te worden. Dit is heel goed nieuws voor iedereen die Amerika weer als lichtend baken voor de wereld wil zien, en niet als afschrikwekkend voorbeeld.
 
Tekening ©MabelAmber
********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2008 Felix Huijgen
powered by CJ2