archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 8
Jaargang 5
14 februari 2008
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Het pannekoekenfeest Michiel van der Mast

0508BS Leven
Hoe lang ik je al ken, ik weet het niet precies, maar het zal toch tegen de 30 jaar lopen; een lange periode, waarin wij elkaar uitsluitend beroepsmatig ontmoetten. Toch ligt mijn beste herinnering aan jou op een geheel ander vlak. Het betreft een oer-Hollandse lekkernij: pannekoeken. Omdat het geheugen - of liever gezegd, mijn geheugen - vaak een slechte leidsman blijkt te zijn, heb ik als rechtgeaard historicus de boeken er maar eens op nageslagen om uit te vinden tot welk jaar die herinnering teruggaat. Het was in elk geval in een tijd, waarin pannenkoeken nog gewoon pannekoeken heetten, dus vóór de invoering van de nieuwe spelling in 1995. Ik probeerde tot een nauwkeuriger datering te komen. Bij het doorploegen van verscheidene familiealbums vond ik wat ik zocht: een paar foto’s van het pannekoekenfeest, dat mijn vrouw en ik hadden georganiseerd voor de kinderen in de straat waar wij toen woonden. Ik had er alleen geen datum bij gezet. Maar aan de hand van de vakantiefoto’s die eraan voorafgingen, kon ik vaststellen dat het feestje de tweede helft augustus 1989 moet hebben plaatsgevonden.

Op de stoep en op straat voor ons huis hadden we tafeltjes en stoelen neergezet, en een grote parasol om het geheel een feestelijk aanzicht te geven. Op de ene foto zie je een aantal kinderen rond de tafeltjes zitten. De kleintjes eten met hun handen. De groten werken de pannekoek met een vork naar binnen. Dat ze het lekker vinden, straalt van hun gezichten af. Mijn vrouw kijkt vertederd toe, ikzelf schitter door afwezigheid.
Ik had eerst geprobeerd de pannekoeken buiten op een Camping Gaz te bakken. Maar door de wind werd de pan niet heet genoeg en bleven de pannekoeken klef. Zo werd ik gedwongen in de keuken mijn werk te doen. Ik verzon een list om toch van het feestje te kunnen meegenieten: onder luid gejoel gaf ik demonstraties pannekoeken opgooien.
Op de andere foto is het decor hetzelfde, maar in plaats van kinderen zitten nu volwassenen aan de pannekoek; moeders die wilden weten hoe het hun kinderen was vergaan, vaders die van hun werk thuis kwamen. Zelfs de SRV-man stapte uit zijn wagen en schoof aan. Al gauw kwam de fles op tafel, er werd veel gepraat en nog meer gelachen. Ja, toen was geluk nog heel gewoon.

Waarom ik je indertijd zo uitgebreid verslag deed van dit pannekoekenfeest, is mij ontschoten. Maar je reactie staat me nog heel goed bij: ik moest beslist nog eens zoiets organiseren, zodat je van mijn ongetwijfeld vakkundig gebakken pannekoeken zou kunnen proeven. Jaar in jaar uit bleef je mij aanklampen met de vraag, wanneer… en elke keer zei ik dat ik het nog niet wist. Heel spijtig voor jou. Maar aan de andere kant werd het door de eindeloze herhaling een onvergetelijke running gag.

Nu je afscheid neemt en van de VUT gaat genieten, zal ik je naar alle waarschijnlijkheid nooit meer zien. Zo is het leven. Maar die jaarlijkse vraag van jou ga ik nog verschrikkelijk missen!
 
*******************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsiko.nl .


© 2008 Michiel van der Mast meer Michiel van der Mast - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Het pannekoekenfeest Michiel van der Mast
0508BS Leven
Hoe lang ik je al ken, ik weet het niet precies, maar het zal toch tegen de 30 jaar lopen; een lange periode, waarin wij elkaar uitsluitend beroepsmatig ontmoetten. Toch ligt mijn beste herinnering aan jou op een geheel ander vlak. Het betreft een oer-Hollandse lekkernij: pannekoeken. Omdat het geheugen - of liever gezegd, mijn geheugen - vaak een slechte leidsman blijkt te zijn, heb ik als rechtgeaard historicus de boeken er maar eens op nageslagen om uit te vinden tot welk jaar die herinnering teruggaat. Het was in elk geval in een tijd, waarin pannenkoeken nog gewoon pannekoeken heetten, dus vóór de invoering van de nieuwe spelling in 1995. Ik probeerde tot een nauwkeuriger datering te komen. Bij het doorploegen van verscheidene familiealbums vond ik wat ik zocht: een paar foto’s van het pannekoekenfeest, dat mijn vrouw en ik hadden georganiseerd voor de kinderen in de straat waar wij toen woonden. Ik had er alleen geen datum bij gezet. Maar aan de hand van de vakantiefoto’s die eraan voorafgingen, kon ik vaststellen dat het feestje de tweede helft augustus 1989 moet hebben plaatsgevonden.

Op de stoep en op straat voor ons huis hadden we tafeltjes en stoelen neergezet, en een grote parasol om het geheel een feestelijk aanzicht te geven. Op de ene foto zie je een aantal kinderen rond de tafeltjes zitten. De kleintjes eten met hun handen. De groten werken de pannekoek met een vork naar binnen. Dat ze het lekker vinden, straalt van hun gezichten af. Mijn vrouw kijkt vertederd toe, ikzelf schitter door afwezigheid.
Ik had eerst geprobeerd de pannekoeken buiten op een Camping Gaz te bakken. Maar door de wind werd de pan niet heet genoeg en bleven de pannekoeken klef. Zo werd ik gedwongen in de keuken mijn werk te doen. Ik verzon een list om toch van het feestje te kunnen meegenieten: onder luid gejoel gaf ik demonstraties pannekoeken opgooien.
Op de andere foto is het decor hetzelfde, maar in plaats van kinderen zitten nu volwassenen aan de pannekoek; moeders die wilden weten hoe het hun kinderen was vergaan, vaders die van hun werk thuis kwamen. Zelfs de SRV-man stapte uit zijn wagen en schoof aan. Al gauw kwam de fles op tafel, er werd veel gepraat en nog meer gelachen. Ja, toen was geluk nog heel gewoon.

Waarom ik je indertijd zo uitgebreid verslag deed van dit pannekoekenfeest, is mij ontschoten. Maar je reactie staat me nog heel goed bij: ik moest beslist nog eens zoiets organiseren, zodat je van mijn ongetwijfeld vakkundig gebakken pannekoeken zou kunnen proeven. Jaar in jaar uit bleef je mij aanklampen met de vraag, wanneer… en elke keer zei ik dat ik het nog niet wist. Heel spijtig voor jou. Maar aan de andere kant werd het door de eindeloze herhaling een onvergetelijke running gag.

Nu je afscheid neemt en van de VUT gaat genieten, zal ik je naar alle waarschijnlijkheid nooit meer zien. Zo is het leven. Maar die jaarlijkse vraag van jou ga ik nog verschrikkelijk missen!
 
*******************************
Lucia Jonkhoff is ontwerper en tekenaar.
Informatie op www.latsiko.nl .
© 2008 Michiel van der Mast
powered by CJ2